Το Confederations Cup 2013 «εξυπηρέτησε» τη Βραζιλία. Ένα τουρνουά, κατ’ ουσίαν μόνο γι’ αυτούς. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε στο καλεντάρι της FIFA, οι Βραζιλιάνοι θ’ άξιζε τον κόπο να το…επινοήσουν. Δεδομένου, εκ των υστέρων, του οφέλους που αποκόμισαν.

Το όφελος δεν ήταν ότι το κέρδισαν. Και τα προηγούμενα, σε Γερμανία και Νότια Αφρική, τα είχαν κερδίσει. Ο Αντριάνο έκανε παπάδες, το 2005. Ο Κακά με τον Λούις Φαμπιάνο επίσης, το 2009. Ένα χρόνο μετά, και το 2006 και το 2010, άλλοτε ο Ανρί κι άλλοτε ο Σνάιντερ, ερχόταν η διάψευση.

Το όφελος ήταν άλλο. Οσο η διοργάνωση όλο αυτό το δεκαπενθήμερο λειτούργησε (περιμετρικά των γηπέδων) σαν η τέλεια αφορμή για να εκραγεί στην αχανή χώρα η σχέση κοινωνίας/κυβέρνησης, άλλο τόσο συνετέλεσε (εντός των γηπέδων) να δεθούν ομάδα και κόσμος.

Να εισορμήσει ένας πακτωλός θετικής ενέργειας σε τούτη την πολύπλοκη σχέση, Σελεσάο και λαός, στην οποία κατά κόρον προϋπήρχαν τα εξής τρία πράγματα. Η γκρίνια, η γκρίνια και η γκρίνια. Προσωποποίηση αυτής της δραστικής μεταστροφής, ο Νεϊμάρ. Πριν, αποδοκιμαζόταν. Τώρα, αποθεώνεται.

Το όφελος της Εθνικής είναι η κατάκτηση της αξιοπιστίας. Ανεκτίμητο, ακριβώς εκεί όπου μόνον αναβρασμό ένιωθε κανείς, εδώ και πέντε-έξι χρόνια. Απ’ την ημέρα που ανέλαβαν το Μουντιάλ 2014. Πήγαν στο Πεκίνο, που γι’ αυτούς Ολυμπιακοί Αγώνες είναι «ισότιμο» του Παγκόσμιου Κυπέλλου, έφαγαν την τριάρα απ’ την Αργεντινή στον ημιτελικό. Πήγαν στη Νότια Αφρική, τα ‘καναν ρόιδο. Πήγαν στο Κόπα Αμέρικα 2011, τους απέκλεισε η Παραγουάη. Πήγαν πέρυσι στο Λονδίνο, τους καθάρισαν οι Μεξικανοί.

Προπονητές έρχονταν και, απ’ τον Ντούνγκα ως τον Μάνο Μενέζες, ο ένας μετά τον άλλον καίγονταν. Βυθίστηκαν σε ιστορικό χαμηλό, νούμερο-22 στο ranking. Με τη «βοήθεια» και των αναπόφευκτων επικρίσεων του αναπόφευκτου Πελέ, κυριάρχησε η αίσθηση πως η Βραζιλία, στο δικό της Μουντιάλ, θα είναι η χειρότερη Βραζιλία ever. Πλέον, ξέρουν (και ξέρουμε) ότι δεν θα είναι. Η χειρότερη. Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών καθάρισε τον αέρα. Απέβαλε τη μιζέρια, τον πεσιμισμό, το κόμπλεξ.

Είναι σημαντικό να αισθάνονται ότι «στην ημέρα» μπορούν, εύκολα ή δύσκολα, να νικήσουν οποιονδήποτε. Εως τώρα, αισθάνονταν ότι στην ημέρα μπορεί να τους νικήσει οποιοσδήποτε. Δεν σημαίνει ότι, οπωσδήποτε, θα το κάνουν. Μετράει, όμως, να πιστεύουν ότι «το έχουν». Και το πιστεύουν μετά λόγου, πια. Στο κάτω-κάτω, εναντίον των δύο καλύτερων ομάδων του EURO 2012, έριξαν τέσσερα στην Ιταλία και τρία στην Ισπανία.

 

Διαβάστε το υπόλοιπο σχόλιο στο gazzetta.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS