Ο Άρης Λαούδης γράφει για τον Παναθηναϊκό που λανσάρει μετά από χρόνια το μότο "μπάσκετ, το άθλημα των ψηλών" και σχολιάζει τη φραστική επίθεση του Γιαννακόπουλου στους διαιτητές.
Αυτή η σειρά των τελικών θα μπορούσε να αλλάξει και την κοσμοθεωρία που μπορεί να έχει ο καθένας στο μυαλό του για το σημερινό μπάσκετ. Είναι τόσα τα «τρελά» που συμβαίνουν, τόσα τα ανεξήγητα που θα μπορούσαν να αποτελούν παράδειγμα σ' όσους χρησιμοποιούν ως μότο το «ποτέ μη λές ποτέ».
«Ποτέ» θα έλεγε ο οποιοσδήποτε άκουγε πως ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε δύο τελικούς με τον Διαμαντίδη άφαντο, ο οποιοσδήποτε θα έλεγε «ποτέ», αν του έλεγαν πως ο Ολυμπιακός των 103 πόντων του τελικού με τη Ρεάλ θα έβαζε 51 και 52 σε δύο παιχνίδια!
Το φετινό στόρυ των τελικών διαφοροποιεί και την άποψη που κυριαρχούσε τα τελευταία χρόνια πως «το μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών», με την περιβόητη φιλοσοφία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που ήταν ικανός να παίξει με πέντε (έξυπνους) παίκτες των δύο μέτρων, αδιαφορώντας αν ο αντίπαλος είχε τον καλύτερο σέντερ στην πεντάδα του.
Ως δια μαγείας, ο Παναθηναϊκός έχει επαναφέρει την αθλητική λογική του μπάσκετ, έχει μετατρέψει τη ρακέτα του σε ναρκοπέδιο, βασίζει τα πάντα σε οτιδήποτε γίνεται στο «ζωγραφιστό» κι έχει κάνει τον αντίπαλο να... τρέμει στην ιδέα και μόνο πως θα πλησιάσει το καλάθι του. Από την εποχή του Βράνκοβιτς στον Παναθηναϊκό, έχω να δω τους αντίπαλους περιφερειακούς να φοβούνται τη σκιά τους, να διστάζουν στις διεισδύσεις, να χάνουν τα... άχαστα στο φόβο των Γκιστ και Λάσμε.
Κι αυτόν τον φόβο τον πιστώνεται εξ ολοκλήρου ο Πεδουλάκης που ναι μεν έκανε λάθες επιλογές στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά στην πορεία διόρθωσε το ρόστερ, βρήκε το αδύναμο σημείο του αντιπάλου κι έχτισε μια φιλοσοφία από το σημείο μηδέν που την πίστευε μόνο ο ίδιος... Οπως έχω ξαναγράψει, ανεξάρτητα τι θα γίνει από 'δω και πέρα, ο Παναθηναϊκός και ο «Αρτζι» είναι απόλυτα επιτυχημένοι, αν αναλογιστούμε τα όσα έγιναν το καλοκαίρι, τους 11 ξένους που έχουν φορέσει φέτος τη φανέλα με το τριφύλλι και την εμπιστοσύνη του κόσμου που κλωνίστηκε.
Πέραν των δύο «ψηλών», ο Ούκιτς μπορεί να θεωρεί πως έχει κάνει απόσβεση του πρώτου χρόνου του συμβολαίου του, απλά και μόνο για τις εμφανίσεις του κόντρα στον Ολυμπιακό. Είχα εκφράσει τις αμφιβολίες μου από την αρχή της σεζόν, συνεχίζω να τις έχω, αλλά ο ίδιος δικαιούται να πιστεύει πως «έβγαλε τα λεφτά του» με τον τελικό του Κυπέλλου και τους δύο πρώτους τελικούς.
Ο Διαμαντίδης αισθανόσουν κάποιες φορές πως θα πέσει στο παρκέ και δεν θα ξανασηκωθεί από την κούραση, αλλά η ενέργειά του στα δύο σερί τρίποντα που επιχείρησε, αποδεικνύει πόσο μεγάλη προσωπικότητα είναι. Μετά το πρώτο άστοχο τρίποντο, πήρε ξανά την μπάλα με... τσαμπουκά μέσα από τα χέρια του συμπαίκτη του κι επιχείρησε από το ίδιο σημείο, δίνοντας στην ουσία την χαριστική βολή.
Ο Κάρι ίσως να είναι ο Αμερικανός με τη μεγαλύτερη ηρεμία στις κινήσεις του, συγκριτικά μ' όσους έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και ενδεχομένως να αποτελεί το μεγαλύτερο «λαχείο» για την επόμενη περίοδο. Είναι δεδομένο πως αν ο Κάρι είχε έρθει νωρίτερα στον Παναθηναϊκό, θα μπορούσαν οι «πράσινοι» να είναι στο φάιναλ φορ, όπως επίσης είναι δεδομένο πως τέτοια περίπτωση παίκτη, που να κάνει τα πάντα στο παρκέ με την ίδια αξιοπιστία, δύσκολα θα βρει κανείς στην αγορά και γι αυτό η παραμονή του είναι δεδομένη.
Για τον Ολυμπιακό, το φαινόμενο είναι ακόμη πιο ανεξήγητο. Ανέκαθεν οι ομάδες που κατακτούσαν ευρωπαϊκό δυσκολεύονταν να «φορτώσουν» μπαταρίες και να ξαναμπούν στη μάχη για το... πρωταθληματάκι (σ.σ. συγκριτικά με το ευρωπαϊκό), αλλά οι «ερυθρόλευκοι» δεν είναι τόσο χορτασμένοι από τίτλους για να χρησιμοποιούν ως άλλοθι την έλλειψη ενέργειας. Και στα δύο παιχνίδια ήταν πολύ χειρότεροι από τον Παναθηναϊκό, δεν άξιζαν κάτι περισσότερο κι έμοιαζαν εγκλωβισμένοι σ' ένα μοτίβο μπάσκετ που πρεπει να αλλάξει, αλλα ουδείς γνωρίζει πώς πρέπει να γίνει...
Στη ρακέτα δεν μπορεί να «χτυπήσει» με δεδομένη την υπεροχή του Παναθηναϊκού, από την περιφέρεια «σπάει» τα καλάθια (9/55 τρίποντα), να τρέξει προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί και μοιραία... χορεύει στον αργό ρυθμό του Παναθηναϊκού που έχει σαφέστατο πλεονέκτημα στο set παιχνίδι.
Για την επίσκεψη - επίθεση του Γιαννακόπουλου στους διαιτητές, η καταδίκη του περιστατικού είναι αυτονόητη και δεδομένη. Το κακό είναι τετραπλό και καλό θα είναι ο διοικητικός ηγέτης του Παναθηναϊκού να το αντιληφθεί όσο είναι καιρός και να μην την επαναλάβει. Πρώτον, ενέργειες σαν κι αυτή «οπλίζουν» το χέρι όλων αυτών που πάνε στο γήπεδο για να εκτονωθούν και να «σκοτώσουν» τον εχθρό (αντίπαλο). Δεύτερον, δεν ταιριάζει στο επίπεδο του Εξάστερου Παναθηναϊκού και των φιλάθλων του συμπεριφορές σαν κι αυτή. Τρίτον, είναι κρίμα για τους παίκτες του να βρεθούν στον τέταρτο τελικό να παίζουν μια ολόκληρη σεζόν χωρίς τη βοήθεια των φιλάθλων τους, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος τιμωρίας. Τέταρτον, απλά είναι κρίμα να ποδοσφαιροποιήσουμε το μπάσκετ, ό,τι καλό μάς έχει απομείνει στον ελληνικό αθλητισμό.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις