...που όχι απλώς συχνά, αλλά επί καθημερινής (για να μην πω επί ωριαίας και χαρακτηριστώ υπερβολικός) βάσεως ανακαλύπτουμε πότε την Αμερική, πότε τη Νιγηρία και πότε την ίδια την Ελλάδα!

Το εννοώ αυτό και μάλιστα πιστεύω πως με τέτοιο δαιμόνιο που διαθέτουμε στο να ανακαλύπτουμε τα προφανή και τα αυτονόητα, στο τέλος θα καταντήσουμε πιο γραφικοί ακόμη κι από το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη!

Το τελευταίο χόμπι μας στις ανακαλύψεις είναι βεβαίως ο Αντετοκούμπο, που ενώ τόσα χρόνια τον είχαμε μέσα στα χέρια και στα πόδια μας, χρειάστηκε να φάμε μια σφαλιάρα από τους Ισπανούς και μια γερή μπουνιά από τους Αμερικανούς για να (ξυπνήσουμε και να) συνειδητοποιήσουμε την αξία του!

Δεν αναφέρομαι μονάχα στην αθλητική αξία του, που είναι ανεκτίμητη, αλλά και στην οικονομική, στην εμπορική, στην κοινωνική, την πολιτική και όποια άλλη σχετίζεται με την ανάδειξη του φαινομένου το οποίο κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες στο προσκήνιο της επικαιρότητας...

Τα περί της καθυστερημένης αφύπνισης ημών των Ελλήνων στην περίπτωση του Αντετοκούνμπο ισχύουν στην κυριολεξία, αλλά πολύ φοβάμαι πως ισχύουν και εις το διηνεκές, διότι τον πολύφερνο πόιντ φόργουορντ (όπως λίαν ευστόχως τον χαρακτήρισε ο Λάρι Ντρου, που αναλαμβάνει να τρυγήσει το ταλέντο του στους αμπελώνες του Μιλγουόκι) οι περισσότεροι τον μάθαμε όταν ανακοίνωσε τη μεταγραφή του η Σαραγόσα!

Ξαφνικά μια ωραία πρωία του περασμένου Δεκεμβρίου, όταν ο Γιάννης συμπλήρωσε τα 18 χρόνια του, διαβάσαμε μια λιτή ανακοίνωση της ομάδας της Αραγονίας και μείναμε... παγωτό!

Η Σαραγόσα, όπως και η Εφές Αναντολού αλλά και διάφορες ομάδες από το ΝΒΑ τον είχαν ανακαλύψει ή -για να είμαι ακριβέστερος- ασχολήθηκαν μαζί του πριν από εμάς και τούτο αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αβελτηρία του ελληνικού αθλητικού έθνους!

Τα τσουβαλιάζω τώρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και όποιος αμφιβάλλει μπορεί να ανατρέξει σε διάφορες περιπτώσεις νεαρών αθλητών από διαφορετικά σπορ για τους οποίους ο κόσμος το `χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι!

Πολύ πρόχειρα, θυμάμαι στο μπάσκετ τις παρεμφερείς υποθέσεις του Αντώνη Φώτση και του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, που η ελληνική κοινή γνώμη τους αγνοούσε...

...και τους έμαθε όταν τον μεν (εκκολαπτόμενο στον Ηλυσιακό) «Batman» ήρθε στην Αθήνα για να τον αρπάξει ο πρόεδρος της Πο Ορτέζ Πιερ Σεγιάν, ο δε «Big Sofo», ως παίκτης της παιδικής ομάδας του Ηρακλή, βρισκόταν ήδη στις λίστες όλων των ξένων σκάουτερ!

Την ίδια στιγμή εμείς οι πονηροί Ελληνες είτε κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου είτε αγρόν ηγοράζαμε!

Τον περασμένο Δεκέμβριο, λοιπόν, η είδηση της μεταγραφής του Αντετοκούνμπο στη Σαραγόσα με τετραετές συμβόλαιο προκάλεσε ένα τεράστιο και συνάμα ανεπανόρθωτο σοκ στην ελληνική μπασκετική κοινωνία, που αίφνης ανακάλυψε τον ανεκτίμητο θησαυρό που κρυβόταν στην αυλή της!

Λίγες μέρες αργότερα (το γράφω τώρα που δεν υπάρχει λόγος να το κρατήσω μυστικό) ο εκ των συνεργατών του Αντρέα Τρινκιέρι στην εθνική ομάδα, Ηλίας Κατζούρης, μου αποκάλυψε ότι οι Πίστονς και κάμποσες άλλες ομάδες από το ΝΒΑ είχαν ήδη απλώσει τα πλοκάμια τους πάνω από την ευρύτερη περιοχή του Ζωγράφου και αυτό το διαπίστωσα από πρώτο χέρι...

Στα μέσα Ιανουαρίου βρέθηκα στο Λονδίνο για τον αγώνα των Νικς με τους Πίστονς κι όταν ?σε μια τηλεοπτική συνέντευξη- μεταξύ σοβαρού και αστείου ανέφερα το όνομα του Αντετοκούνμπο στον πρόεδρο της ομάδας του Ντιτρόιτ, Τζόε Ντουμάρς, του `ρθε ταμπλάς!

Λόγω των αυστηρών κανονισμών που διέπουν το ΝΒΑ ο Ντουμάρς απαγορευόταν να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο, αλλά και μόνο το χαμόγελό του μαζί με ένα επιφώνημα ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν την πληροφορία...

Τους επόμενους μήνες το πρωτάθλημα της Α2 εξελίχθηκε σε μια άνευ προηγουμένου πασαρέλα εκπροσώπων ομάδων του ΝΒΑ που ερχόντουσαν ο ένας μετά τον άλλον για να δουν το κελεπούρι του Φιλαθλητικού και να το περάσουν από τη δική τους λυδία λίθο...

Την ίδια στιγμή η ελληνική μπασκετική πιάτσα μάθαινε ότι ο Θανάσης και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν κατ' ουσίαν απάτριδες, δεν είχαν διαβατήριο ούτε υπηκοότητα και απλώς έπαιζαν στο πρωτάθλημα με την ελληνική αθλητική ιθαγένεια, την οποία τους έκανε δώρο ο Βασιλακόπουλος!

Το ότι λίγο καιρό νωρίτερα πουλούσαν cd και μαϊμού τσάντες στους δρόμους, το ότι το ψυγείο τους ήταν συχνά άδειο, το ότι ο Γιάννης έλεγε στους γονείς του ψέματα πως δεν πεινούσε ώστε να περισσεύει φαγητό για τα δυο μικρότερα αδέρφια τους και το ότι με τον Θανάση μοιραζόταν το ίδιο ζευγάρι παπούτσια είναι απλώς οι παράπλευρες απώλειες του ελλείμματος της πληροφόρησής μας..

Οταν επιτέλους το (ψευδεπιγράφως καλούμενο κοινωνικό) ελληνικό κράτος αποφάσισε να τους δώσει την υπηκοότητα, όταν ο Πεδουλάκης, κατά παράβαση του κανονισμού, έκανε του (σφακιανού) κεφαλιού του και έβαλε τον Γιάννη να παίξει στο All Star Game στην Πάτρα, όταν τα δυο αδέρφια απέκτησαν το δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές ομάδες και κυρίως όταν (τα ξημερώματα της Παρασκευής) ο Ντέιβιντ Στερν καλούσε το άλλοτε «παιδί των φαναριών» 15ο κατά σειρά στη σκηνή του ντραφτ...

...ε τότε, διάβολε, ήταν προφανές ότι πέρα από την Αμερική και τη Νιγηρία ανακαλύπταμε και την ίδια την Ελλάδα!

Πηγή: Goal


 

Μπάσκετ SPORTS