Κι αν σου (ξανα)κάτσει ρε Θρύλε;

Εκείνος μας έδειξε το δρόμο για να γίνει αγαπημένη μας μπάλα η σπυριάρα και να ξεχυνόμαστε στα γηπεδάκια ντριμπλάροντας και σουτάροντας με μανία. Έτσι βγάλαμε παικταράδες, έτσι κάναμε επενδύσεις, έτσι κατακτήσαμε κορυφές. Σε Εκείνον ,που χθες βράδυ δάκρυσε στο «Nick Galis Sports Hall» όταν η φανέλα του ανέβαινε στην οροφή της τιμημένης κεντρική σάλας του Αλεξάνδρειου, χρωστάμε τα πάντα.

Δείτε σε ποιό σημείο βρίσκεται το ελληνικό μπάσκετ που Εκείνος αποθέωσε. Στις 16 τελευταίες διοργανώσεις κυπέλλου πρωταθλητριών και Ευρωλίγκας η πρωταθλήτρια ήταν ελληνική ομάδα τις 8! Και πάμε για το ένατο...

Εντάξει, δεν είναι το πιθανότερο, εντούτοις ουδείς μπορεί να υποτιμήσει την καρδιά του πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακού που φιλοδοξεί να κάνει κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ από ελληνική ομάδα και το έχει κάνει μόνο η Μακάμπι, το back to back. Δεν αλλάζω ούτε λέξη απ’ όσα έχουμε συζητήσει σε τούτη τη γωνιά καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά ανήμερα της πτήσης του Θρύλου για το Λονδίνο δεν μπορώ παρά να κάνω θετικές σκέψεις. Άλλωστε, παιχνίδι είναι και όλα μπορούν να συμβούν.

Ο Ολυμπιακός ,με όπλο την εμπειρία (πλέον) και την ηρεμία ότι έχει επιτελέσει το καθήκον του στο ακέραιο, πάει στην ξενέρωτη (μπασκετικά) βρετανική πρωτεύουσα για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα και να επιδιώξει να πατήσει κάτω την ρωσική αρκούδα στον ημιτελικό της Παρασκευής, όπως είχε κάνει πέρυσι στον τελικό της Κωνσταντινούπολης (θυμίστε μου να σας γράψω δυο πράγματα για την διεκδικήτρια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020).

Επαναλαμβάνω δεν είναι το πιθανότερο. Οι Ρωσική ομάδα φέτος έχει κάτι που δεν είχε πέρυσι, δηλαδή προπονητή που δεν ροχαλίζει στον πάγκο. Φυσικά έχει σταθερά και την ορολογιακή βόμβα που λέγεται Τεόντοσιτς και μπορεί ωραιότατα να σκάσει στα χέρια του Μεσίνα , μόνο που φαντάζομαι ότι ο Ιταλός δεν θα τον αφήσει να κάνει τα τρελά του, παρά μόνο για όσο χρειαστεί. Έχει και Παπαλουκά. Άλλη μια ωραία ιστορία αυτού του Φάιναλ Φορ, για την οποία όμως θα συζητήσουμε τις επόμενες ημέρες. Εν ολίγοις αν υπάρχει ένα σημείο που μπορεί ο Ολυμπιακός να ελπίζει είναι η περιφέρεια της ΤΣΣΚΑ.

Προφανώς, πριν φτάσει εκεί, οφείλει να κοιτάξει το στήσιμο του δικού του παιχνιδιού, τη διαχείριση του ίδιου του αγώνα (που πιστεύω ότι θα του επιφυλάξει εκπλήξεις, τις οποίες πρέπει να σταθεί ικανός να διαβάσει εκτός πλάνου) και τα δικά του τρωτά σημεία που έχουν να κάνουν κυρίως με το επιθετικό κομμάτι, όπου πρέπει να πάρει το μέγιστο απ’ όλους, αφού η καλή μέρα ενός παίκτη (όπως έγινε στα περισσότερα μεγάλα φετινά του παιχνίδια) τούτη τη φορά δεν θα είναι αρκετή. Επίσης, στην άμυνα πρέπει να βρει τρόπους να καλύψει το μειονέκτημα στη ρακέτα. Τέλος να υπερκεράσει το άγχος από τον πάγκο του. Όπως και να το κάνουμε είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μας βουλώσει το στόμα μια και καλή. Το εύχομαι ολόψυχα, δεν θα έβαζα όμως τα λεφτά μου στο στοίχημα.

Και κάτι ακόμα που είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζει. Ο τελικός δεν είναι την Παρασκευή. Μπορεί φαβορί της διοργάνωσης να έχουν βαφτιστεί οι Ρώσοι, μπορεί οι Ισπανοί να εξαντληθούν στο «κλάσικο» της Παρασκευής, αλλά όλα αυτά είναι θεωρίες και τίποτα παραπάνω.

Το σημαντικό είναι ότι οι ερυθρόλευκοι είναι ξανά εκεί, μάγκες και ωραίοι, δικαιώνοντας την επένδυση των Αγγελόπουλων, αποθεώνοντας ξανά το ελληνικό μπάσκετ και διεκδικώντας το όνειρο για ακόμα μία φορά. Αυτό το τριήμερο (και αυτό το τρίημερο) του Μαϊου θα είναι μαγικό, θα είναι μπασκετικό, θα είναι «Θρυλικό». Και θα γουστάρουμε πολύ. Όλη η μπασκετική Ελλάδα θα απολαμβάνει, θα καμαρώνει και θα γουστάρει.

*Έγραψα το κείμενο πάνω στην εικόνα που μου έστειλε ο «γαύρος» Ιάσονας από το δρόμο προς το Λονδίνο. Το λάβαρο του Ολυμπιακού σχίζει τον Τάμεση και φτάνει στην αρένα του μπασκετικού οξυγόνου, στην μπασκετική αρένα που (ως μπασκετική) συνήθως βγάζει τούτη τη χώρα υπερήφανη και θριαμβεύτρια. Ούτε εκείνος βάζει τούτη τη φορά στοίχημα, όπως έκανε με την Εφές και τσέπωσε ένα ωραιότατο πενηντάρικο από τον άπιστο πατέρα του. Κι αν σου κάτσει;