Μπασκετικό κοινό, όπως αυτό που δημιούργησε τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός με τις επιτυχίες του, δεν είχε επί της ουσίας ποτέ του ο Ολυμπιακός. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι αναγεννημένοι «Ερυθρόλευκοι» του Σωκράτη Κόκκαλη, του Γιάννη Ιωαννίδη και του Ζάρκο Πάσπαλι αποτέλεσαν ιδανικό αποκούμπι για τους φίλους της ομάδας, αφού το ποδοσφαιρικό τμήμα βίωνε ακόμα τα «πέτρινα χρόνια» του.

Ηταν το κατάλληλο διέξοδο για την «ξηρασία» τίτλων, όχι όμως και για το θέαμα που κατά καιρούς απολάμβαναν και στο παλιό Καραϊσκάκη, ειδικά την εποχή των τριών Ρώσων (Προτάσοφ, Λιτόφτσενκο, Σάβιτσεφ) και του Ολεγκ Μπλαχίν στον πάγκο.

Την τελευταία διετία, όμως, ο μπασκετικός Ολυμπιακός αποτελεί εκ νέο αποκούμπι, διέξοδο. Οχι γιατί η ποδοσφαιρική ομάδα δεν τα πηγαίνει καλά, κάθε άλλο. Αλλά γιατί έχει επαναπαυτεί στις δάφνες της, εντός συνόρων δεν προσπαθεί παραπάνω γιατί δεν χρειάζεται και η γλυκιά ρουτίνα των τίτλων έχει περιοριστεί σε απλή ρουτίνα.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν αναμφίβολα πικρό για τους ανθρώπους του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού. Μπορεί η ομάδα να πήρε το 15ο νταμπλ, αλλά έχασε την καρδιά πολλών φίλων της, τουλάχιστον μέχρι να καταλάβει ότι ο κόσμος δεν θέλει απλώς τίτλους, αλλά και λόγους για να παθιάζεται, για να «φτιάχνεται» με αυτό που βλέπει.

Το Σάββατο, το εξόφθαλμο χέρι του Γιάννη Μανιάτη, το οποίο έπρεπε να τιμωρηθεί με αποβολή και πέναλτι, ξενέρωσε τους υγιώς σκεπτόμενους «Ερυθρόλευκους», οι οποίοι βεβαίως θέλουν τίτλους, αλλά όχι με κάθε τίμημα. Και η δικαιολογία ότι πολλοί εξ' αυτών έφυγαν πριν γίνει απονομή γιατί ήθελαν να προλάβουν το τρένο, μόνο ως αστεία μπορεί να εκληφθεί.

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν ο Γιάχος έδινε το προφανές. Ο Ολυμπιακός, παρ' ότι ήταν (και πάλι) κακός, είχε χρόνο μπροστά του, εφόσον ο Αστέρας σκόραρε από την άσπρη βούλα, για να επιστρέψει στο ματς και ενδεχομένως να κατακτούσε και έτσι το Κύπελλο. Και, πιστέψτε με, τότε θα το χαίρονταν πολύ περισσότερο οι φίλαθλοί του.

Την ίδια ώρα, η μπασκετική ομάδα δίνει σε αυτούς τους τελευταίους πολλούς λόγους για να νιώθουν περήφανοι, για να απολαμβάνουν αυτό που βλέπουν. Παρ' ότι η πλειοψηφία δεν έχει το μπάσκετ σε περίοπτη θέση (σε σχέση με το ποδόσφαιρο), γουστάρει να βλέπει την καρδιά αυτής της ομάδας, την ηγετική φυσιογνωμία του Σπανούλη, το πάθος του Παπανικολάου, τα κοχόνες (που θα έλεγε ο Φάμπρι) αυτού του απίθανου Κάιλ Χάινς.

Αθελά του, ο μπασκετικός Ολυμπιακός δημιούργησε μια διχόνοια, ένα είδος «εμφυλίου» μέσα στην καρδιά των φίλων της ομάδας. Οι οποίοι τραγουδούν «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό», γιατί θέλουν και στο ποδόσφαιρο να έχουν τα ίδια συναισθήματα, τα οποία εσχάτως έχουν χάσει.

Το βράδυ της Κυριακής, στις εξέδρες του «Ο2 Arena», βρέθηκε και ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και, παρ' ότι είναι δεδομένο ότι ως «άρρωστος» Ολυμπιακός χάρηκε πολύ για το δεύτερο διαδοχικό ευρωπαϊκό, είναι σίγουρο επίσης πως θα προβληματίστηκε.

Στο ποδόσφαιρο, βεβαίως, η κατάκτηση μιας ευρωπαϊκής κούπας από ελληνική ομάδα είναι ουτοπική. Αλλά ο κόσμος δεν θέλει αυτό, αλλά να πηγαίνει στο γήπεδο γνωρίζοντας ότι θα δει κάτι που θα τον κρατήσει σε αυτό, που θα του υπενθυμίζει γιατί το αγάπησε. Και φέτος στο Καραϊσκάκη, δεν είχε και πολλούς λόγους για να νιώσει τα παραπάνω, σε αντίθεση με το ΣΕΦ…

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός