Πιο πολύ και από Εθνική ομάδα, ετούτη εδώ μοιάζει με αμερικάνικη κολεγιακή ομάδα. Με τους προπονητές η σχέση δεν είναι ούτε προϊστάμενου με υφιστάμενου, ούτε δάσκαλου με μαθητή, αλλά θα 'λεγα ότι βασίζεται σε μια αμοιβαία εκτίμηση: κανείς από το τεχνικό τιμ δεν παριστάνει τον σκληρό ή τον κακό και κανείς δεν υποδύεται τον καλό φίλο όλων.

O Τσάνας, ο Γεωργόπουλος και ο Ελευθεριάδης κοιτάνε το δικό τους κομμάτι, δηλαδή την τακτική προετοιμασία του ματς και οι παίκτες έχουν αποδεχτεί την ευθύνη της αποστολής: το τουρνουά είναι δικό τους κυρίως και οι προπονητές ψάχνουν τρόπους να μεγαλώσουν την πιθανότητα της νίκης. Κανείς από τους ομοσπονδιακούς δεν νιώθει ότι απειλείται η δουλειά του από ένα γκολ ή από ένα αποτέλεσμα: ο Τσάνας θα πάει στην Ελπίδων, οι άλλοι δυο μπορεί να μείνουν στη Νέων ή μπορεί να τον ακολουθήσουν, αλλά ζόρια δεν τραβάνε: την πρόκριση τη θέλουν για τα παιδιά. Η δουλειά τους είναι να ξέρουν τα παιδιά τι πρέπει να κάνουν κι αυτό είναι που προσπαθούν: η απόδοση είναι μια άλλη συζήτηση. Υπάρχουν παιχνίδια καλά ή λιγότερο καλά - η γνώση όμως των μέσων είναι δεδομένη.

Μπρισένιο

Στο ματς με τους Μεξικάνους παρακολουθούσα τον πολυδιαφημισμένο στόπερ τους Αντόνιο Μπρισένιο, παίκτη των Ατλας, με αξιοσημείωτα σωματικά προσόντα και τον δικό μας τον Κουρμπέλη που έπαιζε μπροστά από την άμυνα, λίγο σαν αμυντικός χαφ και λίγο σαν στόπερ. Ο Μπρισένιο ήταν ο πρωταγωνιστής της μεγάλης ευκαιρίας των Μεξικανών στο 15' όταν πήρε ένα ριμπάουντ μετά από ένα κόρνερ και μια εκπληκτική επέμβαση του Καπίνο και παραλίγο να σκοράρει: δεν τον άφησε ο Σταφυλίδης με μια καταπληκτικά ψύχραιμη επέμβαση στη γραμμή. Από την άλλη ο Κουρμπέλης κοντά στο γκολ δεν έφτασε, ήταν όμως δική του η ωραία κάθετη πάσα στον Διαμαντάκο πριν το πλασέ-γκολ του Μπουχαλάκη. Τον Μπρισένιο τον παρακολουθούν διάφορες ευρωπαϊκές ομάδες γιατί τα στόπερ είναι πλέον δυσεύρετα. Αλλά όπως τους έβλεπα στο γήπεδο ο αληθινός καλός παίκτης ήταν μακράν ο δικός μας. Οχι γιατί έχει περισσότερα σωματικά προσόντα, αλλά γιατί μοιάζει να γνωρίζει τη θέση τόσο καλά, ώστε στον πολυδιαφημισμένο αντίπαλό του μπορούσε να κάνει φροντιστήριο!

Αλμαγέρ

Χθες μετά το τέλος των συνεντεύξεων Τύπου μιλούσα με τον ακριβοθώρητο τις πρώτες μέρες προπονητή των Μεξικανών Σέρχιο Αλμάγερ, που όλοι στην αποστολή αποκαλούν «προφέσορα». Του είπα ότι τρεις τέσσερις επιθετικοί της ομάδας του (ο Εσπερικουέτα, ο Κορόνα, ο Λούνα κ.λπ.) είναι καταπληκτικά ταλαντούχοι και απολαυστικοί. Μου απάντησε, κι όχι για να μου ανταποδώσει τη φιλοφρόνηση, ότι με τρεις Ελληνες αμυντικούς θα ένιωθε πιο σίγουρος για την πρόκριση. «Εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλά καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο σε αυτή την ηλικία» είπε.

Αρετές

Στην Ελλάδα κάποιες αρετές, όπως την τακτική παιδεία, τη διάθεση να παίζεις για τον συμπαίκτη, την επιμονή και την υπομονή, τις θεωρούμε δεδομένες: δεν είναι έτσι. Την Κυριακή έβλεπα τους Αγγλους να υποφέρουν κόντρα στο Ιράκ, αδυνατώντας να κρατήσουν το υπέρ τους 2-1: ισοφαρίστηκαν στο 94'. Χθες οι πολυδιαφημισμένοι Γάλλοι με Πομπά και Σανόγκο και άλλους πολλούς, άφησαν δεκαπέντε λεπτά την μπάλα στους Αμερικανούς και παραλίγο να χάσουν το ματς: τα φιλότιμα και πεισματάρικα αμερικανάκια πρώτα έχασαν πέναλτι και μετά ισοφάρισαν! Είμαι βέβαιος ότι η δική μας ομάδα σε αντίστοιχες στιγμές δεν θα έκανε τέτοια δώρα.

Γολγοθάς

Δεν ξέρω αν η ομάδα του Κώστα Τσάνα θα προκριθεί: βλέποντας το ματς του Μάλι με την Παραγουάη εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλους τους περιμένει ένας Γολγοθάς- το Μάλι είναι σκληρό και επικίνδυνο, οι δε Παραγουανοί είναι σαν τους Μεξικανούς, αλλά παίζουν καλύτερη άμυνα. Ομως ανεξάρτητα από την κατάληξη του τουρνουά, η πρόοδος είναι αξιοσημείωτη κι όχι μόνο σε επίπεδο αποτελεσμάτων: αρχίζει να φαίνεται σιγά σιγά κάτι που μοιάζει με εθνική σχολή κι αυτό έμοιαζε κάποτε για το ποδόσφαιρό μας αδύνατο. Οι εθνικές ομάδες μας δεν βγάζουν σούπερ τεχνίτες που κάνουν τσαλιμάκια, ούτε τρομακτικά προικισμένους σκόρερ-βγάζουν όμως κάτι σπουδαιότερο: καλούς μαθητές. Οπου κι αν βρεθούν αύριο παιδιά όπως ο Σταφυλίδης, ο Κουρμπέλης, ο Μπουγαΐδης και οι υπόλοιποι πρέπει να δουλέψουν αρκετά για να βελτιωθούν: όμως τη γνώση του πράγματος την έχουν. Δεν παίζουν μπάλα, αλλά ποδόσφαιρο και το κάνουν με μια ωριμότητα που καταπλήσσει. Αν όχι εμάς, σίγουρα τους αντιπάλους τους...

Κεϊτά

Η πιο ενδιαφέρουσα μορφή που 'χω συναντήσει στο Γκαζιαντέπ είναι μακράν ο προπονητής του Μάλι, ο Μούσα Κεϊτά. Πρόκειται για ένα ντερέκι κοντά δύο μέτρα που στη διάρκεια των αγώνων φωνάζει τόσο πολύ, ώστε από το Σάββατο που η ομάδα του έπαιξε με την Παραγουάη έχει μείνει άφωνος: στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου έμοιαζε περισσότερο με μπλούζμαν παρά με κόουτς, μιλώντας βραχνά, αλλά με πάρα πολύ κόπο!

Ο τύπος κυκλοφορεί συχνά με παραδοσιακές κελεμπίες, ενώ στο πρώτο ματς φορούσε ένα αφρικανικό πουκάμισο που του έφτανε μέχρι τα γόνατα. Μιλάει γαλλικά και λίγα αγγλικά και είναι πάντα διαθέσιμος για οποιαδήποτε συζήτηση. «Τι είναι για σένα το ποδόσφαιρο;» τον ρώτησαν. «Είναι ψυχολογία, ψυχολογία, ψυχολογία, ψυχολογία» άρχισε να φωνάζει. «Ποια είναι η στρατηγική σας για το ματς;» επέμεναν οι δημοσιογράφοι. «Μία και μόνο: να νικήσουμε». «Μα αυτό» του είπαν «δεν είναι πλάνο, είναι αποτέλεσμα». «Κανείς δεν κέρδισε ποτέ, αν δεν το έχει στόχο» απάντησε και πρόσθεσε «στόχος μου είναι να κατεβούν 11 παίκτες στο γήπεδο και να είναι πιο δυνατοί, πιο γρήγοροι, πιο σκληροί από τον αντίπαλο».

Οι παίκτες του επιβεβαιώνουν πως η πώρωση που τους δημιουργεί πριν από τα ματς είναι το μυστικό της επιτυχίας αυτής της ομάδας: δεν πρόκειται για θεωρία, αλλά για κάτι που έχει υπαρκτό αποτέλεσμα-καθώς κόντρα στην Παραγουάη οι παίκτες του μπήκαν πραγματικά για να «φάνε» παιδιά. Τα πρώτα είκοσι λεπτά του ματς είναι θαύμα ότι τρεις τουλάχιστον μικροκαμωμένοι Παραγουανοί δεν κατέληξαν στο νοσοκομείο! Βέβαια οι Αφρικάνοι είναι άκακοι και δεν χτυπάνε επί τούτου: απλά παίκτες όπως ο Νιανέ, ο Γιουσούφ Κονέ και Μαχαμάν Τραορέ δεν μπορούν να ελέγξουν τη σωματική τους δύναμη!

Δύσκολες προβλέψεις

Είναι πολύ παράξενο τουρνουά το Παγκόσμιο Νέων. Ρίχνοντας μια ματιά στο τι έγινε στο προηγούμενο, στην Κολομβία όπου επικράτησαν οι Βραζιλιάνοι, ανακάλυψα ότι τρεις βαθμοί μπορεί να είναι αρκετοί σε μια ομάδα για να προκριθεί στην επόμενη φάση, αρκεί όμως να είναι τρίτη στον όμιλό της! Διότι μπορεί να κάνεις τρεις και να προκριθείς, όπως συνέβη στην προηγούμενη και μπορεί να κάνεις τρεις ή και τέσσερις και να μην είσαι στην τριάδα στον όμιλο. Είναι τόσο απερίγραπτα ισορροπημένοι ορισμένοι όμιλοι, ώστε πραγματικά κάθε πρόβλεψη μπορεί να καταργηθεί αμέσως μετά το επόμενο ματς...

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS