Πρώτον, λογιστικά οι Ολυμπιακοί του 2004 τελειώσανε με κέρδος. Η οργανωτική επιτροπή πήρε τα εισιτήρια, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις χορηγίες και κάθε άλλη πηγή εσόδων και τα μέτρησε με τα λειτουργικά της έξοδα. Το κράτος ανέλαβε όλες τις κατασκευές, τα έργα υποδομής, τα συστήματα ασφαλείας, δεν είχε κανένα έσοδο και μπήκε μέσα.

Η διαφορά είναι ότι η οργανωτική επιτροπή έκανε σούμα και τη δημοσίευσε ενώ το κράτος δεν έκανε και κανένας δεν ξέρει πόσο μπήκε μέσα. Το άλλο πρόβλημα με τα έξοδα είναι ότι κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει ποια ακριβώς ήταν για τους Ολυμπιακούς. Παράδειγμα. Το «Ελ. Βενιζέλος» αναφερόταν σαν υποχρέωση της Ελλάδας στον φάκελο ανάληψης. Είναι όμως άδικο να το χρεώσεις εξ ολοκλήρου σαν κόστος για τους Ολυμπιακούς. Αντίθετα, τους δρόμους στα Ολυμπιακά Ακίνητα στο φαληρικό μέτωπο τους χρεώνεις στους Ολυμπιακούς. Πόσο μπήκε λοιπόν η Ελλάδα μέσα; Στο περίπου πρέπει να βγαίνει άκρη και το άτομο που μπορεί να δώσει την απάντηση είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που σαν υπουργός Πολιτισμού εκείνη την εποχή μαζί με τον Κώστα Καρτάλη επόπτευε τη διοργάνωση. Θα βοηθήσει να βγει άκρη; Ποιο πιθανό είναι να φορέσει τούτου και να χορέψει στη «Λίμνη των Κύκνων» από το να το κάνει.

Πρέπει όμως να γίνει; Εδώ γίνομαι όλο και λιγότερο κάθετος. Οι πράξεις πρέπει να κρίνονται στο πνεύμα της εποχής τους. Την εποχή που έγιναν οι Ολυμπιακοί η Ελλάδα νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει το ευρώδενδρο που βγάζει φράγκα. Ελάχιστοι είχαν διαμαρτυρηθεί για τα έξοδα ενώ οι περισσότεροι λέγανε «Μπράβο στη Γιάννα, που μόνο αυτή μπορούσε να τους διοργανώσει και όλη η Υφήλιος μιλάει ότι είναι οι καλύτεροι Ολυμπιακοί της ιστορίας». Να βγαίνει τώρα ο κόσμος και να φωνάζει να κάνουν έλεγχο, το βρίσκω φτηνό. Ας φώναζαν τότε. Τώρα πληρώστε και στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα.

Και μια που η ΕΡΤ είναι το θέμα των ημερών πόσοι εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, τεχνικοί ή ό,τι άλλο είχαν δουλέψει εκείνη την εποχή στον Ρομέρο; Επαιρναν άδεια για να δουλέψουν στον Ρομέρο και έλεγαν ότι θα επιστρέψουν μετά τους Ολυμπιακούς σαν να μην ήταν οι Ολυμπιακοί το μεγαλύτερο γεγονός που θα κάλυπτε η ΕΡΤ στην ιστορία της. Και φυσικά αυτοί ήταν οι πιο ικανοί γιατί τους ικανούς ήθελε ο αγαπημένος παραγωγός του Σάμαρανκ στους Ολυμπιακούς. Ο οποίος έβγαζε τη διεθνή εικόνα από όλα τα αθλήματα και στην ΕΡΤ είχε αφήσει, αν θυμάμαι, την ιστιοπλοΐα.

