Τον Γιάννη Καραλή τον γνώρισα πέρυσι, όταν ήρθε τον Ιανουάριο στην Κέρκυρα, όπου εργαζόμουν ως μεταφραστής. Είχε προηγηθεί ένα εξάμηνο απραξίας, λόγω της «αδρανοποίησης» της Καβάλας, στην οποία είχε μετακομίσει από τον Ατρόμητο το προηγούμενο καλοκαίρι.

Ενα παιδί σίγουρο για τις δυνατότητές του, το οποίο ήθελε να κοιτάει πάντα ψηλά και δούλεψε πολύ σκληρά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Χάβι Γκράθια. Ο Ισπανός προπονητής, ο οποίος έφυγε ως αποτυχημένος από την Κέρκυρα αλλά φέτος διεκδικεί με την Αλμερία την άνοδο στην πρώτη κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, τον είχε σε εκτίμηση. Και αυτό, παρ' ότι ο Γιάννης δεν μπορούσε να προσφέρει όσα θα ήθελε και μπορούσε, πληρώνοντας την πολύμηνη απραξία και την έλλειψη ρυθμού.

Φέτος ξεκίνησε αρκετά καλά με την Κέρκυρα. Πανηγύρισε α λα Κριστιάνο Ρονάλντο (μεγάλη του αδυναμία…) το γκολ που χάρισε στους Φαίακες την μοναδική εκτός έδρας νίκη τους στο πρωτάθλημα (1-0 τον Πανιώνιο), αλλά όταν είδε την ευκαιρία να μεταγραφεί στην ΑΕΚ, σε συνδυασμό με τα οικονομικά… ζόρια της Κέρκυρας, αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό του. Πριν πάει στην Καβάλα, άλλωστε, είχε «φλερτάρει» με την ΑΕΚ, αλλά τότε δεν υπήρξε συμφωνία.

Τέσσερις μήνες αργότερα, ο Γιάννης διαπιστώνει πως ο υποβιβασμός τον «κυνηγούσε» φέτος. Αν έμενε στην Κέρκυρα, θα γεύονταν το πικρό ποτήρι, αλλά τώρα η γεύση είναι ακόμα πιο πικρή.

Η φωτογραφία του με τον διαιτητή Ανδρέα Παππά να τον παρηγορεί μετά την καταδικαστική ήττα στο σπίτι του, στο Περιστέρι (γέννημα – θρέμμα της περιοχής), είναι πιθανόν η εικόνα του πρωταθλήματος, μαζί βεβαίως με το κλάμα ψυχής του Νίκου Πανταζή, αλλά και το προ δύο εβδομάδων ξέσπασμα του Γρηγόρη Παπαζαχαρία. Ολες οι εικόνες, τραγική ειρωνεία, στο γήπεδο του Ατρομήτου.

Ομολογώ πως εδώ και μια εβδομάδα είμαι μουδιασμένος από τον υποβιβασμό της ΑΕΚ. Ειλικρινά, δεν πίστευα ποτέ πως θα έπεφτε. Δεν το στήριζα σε αγωνιστικά κριτήρια, αλλά με την απλοϊκή σκέψη ότι είναι μια μεγάλη, ότι δεν γίνεται να πέσει η τρίτη σε πρωταθλήματα ομάδα στην Ελλάδα.

Ως σύλλογος, η ΑΕΚ δεν μπορεί να μικρύνει, όσοι και αν λυμαίνονται το σώμα της, όσοι και αν επιμένουν να την χτυπούν. Ως ομάδα, όμως, αυτή η ΑΕΚ είναι μικρή ως μέγεθος, με ένα ρόστερ πολύ νεαρό και χωρίς προσωπικότητες, το οποίο δεν άντεξε το ιστορικό βάρος της ευθύνης που κλήθηκε να σηκώσει στους αδύναμους ώμους της. Μια ομάδα απροστάτευτη από κάθε άποψη, χωρίς μια δυνατή διοίκηση να την προστατεύει σε όλους τους τομείς.

Και αν μερικοί ανεγκέφαλοι φώναζαν χθες «εκεί, εκεί, στην Β' Εθνική», οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι (ναι, υπάρχουν ακόμα πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα…) θέλουν την ΑΕΚ στην μεγάλη κατηγορία. Εκεί όπου ανήκει, εκεί όπου οφείλει να επιστρέψει άμεσα, ει δυνατόν με υλικό που θα της επιτρέπει να είναι ανταγωνιστική στο υψηλότερο επίπεδο.

Με λόγια, βεβαίως, δεν είναι δυνατό αυτό. Από τέτοια «χόρτασε» η ΑΕΚ. Αν τελικά ο υποβιβασμός την φέρει στην Football League 2 και όχι στην Football League, ο περιορισμός των χρεών και η ενδυνάμωση της λαϊκής βάσης υποστήριξης της ομάδας (είμαι σίγουρος γι' αυτό), θα της επιτρέψει να επανέλθει στην Superleague πολύ πιο δυνατή, πολύ πιο αποφασισμένη.

Αρκεί, βεβαίως, αυτοί που λένε ότι την αγαπούν, να την στηρίξουν και έμπρακτα. Αν κάνουν το βήμα μπροστά, και με δεδομένη την στήριξη του κόσμου, η μεγάλη επιστροφή θα είναι θέμα χρόνου. Και έτσι, θα πιάσουν τόπο τα δάκρυα του Νίκου Πανταζή, του Αραμπατζή, του Γκερέιρο, του συγκινητικού Μιχάλη Παυλή, όλων των παιδιών, αλλά και του Γιάννη Καραλή, τον οποίο φέτος δεν τον… ήθελε η μπάλα.

«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» γράφει το τατουάζ που έχει στο μέρος της καρδιάς ο Πάμπλο Γκαρσία, παίκτης – τοτέμ των φίλων του ΠΑΟΚ. Μακάρι να το κάνει πράξη ο έτερος «Δικέφαλος»…

Πηγή: Sentragoal.gr

Ποδόσφαιρο ΑΕΚ Superleague SPORTS