Τη μεγάλη κουβέντα την έχει πει ο Βασίλης Γκαγκάτσης: «Ουδείς αναμάρτητος στο ελληνικό ποδόσφαιρο». Πάμε τώρα στο διά ταύτα: Οργή και αγανάκτηση στον υπερήφανο κόσμο του Ολυμπιακού. Τρεις μέρες έχουνε περάσει από τον τελικό του Σαββάτου και δεν λένε να κοπάσουν οι αντιδράσεις. Τα σόσιαλ μίντια βομβαρδίζονται ανηλεώς: «Εμείς είμαστε Ολυμπιακός. Δεν έχουμε ανάγκη τη βοήθεια της διαιτησίας. Δεν έχουμε ανάγκη από κάλπικους τίτλους».

«Κούπες σαν κι αυτή που πήρε το μπάσκετ κόντρα σε Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ θέλουμε. Οχι σαν κι αυτή που μας έδωσε ο Γιάχος, κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης». Εδώ είναι, λοιπόν, που είτε πιστεύεις είτε όχι ανατρέχεις στον Τζίσους Κράιστ: «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!». Από πότε δηλαδή έπιασε τον κόσμο του Ολυμπιακού το φιλότιμο; Από πότε προέκυψαν αυτές οι ευαισθησίες; Ποτάμι τρέχει το αίμα στα γήπεδα από το 1996 και εντεύθεν. Με δύο μικρά διαλείμματα.

Ενα το 2004 κι άλλο ένα το 2010. Είχε δεν είχε καλή ομάδα ο Ολυμπιακός. Αφού είναι υπέρ του φερ πλέι λοιπόν γιατί δεν φωνάζανε ότι το πέναλτι του Παπουτσέλη ήταν έξω από την περιοχή; Γιατί δεν ξεσηκωνόντουσαν όταν οι Ποντίκηδες και οι Δημητρόπουλοι πίνανε το αίμα της ΑΕΚ με το μπουρί της σόμπας; Και σχετικά πρόσφατα. Μόλις δύο χρόνια έχουνε περάσει από το υπέροχο ερυθρόλευκο βράδυ στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη. Με το κανονικό γκολ του Κατσουράνη που δεν είχε μετρήσει, το γκολ του Τζιμπούρ που γίνεται το 2-1 να είναι οφσάιντ.

Γιατί δεν σηκωθήκανε να φύγουνε από το γήπεδο όπως φύγανε το Σάββατο από το ΟΑΚΑ, πριν από την απονομή; Η αντίδραση του πύρινου κόσμου στην αλλοίωση αποτελέσματος ήταν 100% Ολυμπιακή! Μπουκάρανε μέσα και πήρανε στο κυνήγι τον Σισέ και τους άλλους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Οταν σφάζανε στο γόνατο τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, με τον Γενεράλη να λέει στον Παπαπέτρου «σφύρα τη λήξη να φύγουμε» δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Τώρα, ύστερα από 17 χρόνια, θυμηθήκανε το φερ πλέι και τους ενόχλησε ότι ο Γιάχος δεν έδωσε αποβολή-πέναλτι στο χέρι του Μανιάτη;

Τώρα που ο Παναθηναϊκός είναι στην πείνα και στην ένδεια, τώρα που η ΑΕΚ έχει διαλυθεί. Τώρα που ξέρουνε ότι παίζουνε μόνοι τους, χωρίς αντίπαλο, δείχνουνε ανωτερότητα και μεγαλοπρέπεια. Οταν εδώ και δεκαετίες το σλόγκαν κάθε Ολυμπιακού οπαδού είναι «θέλω να κερδίζω τον Παναθηναϊκό στο 93' είτε με πέναλτι πέντε μέτρα έξω από την περιοχή είτε με πέντε μέτρα οφσάιντ». Για να πονάει ακόμα περισσότερο. Τώρα όμως επειδή πρόκειται για τον Αστέρα Τρίπολης, δεν θέλουνε τέτοιες κούπες. Είπαμε όμως ουδείς αναμάρτητος στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ουδείς έχει πάρει τίτλο με τον σταυρό στο χέρι. Το '10 με την πολυμετοχικότητα ο Σπάθας που είναι βαρόμετρο σφύριζε στο αλλιώς.

Το 2004 δεν ήταν μόνο ο Δούρος που φωνάζει ο Αλέφαντος. Υπάρχει σε βίντεο το ματς ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός, όπως και κάποιες ομάδες που διαφημίζανε στις φανέλες τους τη Μότορ Οιλ. Στο Γιουτούμπ επίσης υπάρχει το γκολ που τρώει ο Καρκαμάνης στις καθυστερήσεις στο Ηρακλής-ΑΕΚ 2-3. Με τον Μελισσανίδη στο πάγκο και την ΑΕΚ να βγαίνει Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμα κι ο Πανιώνιος στο τελευταίο Κύπελλο που πήρε το 1998. Γίγαντες ήταν ο διαιτητής στους ημιτελικούς με τον ΠΑΟΚ. Γίγαντες οι επόπτες όπως τους λέγανε τότε στον τελικό. Αυτά.

Ούτε ο Αστέρας είναι αθώος του αίματος

ΣΤΟΝ κανόνα ότι ουδείς αναμάρτητος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Ολοι είναι μέσα. Ακόμα φωνάζουνε στον Αστέρα για τις αλητείες του Γιάχου και της παρέας του. Κι ανεξάρτητα από τη σκληρότητα των χαρακτηρισμών, έχουνε δίκιο. Ούτε ο Αστέρας όμως είναι αθώος του αίματος. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την υπόθεση της πλαστής ενημερότητας του Ηρακλή, που τον είχε κρατήσει χαριστικά πρόπερσι στη Super League.

Η ιστορία του Αστέρα αρχίζει από το 2004. Οχι από το 2005 που βγήκε πρώτος στον όμιλό του στη Δέλτα Εθνική και μέσα σε τρία χρόνια ανέβηκε σφαίρα στη Super League. Ο Αστέρας το 2004 ήταν να πέσει κι από τη Δέλτα Εθνική. Κι έχοντας αναλάβει οι Μπακοκαϋμενάκηδες, σώθηκε την τελευταία αγωνιστική. Με ομορφιές του ποδοσφαίρου δηλαδή και κάποιους άλλους να κλαίνε επειδή υποβιβαστήκανε. Κι από κει και πέρα, πήρε τη φόρα που λέγαμε ο Αστέρας. Τρία σερί πρωταθλήματα στη Δέλτα, Γάμα και Βήτα Εθνική. Πάντα με καλή ομάδα βέβαια, αλλά πάντα με αβάντες. Δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια εκτός κόλπου ο Αστέρας. Ο Μποροβήλος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.

Ο φόβος φυλάει τα έρμα

ΝΑ κλείσουμε λοιπόν το θέμα της διαιτησίας του τελικού. Καταρχήν οι ορισμοί κάθε άλλο παρά τυχαίοι ήταν. Ο Γιάχος και από τους καλύτερους διαιτητές είναι και ανήκει στον Σύνδεσμο Χίου. Προηγείται δηλαδή από τους άλλους διεθνείς. Κι έχει δώσει σαφώς καλύτερα δείγματα και από τον Κάκο και από τον Κουκουλάκη και από τον Τριτσώνη. Από κάθε πλευρά. Οι άλλοι ορισμοί ήταν πέραν όλων των άλλων και ορισμοί στήριξης. Κάτι σαν επιβράβευση δηλαδή. Φώναζε ο ΠΑΟΚ για τον Σπάθα, όμως είχε φωνάξει και ο Αστέρας για το ματς με τον Ολυμπιακό.

Τον βάζουνε τέταρτο. Φώναζε η ΑΕΚ για τον Τριτσώνη. Τον βάζουνε βοηθητικό διαιτητή. Οπως βάζουνε και τον Μάνταλο, που είναι ειδικών αποστολών και φώναζε ο Παναθηναϊκός για τον αποκλεισμό του από τον Πλατανιά. Ο οποίος Μάνταλος όμως θα πρέπει να πούμε ότι σφύριξε στο Ολυμπιακός-Ατρόμητος που έγινε το διπλό και χάθηκε το αήττητο. Γίνεται η κωλοφάση με τον Μανιάτη. Ο Γιάχος κάνει ότι δεν βλέπει και ρωτάει τους άλλους; Ποιος του λέει ότι δεν έγινε τίποτα; Τον Τριτσώνη, που όπως έχει γράψει η ταπεινότητά μου είναι πενηντάρης κι εδώ και δύο χρόνια, δεν τον έχουνε βάλει ούτε σε ένα ματς του Ολυμπιακού! Πώς γίνεται, λοιπόν, ένας διαιτητής, που δεν τον βάζουνε να σφυρίξει ούτε Ολυμπιακός-Πλατανιάς στο Καραϊσκάκη, να γίνεται ρόμπα στον τελικό του Κυπέλλου; Η απάντηση είναι απλή και εύκολη: Επειδή ο φόβος φυλάει τα έρημα.

Ερώτηση: Πώς γίνεται ο Σαμαράς να δηλώνει ότι σε δυο τρία χρόνια το μνημόνιο θα είναι παρελθόν και ταυτόχρονα έκθεση της Κομισιόν να μιλάει για μέτρα 8 δισ. τη διετία 2014-15;

Οι άνδρες δεν κλαίνε - Θανάσης Γιάχος (σε δεύτερη εκτέλεση μετα τον Γ. Μαζωνάκη)

Ποδόσφαιρο SPORTS