Στη χώρα του ...Πάντοτε!

...κι αυτό εκτός από τον ήρωα του (Σκωτσέζου συγγραφέα) σερ Τζέιμς Μάθιου Μπάρι το ξέρει καλά και ο Δημήτρης Διαμαντίδης!

Βασικά, το ξέρει πλέον ολόκληρη η (μπασκετική) Ευρώπη που προχθές το βράδυ υποκλίθηκε για άλλη μια φορά στον παίκτη ο οποίος δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να πετάξει και ότι δεν θα γεράσει ποτέ (όπως ο Πίτερ Παν), αλλά σίγουρα θα είναι πάντοτε εκεί για να πάρει την μπάλα και να βάλει το τελευταίο σουτ!

Πλάκα πλάκα, η ιστορία του Πίτερ Παν ταιριάζει γάντι στο σενάριο του Παναθηναϊκού: ως γνωστόν, στο μυθιστόρημα και στην ταινία η δωδεκάχρονη Τζέιν ζει με τη μητέρα της και τον αδερφό της στο Λονδίνο (κάπου κοντά στην «02 Arena», φαντάζομαι) απ' όπου την απάγει ο Κάπτεν Χουκ και την οδηγεί στη Χώρα του Ποτέ, απ' όπου θα την ελευθερώσει ο Πίτερ Παν!

Στην μπασκετική εκδοχή αυτής της υπόθεσης, Κάπτεν Χουκ ήταν ο Ναβάρο με τον γάντζο, Τζέιν η νίκη, όσο για τον Πίτερ Παν, εκτός από τον συνήθη ύποπτο (και βραβευμένο με μπόλικα Οσκαρ για την επίδοσή του σε αυτόν τον ρόλο) Διαμαντίδη θα μπορούσε επίσης να τον υποδυθεί ο Λάσμε!

Το γράφω αυτό, διότι ως κασκαντέρ ο Γκαμπονέζος φόργουορντ ήταν μανούλα στο γύρισμα της πιο επικίνδυνης σκηνής: καλό κι άγιο το τρίποντο του Διαμαντίδη, αλλά εάν δεν εμφανιζόταν το (δεύτερο) χέρι του θεού για να ταπώσει τον Ναβάρο, η ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί διαφορετικά.

Μέχρι στιγμής, όμως, γράφεται σαν ξεπατικωσούρα της σειράς της σεζόν 2010-11, όταν ο Παναθηναϊκός μετά την ισοφάριση πέτυχε δύο νίκες, προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, επέστρεψε στη Βαρκελώνη και στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης!

Ούτως ή άλλως, αυτή η... ρουφιάνα η ιστορία πήγαινε από replay σε replay προχθές, χωρίς μάλιστα να καταλήξει σε φάρσα ή σε τραγωδία: στο πλαίσιο των αλλεπάλληλων επαναλήψεων, η Μπαρτσελόνα είχε πάλι το πλεονέκτημα έδρας, απουσιάζει λόγω του ίδιου προβλήματος υγείας ο Μάικλ, ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε στο τσακ στον πρώτο αγώνα και είχε θέμα με τη διαιτησία, τότε η διαφορά έφτασε στους 16 πόντους, ενώ προχθές πήγε στους 13...

...και, last but not least, το ματς έγινε ανήμερα της 17ης επετείου από την παρθενική στέψη των «πράσινων», κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, σχεδόν με το ίδιο σκορ (67-66) και με το ίδιο υστερόγραφο!

Την τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο, εννοώ, απλώς προχθές μετά το καπάκωμα του Ναβάρο από τον Λάσμε έμεινε χρόνος για ένα καλό αλλά άστοχο σουτ του Γιασικεβίτσιους!

Πλάκα πλάκα, εάν μετέδιδα τον αγώνα, την ώρα που ο Σάρας πήρε την μπάλα από την επαναφορά θα προσπαθούσα να ξορκίσω το κακό φωνάζοντας ή «Γιοβάισα» όπως στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005, που είχε κριθεί από το αυθεντικό «βάλ' το αγόρι μου», ή «Ριγκοντό»...

...αλλά ο Συρίγος προτίμησε κάτι πολύ πιο πρακτικό!

Αναρωτήθηκε αμέσως «μήπως να χαμηλώσει ο Πεδουλάκης το σχήμα;», αλλά ο Αργύρης δεν τον άκουσε, όπως και αυτόν (τον προπονητή του Παναθηναϊκού, ντε) δεν τον άκουσε ο Διαμαντίδης!

Οπως είπε αργότερα (στον Φίλιππο) ο «3D», η εντολή ήταν να στηθεί ένα pick 'n' roll με αποδέκτη τον Λάσμε, αλλά η οδηγία έμεινε στη μέση: ο Διαμαντίδης την ακολούθησε μέχρι τη στιγμή που πάνω στις αλλαγές στα σκριν βρέθηκε πάνω του ο Τζαγουάι και τότε αποφάσισε να τον χορέψει έναν... Καστοριανό!

Τον πήγε μπροστά, ύστερα γύρισε πίσω το κορμί του και στο τρίτο κλικ του 'πε «πάρ' το να με θυμάσαι»!

Δεν ξέρω πόσο καλή μνήμη έχει ο τροφαντός Αυστραλός σέντερ, σίγουρα πάντως η δική του είναι ελλειμματική σε σχέση με τη βιωματική του Ναβάρο που είδε το κακό να έρχεται, αλλά δεν μπορούσε να το αποτρέψει...

Ως αδιάσειστο τεκμήριο τούτου παραθέτω τη φωτογραφία από το πολλοστό «The shot» του Διαμαντίδη που κόσμησε το χθεσινό πρωτοσέλιδο του «Goal» και δεν αναφέρομαι ούτε στην υποδειγματική εκτέλεση του Μήτσου ούτε στη φιλότιμη, πλην απέλπιδα προσπάθεια του Τζαγουάι να τον αναχαιτίσει...

Κοινώς, όλα τα λεφτά σε αυτήν τη φωτογραφία είναι η έκφραση του Ναβάρο: το βλέμμα του ταξιδεύει ήδη στο άπειρο και φαντάζομαι πως εκείνη τη στιγμή η αντίδρασή του δεν μπορεί να είναι άλλη από το «όχι ρε π... μου πάλι»!

Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό και δυστυχώς για την Μπαρτσελόνα, η τραγικότητα του Ναβάρο έμελλε να έχει και συνέχεια στην επόμενη φάση, όταν προσπάθησε να αλλάξει τη μοίρα της ομάδας του, αλλά είδε τον ουρανό σφοντύλι από τον Λάσμε!

Μ' αυτά και μ' αυτά, είναι βέβαιο (όπως έλεγε και ο Πίτερ Παν) πως «τα πάντα μπορούν να συμβούν με ελπίδα, πίστη και μια δόση νεραϊδόσκονης», απλώς ενώ εκείνο το έργο παιζόταν στη χώρα του Ποτέ, το μπασκετικό ανεβαίνει στη χώρα του... Πάντοτε!

Πηγή: Goal