«ΠΑΣ Γιάννινα - Αστέρας» με ενημερώνουν. Ή Ατρόμητος - ΠΑΟΚ ή και τα δύο. Πλέι οφ της ποδοσφαιρικής Σούπερ Λίγκας. Καλά, πλέι οφ χωρίς Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό; Μα ναι, έχουμε πετύχει παγκόσμια ευρεσιτεχνία εδώ, κάνουμε πλέι οφ για τη 2η θέση, αλλά όχι για τον τίτλο: αυτός, μου λένε, κρίνεται στην κανονική περίοδο. Να τα ακούσουν αυτά οι Αμερικανοί, να πηδάνε από τα μπαλκόνια.

Και ο Παναθηναϊκός; Τερμάτισε, λέει, έκτος, στο πρωτάθλημα του ενός. Η δε ΑΕΚ υποβιβάστηκε. Κύριε ελέησον.

Μωρέ καλά κάνω εγώ και ασχολούμαι με το μπάσκετ. Συμβαίνουν και στο δικό μας άθλημα θαύματα, αλλά όχι τέτοιων διαστάσεων. Περιμένετε λίγο και θα δείτε. Πού αλλού θα ξεσπάσουν για να ξεπεράσουν το σύνδρομο της στέρησης οι φανατικοί της ασπρόμαυρης μπάλας; Μα φυσικά στο πρωτάθλημα μπάσκετ, εκεί όπου Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός βρίσκονται -όπως κάθε χρόνο- σε τροχιά άγριας σύγκρουσης. Εχουν πιάσει θέση από τώρα στα χαρακώματα, με τις ευλογίες πάντα όσων θα μπορούσαν να τους κλείσουν την πόρτα.

Ενώ αν είχε η ατζέντα των χουλιγκάνων πενταπλή ποδοσφαιρική αναμέτρηση ανάμεσα σε «κόκκινους» και «πράσινους»; Θα το έβγαζαν εκεί το άχτι τους. Το μπάσκετ θα γινόταν ξανά «μπασκετάκι», τελευταίο αποκούμπι παρηγοριάς για τον ηττημένο του ποδοσφαίρου. Και θα είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο, στο μέτρο του εφικτού.

Πότε θα την πάρουν τη μεγάλη απόφαση οι φωστήρες του ποδοσφαίρου; Κανονικά πλέι οφ κύριοι, αυτός είναι ο δρόμος σας προς το αύριο. Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός στα πέντε, όπως μπάσκετ, να γεμίσει τα ταμεία της και η έντιμη Nova. Μόλις κλειδωθείτε όλοι μέσα σε κάποιο Καραϊσκάκη ή Ολυμπιακό Στάδιο για τον 5ο τελικό του Αγίου Βαρθολομαίου, μη ξεχάσετε να καταπιείτε το κλειδί.

Ο μήνας των πλέι οφ της Α1 είναι -για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον- ο χειρότερος της χρονιάς, ο μοναδικός ανυπόφορος. Το προϊόν, από τα ελάχιστα εξαγώγιμα της χρεοκοπημένης Ελλάδας, απαξιώνεται στα χέρια ανθρώπων δανεικών από το ποδόσφαιρο ή από τον υπόκοσμο. Το χουλιγκαναριό ανεβαίνει στις επάλξεις και χτυπάει το ντέφι για να χορέψουν αθλητές παγκόσμιας κλάσης, στολισμένοι συνήθως με το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης. Οι γραβάτες λύνονται και τα κοστούμια δίνουν τη θέση τους σε στολές παραλλαγής. Η ευρωπαϊκή αύρα εξατμίζεται και τα βλέμματα γεμίζουν μίσος.

Η παρακμιακή Ελλάδα καταπίνει μέσα σε μερικές εβδομάδες το μπάσκετ της κάθε Μάιο/Ιούνιο, σαν να το θεωρεί ασύμβατο με τη δική της κατηφόρα. Και όταν πια ανοίγουν οι σαμπάνιες του τίτλου, δέκα χιλιάδες άπλυτοι πανηγυρίζουν την ήττα του εχθρού, ενώ το υπόλοιπο στερέωμα αναστενάζει αναστεναγμούς ανακούφισης: «Ουφ, την πηδήξαμε σώοι και τούτη τη χρονιά».

Εγώ, τουλάχιστον, έτσι αισθάνομαι όταν σβήνουν τα φώτα. Το χειρότερό μου είναι όταν υποχρεώνομαι να πάω στο γήπεδο για να καλύψω τους τελικούς. Το καλύτερό μου θα ήταν να βρεθεί κάποιος Πανιώνιος ή ΠΑΟΚ ή άλλος να αποκλείσει τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό από τη μάχη του τίτλου.

Πηγή: SportDay 

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός