Αισιοδοξία και προβληματισμός

Eνα από τα πράγματα που με χαροποιούν σε όσα άκουσα για τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς στον Παναθηναϊκό, είναι το μικρό και ευέλικτο ρόστερ των 23 ποδοσφαιριστών (20 + 3 τερματοφύλακες), χώρια οι πιτσιρικάδες από την ομάδα Νέων: αυτό θα δώσει χώρο να «αναπνεύσουν» οι ταλαντούχοι παίκτες που υπάρχουν στην Παιανία, να προσπαθήσουν σκληρά για να ανέβουν στην πρώτη ομάδα, όχι απλά με την ελπίδα να συμμετέχουν στις προπονήσεις της, αλλά να βρεθούν στην αποστολή ή να παίξουν και σε επίσημο παιχνίδι κάποια στιγμή. Οταν το ρόστερ, όπως το έχει στο μυαλό του ο Γιάννης Αναστασίου, προβλέπει «αυστηρά» δύο παίκτες για κάθε θέση, ώστε να υπάρχει ανταγωνισμός, τότε όλο και κάποιος «μικρός» μπορεί να χωθεί εκεί ανάμεσα και να εκμεταλλευτεί έναν τραυματισμό, μία τιμωρία από κάρτες ή ένα ντεφορμάρισμα και να προσπαθήσει να διακριθεί.

Ενα από τα πράγματα που με ανησύχησαν από την άλλη μεριά, είναι ότι ο Μπουμσόνγκ ζήτησε να ενημερωθεί για το ποιοι θα απαρτίζουν το προπονητικό τιμ της επόμενης χρονιάς. Δυστυχώς ο Γάλλος δεν ρωτάει από περιέργεια, αλλά επειδή σκοπεύει να είναι εδώ και του χρόνου, παρέα με το δυσβάσταχτο συμβόλαιό του, το αρχοντικό του παράστημα και τις αρχοντικές του γκέλες. Στην ηλικία που βρίσκεται γνωρίζει ότι όχι απλά δεν θα βρει συμβόλαιο με τα ίδια χρήματα αλλού, αλλά ότι ίσως να μη βρει συμβόλαιο γενικά, γνωρίζει ότι αν πιέσει με τον τρόπο που πίεσε και φέτος θα τα πάρει τα χρήματά του και έχει κατσικωθεί στην Παιανία χωρίς τη διάθεση να το κουνήσει. Κι αν τουλάχιστον ήταν η κολόνα της άμυνας, ο βράχος, ο καθοδηγητής και δάσκαλος όλων των Τριανταφυλλόπουλων του κόσμου τούτου, θα έλεγες «ας πάει στα κομμάτια, τι να κάνουμε; Παίρνει πολλά, αλλά η παρουσία του είναι ευεργετική». Είναι... αλλά για τους αντιπάλους. Και ειλικρινά φοβάμαι μήπως ζήτησαν να ενημερωθούν για τον προπονητικό επιτελείο επίσης ο Κουίνσι με τον Φορναρόλι.

Ενα ακόμα πράγμα που με χαροποιεί από όσα άκουσα, είναι ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα «θέλω» από τον Αναστασίου και τους συνεργάτες του: 4-3-3, ένας επιθετικός - σημείο αναφοράς για τον οποίον η διοίκηση είναι διατεθειμένη να κάνει την οικονομική υπέρβαση (σαν τον Μπεργκ), συγκεκριμένες θέσεις στις οποίες έχει πέσει το βάρος της μεταγραφικής ενίσχυσης και όραμα για επιθετικό ποδόσφαιρο. Παράλληλα όμως με ανησυχεί και με αγχώνει ότι μέσα σε όλα αυτά, δεν δείχνει να υπάρχει ειδικό πλάνο αντιμετώπισης της περίπτωσης Βιτόλο: αν βάζεις τον πολυτιμότερο παίκτη της χρονιάς που τελείωσε στην ίδια μοίρα με τον Μπουμσόνγκ και τον Τοτσέ, δηλαδή στην κατηγορία «βαριά συμβόλαια, που πρέπει να κουρευτούν ή αλλιώς να φύγουν», αδικείς τον Βιτόλο και πιθανότατα να χάσεις έναν παίκτη που μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος για την επόμενη μέρα. Θεωρώ πως για τον Βιτόλο, όπως ακριβώς και για τον -κάθε- Μπεργκ αξίζει να γίνει μια μικρή υπέρβαση και να βρεθεί τρόπος να μείνει, διότι είναι παίκτης με ηγετικά χαρακτηριστικά που κράτησε την απόδοσή του σε υψηλά επίπεδα σε σχέση με την υπόλοιπη ομάδα, μαζί με τον Ζέκα και φυσικά τον Καρνέζη.

Θα έβαζα στην ίδια συζήτηση και τον Σισοκό, αλλά για τον Ιβοριανό τα πράγματα είναι πιο μπλεγμένα: όταν κάποιος είναι δανεικός που έχει κάνει μια καλή χρονιά, είναι δύσκολο να εξασφαλίσεις επέκταση δανεισμού στο τζάμπα, όταν η Βόλφσμπουργκ μπορεί να τον πουλήσει και επιπλέον ίσως για τον Αναστασίου να μην είναι ο παίκτης στον οποίον θεωρεί ότι μπορεί να «χτίσει» γύρω του και πάνω του τον Παναθηναϊκό της επόμενης μέρας.

Πηγή: SportDay