Όλα αυτά όμως ανήκουν σε πολύ μακρινές εποχές. Στις εποχές που στην αθλητικογραφία, τα χρόνια ήτανε αλάνικα και δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, που τραγούδαγε ο Γούναρης. Θυμάται κανένας πια ότι ο Ντέμης διαφήμιζε την ιππασία στους Ολυμπιακούς; Ούτε ο ίδιος. Το Semiramis στη γωνία Γ' Σεπτεμβρίου και Μάρνη, που ανακαινιζόταν και θα γινόταν boutique hotel για να έρχονται οι επισκέπτες στα επόμενα χρόνια για να βλέπουν την πόλη-υπόδειγμα που είχε διοργανώσει το 2004; Τις ελιές που φυτεύανε οι Αθάνατοι και κάτω από την σκιά τους θα αναπολούσαμε τις μέρες δόξης; Ούτε ο Πατήρ Παραπανήσιος δεν μπορούσε να μαντέψει το 2004 τι θα γινόταν στη χώρα. Περασμένα μεγαλεία λοιπόν. Ας πούμε καλοφάγωτα όσοι φάγανε, έτσι ήτανε οι τότε εποχές και έτσι είναι το σημερινό χάλι.

Κι αν (δεν) σου κάτσει;

Θα το επαναλάβω. Οι περισσότεροι ξένοι παίκτες είναι σαν τα σκάφη. Δύο μέρες χαίρεσαι. Τη μέρα που τους αγόρασες και τη μέρα που λύσανε το συμβόλαιό τους. Το θυμήθηκα με τον Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ που σχεδόν ενάμιση χρόνο τον πιλάτευε ο «Αλαφού» μέχρι να τον πείσει να λύσει το συμβόλαιό του. Τι στοίχησε η λύση αμφιβάλλω αν θα γίνει γνωστό, αφού ακούνε τα νούμερα αυτοί που περιμένουνε στην ουρά και παίρνουν τα μυαλά τους αέρα.

Οταν στράβωνε η μεταγραφή παλιά στον Παναθηναϊκό υπήρχαν λύσεις. Επαιρνε για παράδειγμα τον Σίγκουρντσον. Επαιζε μια σεζόν και σκόραρε μόνο αν κάποιος του κρατούσε την μπάλα και ο τερματοφύλακας είχε πάει στα αποδυτήρια. Την επόμενη σεζόν ο Σίγκουρντσον πήγαινε στον ΟΦΗ. Τη μεθεπόμενη πήγαινε στη Μαρκό. Μέχρι να κλείσει τον κύκλο του και να γίνει πορτιέρης στην Motor Oil, ο Σίγκουρντσον τα λεφτά του θα τα είχε βγάλει.

Αυτά την εποχή της ανακύκλωσης του Καπετάνιου, που τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Σήμερα τι να κάνει ο Αλαφούζος; Να πάει τον Φορναρόλι στο ΣΚΑΪ να λέει τον καιρό του Μοντεβιδέο μετά την κυρία Σούζη; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ρίχνει αλάτι στο τραπέζι, να βάζει ανάποδα την σκούπα και να προσεύχεται να του αδειάσουν τη γωνιά οι ανεπιθύμητοι.

Τα γράφω πριν γίνει καμιά ιστορία με τον Ντιαρά. Υπάρχει βέβαια μια περίπτωση να παίξει μπάλα ο Ντιαρά. Οπως υπάρχει να αρχίζει και να τα κολλάει ο Φορναρόλι ή ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Παίκτης που έχει κάνει τα χιλιόμετρά του, δεν έπαιξε τον τελευταίο χρόνο λόγω τραυματισμών και έρχεται στην Ελλάδα από όπου ξεκίνησε από την Πρέμιερ Λιγκ, 99% δεν πρόκειται να παίξει μπάλα. Υπάρχει βέβαια η μία στις εκατό, όπως για παράδειγμα ο Ριβάλντο που έπαιξε μπάλα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ αφού είχε φύγει από την Ιταλία παίρνοντας τον τίτλο του μπιντόνε, του χειρότερου ξένου παίκτη της σεζόν αλλά το ποδόσφαιρο όπως και κάθε άλλο παιχνίδι είναι παιχνίδι των percentages. Ο σωστός παίκτης προχωράει όταν έχει τα ποσοστά στην πλευρά του και με τα σφιξίματα που έχει ο «Αλαφού», να ποντάρει στον Ντιαρά μοιάζει κακός τζόγος.

ΠΗΓΗ: Sportday