Για να πω την αμαρτία μου κι επειδή με όλα όσα συγκλονιστικά γεγονότα συμβαίνουν στο μπάσκετ (από τα δάκρυα του Γκάλη μέχρι την ένταση του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα) τελώ εν συγχύσει, δεν θυμάμαι τι ακριβώς μου είπε και με εντυπωσίασε τόσο πολύ, ώστε να πιστεύω ότι τώρα που διανύει τη φάση της αγρανάπαυσης άλλαξε το τσιπ του και ασχολείται νυχθημερόν με το ΝΒΑ!

Η αλλαγή του τσιπ είναι μια αγαπημένη έκφραση του «Ζοτς», σε αντίθεση με το ΝΒΑ, για το οποίο κάποτε τεχνηέντως άφηνε να εννοηθεί ότι δεν έδινε δηνάριο τσακιστό!

Θυμάμαι ότι το 2003 ζήτησα τη γνώμη του για τη σειρά των τελικών και με γείωσε κανονικά και με τον νόμο, παραπέμποντάς με στον Φώτση, που μόλις είχε επιστρέψει από το Μέμφις, αλλά από τότε πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια και, όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, «τα πάντα ρει και ουδέν μένει»...

Α, για να μην το ξεχάσω: δεν έγραψα τυχαία για το παγωτό, διότι αυτό βγήκε από το στόμα του Μεσίνα και βρίσκεται συνεχώς στο στόμα του Ομπράντοβιτς!

Προχθές το απόγευμα, λοιπόν, που μαζί με τον Θανάση Ασπρούλια τον στριμώξαμε σε μια γωνιά της O2 Arena, ο Ετόρε, ο οποίος είναι ενημερωμένος για τις παρτίδες που άνοιξε εσχάτως ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έβαλε τα γέλια και είπε με νόημα

«Οταν πιάναμε τη συζήτηση για το ΝΒΑ, ο Ζέλικο μου έλεγε πάντοτε "αααα, εγώ είμαι άσχετος με αυτό το θέμα", αλλά κατά βάθος ήξερα ότι δεν έλεγε την αλήθεια. Και τώρα, που δεν έχει την πίεση της καθημερινότητας, είμαι σίγουρος ότι έχει αρχίσει να γλείφει το παγωτό και μάλιστα του αρέσει πολύ, ώστε θα παραγγείλει κι άλλο»!

Αυτό είναι, που λέει και η παροιμία, καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω

ή μάλλον καινούργιο παγωτάκι μου και πού να μη σε γλείψω!

Σε αντίθεση με τον κατ' επιλογήν άεργο Ζέλικο, ο Μεσίνα, που όλα αυτά τα χρόνια λειτουργεί ως το αντίπαλον δέος ή ακόμη και ως το alter ego του, ήρθε στο Λονδίνο για δουλειές: επιστρέφει σε φάιναλ φορ μετά το διάλειμμα το οποίο έκανε στο ΝΒΑ ως μέλος του προπονητικού επιτελείου των Λέικερς χωρίς να αναρωτιέται τι θα γινόταν εάν έμενε εκεί μέχρι τη στιγμή που απολύθηκε ο προϊστάμενός του

«Δεν περίμενα ότι θα φύγει ο Μάικ Μπράουν, αλλά και πάλι δεν θα είχα πιθανότητες να προτιμηθώ εγώ στη θέση του αντί του Ντ' Αντόνι. Εμεινα εκεί έναν χρόνο, έμαθα πολλά καινούργια πράγματα, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι μου έλειπε η ευθύνη του πρώτου προπονητή και γι' αυτό αποφάσισα να γυρίσω στην Ευρώπη» εξηγεί

Στο πηγαδάκι που στήσαμε με τον Μεσίνα, ο Ασπρούλιας και η αφεντιά μου τον ρωτήσαμε για κάμποσα θέματα, στα οποία οι απαντήσεις του ήταν πολύ ενδιαφέρουσες

Πρώτα απ' όλα είπε ότι το σημαντικότερο όφελος που αποκόμισε από τη θητεία του στους Λέικερς ήταν η υπομονή, την οποία οι Αμερικανοί επιδεικνύουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι οι Ευρωπαίοι

Επίσης τόνισε ότι το μπάσκετ στο ΝΒΑ είναι πολύ διαφορετικό, κυρίως λόγω των κανονισμών, και γι' αυτό τόσο οι παίκτες όσο και οι προπονητές χρειάζονται ένα διάστημα προσαρμογής και εξοικείωσης

Δικαιολόγησε από τεχνικής πλευράς τη δογματικότητα των Αμερικανών προπονητών, που δεν υποκύπτουν στον πειρασμό του φάουλ (για να μη δεχθούν οι ομάδες τους τρίποντο) διότι «δεν θέλουν να χαρίσουν στους αντιπάλους τους εύκολους πόντους, ούτε όμως να τους δώσουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν επιθετικό ριμπάουντ από μια άστοχη βολή»

Καυτηρίασε τη στρεβλή άποψη που επικρατεί στην Ευρώπη για τους Αμερικανούς παίκτες, τονίζοντας ότι «αντιθέτως με ό,τι νομίζουμε εδώ, έχουν πολύ υψηλό βαθμό αντίληψης, απλώς δίνουν μεγάλη σημασία στο σόου και μερικές φορές ξεφεύγουν από τα όρια της πειθαρχίας»

Πριν από τέσσερα χρόνια ο Μεσίνα είχε δεχθεί πρόταση για ν' αναλάβει την ελληνική εθνική ομάδα, η οποία τότε κατέληξε στα χέρια του Καζλάουσκας, ενώ τώρα θα τη χαρεί ένας συμπατριώτης του, ο Τρινκιέρι...

«Ο Αντρέα -σχολιάζει ο Μεσίνα- είναι καλός προπονητής και έχει ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά χρειάζεται υποστήριξη και πίστωση χρόνου, διότι δεν έχει δουλέψει ποτέ ούτε σε εθνική ομάδα ούτε σε μια ξένη χώρα. Το 1993, που ανέλαβα την εθνική Ιταλίας, μου πήρε πολύ καιρό για να συνειδητοποιήσω πόσο διαφορετική είναι αυτή η δουλειά».

Μ' αυτά και μ' αυτά, πέρασε η ώρα και ο Ετόρε κατευθύνθηκε στο κέντρο του γηπέδου για να δώσει το έναυσμα της προπόνησης, ενώ την ίδια στιγμή (φαντάζομαι πως) κάπου στο κέντρο του Λονδίνου ο Ζέλικο θα παράγγελνε ένα δεύτερο αμερικάνικο παγωτό!

Πηγή: Goal


 

Μπάσκετ SPORTS