Ούτε με την Τσέλσι το είχε καταφέρει, όμως η φυγή του από εκεί είχε γίνει αιτία για δάκρυα. Στη Μαδρίτη παίκτες, παράγοντες και μερίδα οπαδών μοιάζουν απελευθερωμένοι από τη φυγή του -σαν να γλίτωσαν. Ο «Μου» μπορεί ως μεγάλος ηθοποιός να θέλει να μοιάζει αλαζόνας, δεσποτικός και δύσκολος, αλλά οι παίκτες του τον υπεραγαπούσαν. Από τη Μαδρίτη φεύγει ενώ τον συνοδεύουν για πρώτη φορά ανάθεμα κι αναστεναγμοί ανακούφισης.

Πριν από χρόνια είχα γράψει ότι στην αυτοβιογραφία του ο Πορτογάλος λέει ότι στις καλές ομάδες οι ποδοσφαιριστές αποκτούν με τον καιρό ένα είδος κοινής σκέψης. «Οσα περισσότερα δύσκολα ματς δίνεις τόσο πιο πολλές εμπειρίες αθροίζεις», έχει πει. Είχα εξηγήσει τότε ότι για τον Μουρίνιο αυτή η «κοινή σκέψη» δημιουργείται διότι η ομάδα επαναλαμβάνει στο γήπεδο κάποια δεδομένα πράγματα: ο προπονητής πρέπει να φροντίζει ακόμα κι όταν υποχρεωτικά αλλάζει ενδεκάδα να μη διαφοροποιεί πολύ τη στρατηγική, γιατί διαφορετικά δεν θα βρει ποτέ τον απαραίτητο χρόνο που απαιτείται ώστε να προκύψει το δέσιμο. Σε όλες τις ομάδες του Μουρίνιο το δέσιμο χρόνο με τον χρόνο ήταν αποδοτικότερο: στη Ρεάλ όχι. Γιατί στη Ρεάλ κάθε χρόνος είναι για κάθε προπονητή και μια καινούργια αρχή.

Διαφορά

Μέχρι τώρα σε κάθε ομάδα που δούλεψε ο Πορτογάλος η μέθοδος ήταν ίδια. Την πρώτη χρονιά η ομάδα έπρεπε να μάθει τη διάταξη και τους κανόνες της στρατηγικής με όποιο κόστος: στη Ρεάλ ο Μουρίνιο ξεκίνησε έχοντας μετρήσει την πρώτη χρονιά πέντε γκολ από την Μπάρτσα στο «Καμπ Νόου». Εκείνη την πρώτη χρονιά οι παίκτες της Ρεάλ ολοκλήρωσαν τη σεζόν παίζοντας άγριο ξύλο σε τρία σερί ματς με την Μπαρτσελόνα, δυο για το Τσάμπιονς Λιγκ κι ένα για το Κύπελλο. Εμαθαν να είναι σκληροί, κατάλαβαν ότι υπάρχουν παιχνίδια στα οποία η άμυνα είναι λύση, δέχτηκαν ότι ακόμα και η καταστροφή μπορεί να είναι τρόπος να σταθείς όρθιος. Αλλά όλο αυτό δεν ήταν ούτε κατήχηση ούτε στρατηγική. Ηταν κανόνας επιβίωσης. Τη δεύτερη χρονιά το πράγμα ήταν καλύτερο και με τον καιρό η ομάδα έμαθε πολλά. Η νίκη στο «Καμπ Νόου» με την οποία σφράγισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος πέρυσι ήταν μια νίκη στρατηγικής, μια επιτυχία που έδειχνε ότι η Ρεάλ αποκτούσε μια σταλιά ωριμότητας. Ομως κι εκείνη η περσινή επιτυχία δεν ήταν δυνατόν να δημιουργήσει αυτό που ο «Μου» αποκαλεί «κοινή σκέψη». Μπορεί να ήταν ο τρόπος του Μουρίνιο, αλλά δεν ήταν ο τρόπος της Ρεάλ.

Ωρα

Στον τρίτο χρόνο του Μουρίνιο σε κάθε ομάδα, η γνώση της στρατηγικής είναι δεδομένη κι έρχεται η ώρα που οι παίκτες θα κάνουν το κάτι παραπάνω εκτελώντας ειδικές εντολές και ρόλους. Στην Ιντερ, τον τρίτο χρόνο του Πορτογάλου, υπήρξαν δυο ματς στα οποία παίκτες έκαναν πράγματα που δεν είχαμε συνηθίσει, υπακούοντας στα θέλω του κόουτς τυφλά. Θυμάμαι τον Ετό να σκίζεται σαν αριστερό μπακ (!) στο «Καμπ Νόου» για να σταματήσει η Ιντερ με δέκα παίκτες την Μπάρτσα. Θυμάμαι τον Σνάιντερ υποδειγματικό αμυντικό χαφ στο ίδιο παιχνίδι. Θυμάμαι επίσης την Ιντερ να κερδίζει στο Λονδίνο την Τσέλσι έχοντας μετατρέψει τη μεσαία της γραμμή σε «ναρκοπέδιο»: τα τρεξίματα του Καμπιάσο και του Μότα, το πρέσινγκ του Μιλίτο, του Πάντεφ και του Ετό είχαν διαλύσει παίκτες όπως ο Μπάλακ, ο Μαλουντά, ο Μίκαελ, ο Λαμπάρντ: τέτοια ματς μεγάλης αγωνιστικής έντασης η Ρεάλ στην τριετία δεν έκανε σχεδόν ποτέ. Γιατί; Ισως γιατί κανένας από τους παίκτες της δεν πείστηκε ότι το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο είναι αντάξιο της λογικής της «Βασίλισσας».

Πρόβλημα

Το πρόβλημα του Μουρίνιο είναι ότι δεν έπεισε τους παίκτες του για το αλάθητό του: υπήρξε στη Μαδρίτη ένας προφήτης με ελάχιστους πιστούς. Είναι φανερό νομίζω ότι για να επιβληθεί στα αποδυτήρια ως προσωπικότητα έπρεπε να δημιουργεί και να συντρίβει εχθρούς. Ετσι εξηγείται η ρήξη του με τον Κασίγιας, οι διαφωνίες του με τον Ράμος, ο επιτηδευμένος παραγκωνισμός των συμπατριωτών του Καρβάλιο και Πέπε: όλα αυτά έγιναν γιατί τα δυο προηγούμενα χρόνια, και παρά κάποιες μεγάλες επιτυχίες, το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο δεν είχε αξιολογηθεί από την ομάδα ως το κατάλληλο. Ο Μουρίνιο προσπαθούσε να δημιουργήσει «κοινή μνήμη» σε μια ομάδα που έχει τη δική της εσωτερική μνήμη, μια τεράστια μάλιστα μνήμη. Για τον ίδιο ήταν αδύνατο να γίνει ένας ακόμα προπονητής της Ρεάλ: έπρεπε να είναι ο Μουρίνιο. Ομως η Ρεάλ δεν έχει ανάγκη από αυθεντίες: κανείς ποτέ δεν θυμάται ποιοι προπονούσαν τον Ντι Στέφανο.

Ενδιαφέρον

Θα 'χει ενδιαφέρον η πρώτη φορά που ο «Μου» θα βρει τη Ρεάλ ως αντίπαλο. Μακάρι να το δούμε σύντομα…

Ποιος θα το τραβήξει;

Τι κατάλαβα από τη μηνυτήρια αναφορά του ΠΑΟ; Μετρώντας τους χαμένους από τη διαιτησία βαθμούς, ανακάλυψα ότι ακόμα κι αν ο ΠΑΟ κέρδιζε όλα αυτά τα παιχνίδια, πάλι δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα, επομένως θα 'πρεπε να βάλουν ένα ακόμα!

Πέρα από την πλάκα, θέλω να θυμίσω ότι τέτοιου τύπου κόλπα έχουν ξαναγίνει και στο παρελθόν χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Το πράγμα μπορεί να γίνει ενδιαφέρον αν η ΕΠΟ δεν κάνει τα στραβά μάτια. Αν π.χ. η ΕΠΟ καλέσει τον Παναθηναϊκό απειλώντας τον με υποβιβασμό κι αυτός παραμείνει συνεπής στην προσφυγή του στα πολιτικά δικαστήρια, προκύπτει ένα μπλέξιμο: δεν είναι εύκολο ούτε να τον υποβιβάσεις τον ΠΑΟ ούτε φυσικά να τον αθωώσεις. Θα έχει επίσης ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει αν η ΕΠΟ προσφύγει στη μαμά ΦΙΦΑ. Η ΦΙΦΑ δεν θέλει εμπλοκές με δικαστήρια για θέματα διαιτησίας και η πρακτική της, όταν γίνονται τέτοιες καταγγελίες, είναι απλή: σε διαγράφει μέχρι να σοβαρευτείς! Σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις μπροστά στον κίνδυνο της αυτοαπομόνωσης, οι καταγγέλλοντες έκαναν πίσω, αφού δεν ήθελαν να προκαλέσουν ούτε τον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας ούτε τον αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αν όμως ο Παναθηναϊκός έχει αποφασίσει ότι δεν τον ενδιαφέρει τίποτα και θέλει να τα τινάξει όλα στον αέρα, το μπλέξιμο μπορεί να είναι χωρίς προηγούμενο.

Δεν ξέρω μέχρι πού θέλει να τραβήξει το σχοινί ο Αλαφούζος. Ωστόσο ενδιαφέρον για μένα έχει κυρίως τι θα κάνει η Ομοσπονδία. Μαθαίνω ότι ετοιμάζονται μηνυτήριες αναφορές από την ΕΠΟ, αλλά και αγωγές των διαιτητών κατά του Βασίλη Κωνσταντίνου. Επίσης από την Ομοσπονδία τονίζεται ότι στα ζητήματα αδειοδότησης δεν εκβιάζεται. Μας περιμένει ένα πολύ θερμό καλοκαίρι...

Αδυναμία μου μεγάλη...

Σημεία και τέρατα καταγγέλλει ότι έγιναν στον αγώνα της με τον Βύζαντα η Καλλιθέα. Μεταξύ πολλών άλλων στην καταγγελία που έκανε στη Football League ισχυρίζεται ότι οι ποδοσφαιριστές της προπηλακίστηκαν, ότι ακόμα κι όταν μπήκαν στα αποδυτήρια δέχτηκαν βροχή από πέτρες που μπήκαν από τους ανοιχτούς φεγγίτες, ότι στο πρώτο ημίχρονο που σύμφωνα με την Καλλιθέα κράτησε μόνο 25 λεπτά δεκάδες οπαδοί των γηπεδούχων έδειραν διαιτητές και επόπτες. Τονίζεται επίσης ότι ο αστυνομικός διευθυντής Μεγάρων δήλωσε αδυναμία να εκκενώσει το γήπεδο όταν του το ζητήθηκε. Ελπίζω την επόμενη φορά να μη δώσει εντολή στους άνδρες του να δείρουν κι αυτοί τους παίκτες της Καλλιθέας. Μόνο αυτό μας έλειπε...

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS