Το γεγονός ότι ο εκάστοτε κατακτητής του Confederation's Cup δεν σημαίνει ότι γίνεται αυτόματα φαβορί (πόσω μάλλον εκ των προτέρων εστεμμένος παγκόσμιος πρωταθλητής) είναι αυτονόητο. Θυμηθείτε π.χ. τι έγινε την διετία 2005-2006. Το 2005 στο Συνομοσπονδιών, η Βραζιλία έκανε επίδειξη δύναμης. Μεταξύ των αντιπάλων που οι «καριόκας» νίκησαν τότε ήταν η Ελλάδα, με το φοβερό γκολ του Αντριάνο. Ενα χρόνο μετά, δηλαδή στο Μουντιάλ του 2006, η Βραζιλία πάτωσε. Το ότι πήρε λοιπόν τώρα την κούπα κόντρα στους Ισπανούς δεν σημαίνει ότι θα την πάρει και του χρόνου. Σημαίνει μόνο ότι είναι σταθερά μια πολύ υπολογίσιμη δύναμη στα παγκόσμια κύπελλα, ειδικά με βάση το γεγονός ότι θα παίζει στην έδρα της.

Πάμε στο κεφάλαιο Νεϊμάρ. Πρόκειται για ποδοσφαιριστή που έλαμψε στο Συνομοσπονδιών και γενικότερα έδειξε ότι «το 'χει». Στην περίπτωσή του βέβαια υπάρχουν κάμποσα «what if's» που λένε και οι Αγγλοι. Τι θα γίνει όταν τον μάθουν οι αμυντικοί στην Ευρώπη (διότι τώρα είναι εμφανές ότι πιάστηκαν αδιάβαστοι στην αντιμετώπισή του); Πώς θα ταιριάξει με τον Μέσι στην ίδια ομάδα, τη στιγμή που έχουν πανομοιότυπη κοψιά και στυλ παιχνιδιού; Τι θα γίνει όταν οι ομοσπονδιακοί προπονητές, όντες ψυλλιασμένοι στο Μουντιάλ, θα προσαρμόσουν ολόκληρες άμυνες πάνω του; Ολα αυτά μένει να απαντηθούν στην πράξη.

Μέχρι στιγμής το δείγμα του παίκτη είναι πολύ θετικό και μακάρι να συνεχίσει έτσι, διότι δείχνει πολύ ωραία πράγματα. Απλώς έχω μια μικρή αμφιβολία για το αν έκανε τη σωστή επιλογή συλλόγου για την καριέρα του. Πάει σε μια Μπαρτσελόνα που διανύει περίοδο κάμψης. Πάει εκεί ως τι; Ως νέος μεσσίας, για να «καπελώσει» τον παλαιό μεσσία, κατά το «ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς;». Πάει για να συνεχίσει και με αυτόν η ομάδα το ίδιο αγωνιστικό βιολί που πλέον πέρασε η μόδα του και χαρακτηρίζεται από πολλούς παρωχημένο;

Γενικότερα, μιας και πήγε η κουβέντα στην Μπαρτσελόνα, η άποψή μου είναι ότι σιγά σιγά θα έπρεπε να αντιληφθεί -λαμβάνοντας τα μηνύματα από την σεζόν που τελείωσε- ότι ήρθε η ώρα να το πάρει αλλιώς. Το «τίκι τάκα» τελείωσε και αυτό πρέπει να το αποδεχθούμε όλοι. Θα έπρεπε να πάρει έναν κανονικό προπονητή και να κάνει μια στροφή στις ρίζες του ποδοσφαίρου. Να παίξει δηλαδή πλέον με κανονικούς στόπερ, με κανονικά αμυντικά χαφ, με κανονικούς σέντερ φορ, με πιο λειτουργικά σχήματα. Ο,τιδήποτε άλλο θα μοιάζει με φτηνό υποκατάστατο του παρελθόντος. Του πολύ ωραίου -είναι η αλήθεια- παρελθόντος, αλλά ξεκάθαρα παρελθόντος. Γιατί ο Τσάβι και ο κάθε Τσάβι είναι σαφές ότι με την πάροδο των χρόνων δεν θα ξαναέχει ποτέ εκείνα τα υπερφυσικά πνευμόνια να πιέζει αλύπητα επί 90 λεπτά τα αντίπαλα χαφ και κάπως έτσι να ξεκινούν οι ορμητικές επιθέσεις κατά κύματα.

Πηγή: SportDay.gr