Ολα όσα ακολουθούν το ντέρμπι της Κυριακής του «Γ. Καραϊσκάκης» και αφορούν τον Ολυμπιακό, μου δίνουν την αίσθηση του déjà vu. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.
Σαν να τα έχω ξαναδεί, να τα έχω ξαναζήσει. Νομίζω ότι η προσέγγιση που γίνεται στην εικόνα της ομάδας από πολλούς, ενώ είναι ακριβής στη διαπίστωση, είναι ατελής και λανθασμένη σε ό,τι αφορά την εξήγηση. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει ποδόσφαιρο που να ευχαριστεί τον κόσμο του, παρά τις δυνατότητές του. Φυσικά, η κριτική και οι παρατηρήσεις είναι δικαίωμα του κάθε φίλου της ομάδας. Και ο παραλογισμός, επίσης. Θες να είσαι παράλογος; Δικαίωμά σου, αλλά αυτή η επιλογή σε βγάζει τελείως από το κάδρο όλων όσοι προσπαθούμε να συνεννοηθούμε στο πεδίο της λογικής, παρά τις διαφορές μας.
Και παραλογισμός είναι να ζητείς από την ιδιοκτησία να σηκωθεί να φύγει ή να την κατηγορείς ότι «έπαιξε το ματς στο στοίχημα». Πάμε παρακάτω, λοιπόν. Η πραγματικότητα, όσο και αν δεν μας αρέσει, θέτει τα όρια μέσα στα οποία κινούνται τα πάντα. Η οικονομική κρίση καθορίζει την κατάσταση και τις προοπτικές κάθε επιχείρησης στην Ελλάδα. Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπου οι ομάδες είναι και επιχειρήσεις, βλέπουμε τη ζημιά που έχουν υποστεί οι περισσότερες ομάδες και κυρίως, πόσο δραστικά έχουν περιοριστεί οι μελλοντικές τους προοπτικές. Από αυτή την άποψη, ο Ολυμπιακός είναι τυχερός που έχει έναν ιδιοκτήτη που οδηγεί -οικονομικά- την ομάδα με ασφάλεια. Γήπεδο (του οποίου κατέχει το 50% και επιδιώκει να αποκτήσει και το υπόλοιπο), προπονητικό κέντρο, χορηγίες, διαφημίσεις, κάτι περισσότερο από 17.000 διαρκείας, καλοπληρωμένους (για την ελληνική πραγματικότητα) ποδοσφαιριστές. Επίσης, η συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ εγγυάται μία σημαντική οικονομική ένεση στα έσοδα, που μπορεί να φθάσει και το 50% του προϋπολογισμού της.
Φυσικά, η οικονομική κρίση που επιδρά σε όλες τις πηγές των εσόδων και το financial fair play της ΟΥΕΦΑ καθορίζουν και το πόσα μπορούν να ξοδέψουν οι ομάδες. Αυτό είναι ένα όριο που δεν μπορείς να ξεπεράσεις. Αν η επιχείρηση Ολυμπιακός έχει 100 ευρώ έσοδα δεν μπορεί να ξοδέψει πάνω από 60. Και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ο ιδιοκτήτης να βάλει χρήματα, παρά μόνο με δύο τρόπους. Δωρεά και αύξηση κεφαλαίου. Η δεύτερη επιλογή θα είχε νόημα αν ο ιδιοκτήτης έχει ποσοστό τέτοιο που δεν του δίνει ελευθερία χειρισμών και θέλει να το αυξήσει ή αν θέλει να προσελκύσει συνεταίρους. Δεν νομίζω οτι υφίσταται κάποιος από τους 2 λόγους.
Τα λάθη που έγιναν
Η σύγχρονη πραγματικότητα υπαγορεύει -αναγκαστικά- την εύρυθμη λειτουργία του επιχειρηματικού σκέλους μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Για την ακρίβεια, η αγωνιστική εικόνα της ομάδας εξαρτάται από την οικονομική της δυνατότητα. Αυτό καλό είναι να το κατανοήσουν όσοι μεγάλωσαν ποδοσφαιρικά και διαπαιδαγωγήθηκαν στις εποχές της σπατάλης. Επίσης, καλό θα ήταν εκείνοι που ζουν σε άλλο σύμπαν να καταλάβουν πως τα οικονομικά και ποδοσφαιρικά δεδομένα της Ελλάδας είναι μικρότερα από όσα νομίζουν. Η συμμετοχή της πρωταθλήτριας ομάδας απευθείας στους ομίλους, από εδώ και πέρα, θα αντανακλά τη συνολική δυναμική του ποδοσφαίρου μιας χώρας.
Οχι μιας ομάδας, μόνο. Στον Ολυμπιακό το λάθος της φετικής χρονιάς ξεκίνησε από την επιλογή του προπονητή. Η αναζήτηση ενός προπονητή με τα χαρακτηριστικά του Βαλβέρδε οδήγησε στον Ζαρντίμ, που είχε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Παρά το λάθος, ο Ζαρντίμ και αποτελέσματα πήρε στην Ευρώπη και το πρωτάθλημα «καθάρισε» νωρίς, με μία ομάδα που ναι μεν έπαιρνε αποτελέσματα, αλλά από θέαμα νούλα. Μηδέν. Που γινόταν ακόμη μεγαλύτερο όταν η σύγκριση γινόταν με την «καλή» ομάδα του Βαλβέρδε. Αυτός ήταν ο λόγος που έκανε τον κόσμο να μουρμουράει και τη διοίκηση, για να τον ικανοποιήσει, να διώξει τον προπονητή αλλά και να αλλάξει το αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας. Η διοίκηση άφησε τελείως μόνο τον Πορτογάλο όλη τη χρονιά, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να δημιουργήσει δεσμούς με την ομάδα και το περιβάλλον και σαν άνθρωπος να κλειστεί στον εαυτό του και να υιοθετήσει μια στάση άμυνας.
Υπάρχει χρονικό περιθώριο
Το λάθος της επιλογής του Ζαρντίμ έγινε προσπάθεια να διορθωθεί με την επιλογή Μίτσελ. Ο Ισπανός υποτίθεται πως πλησιάζει τα γενικά χαρακτηριστικά Βαλβέρδε, αλλά αυτό θα φανεί στην πορεία. Το λάθος με τον Μίτσελ ήταν επικοινωνιακό. Ο Ισπανός δεν θα μπορούσε να αλλάξει το αγωνιστικό πρόσωπο μιας ομάδας που δεν είχε φτιάξει ο ίδιος και η οποία είχε μάθει να παίζει διαφορετικά. Το ανακάτεμα που έκανε στη σύνθεση έσπασε την όποια συνοχή είχε το σύνολο του Ζαρντίμ. Προσθέστε τον αδικαιολόγητο εφησυχασμό κάποιων παικτών για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, την πιεστική αντίληψη ότι η ομάδα θα έπρεπε να νικήσει στο ντέρμπι, οπωσδήποτε, την ιδέα ότι ο Μίτσελ αλλάζει τα χαρακτηριστικά της ομάδας -πράγμα που δεν συμβαίνει- και την έλλειψη της αθλητικής παιδείας και έχετε το άθροισμα της γκρίνιας. Το ερώτημα συνεχίζει να είναι ένα: είναι ο Μίτσελ ο κατάλληλος; Απάντηση, στο νέο πρωτάθλημα.
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις