Κι ήταν, για όλους εμάς που την παρακολουθούμε την εξέλιξη αυτής της ομάδας στην πορεία του χρόνου, αναμενόμενο ότι θα την βλέπαμε να προχωράει, να περνάει τις πίστες. Δεν θα είναι έκπληξη να τη δούμε αυτή την ομάδα να φτάνει μέχρι τους «8», ούτε μακρύτερα, στις τελευταίες πίστες της διοργάνωσης.

Έκπληξη προκαλεί, σε όσους τη μελετούν για πρώτη φορά αυτή την ομάδα, επειδή δεν τους είχε τύχει να την παρακολουθήσουν στις προηγούμενες φορές της, ότι καταφέρνει να γίνεται νικήτρια, πρωταγωνίστρια μολονότι δεν έχει έναν ή περισσότερους σούπερ σταρ στη σύνθεσή της. Χωρίς τον Χάρη Μαυρία και τον Γιώργο Κατίδη, δύο εκ των ηγετών αυτής της ομάδας τον καιρό που ως U-19 έφταναν στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αυτή η Εθνική έμεινε δίχως leaders. Τέτοιοι γίνονται, από παιχνίδι σε παιχνίδι, διάφοροι εκ των πιο «ψημένων» πιτσιρικάδων. Κανείς τους όμως δεν έχει πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από τους υπόλοιπους. Οι «ψημένοι» πάνω κάτω κουβαλούν παρόμοιες παραστάσεις. Είναι μια ομάδα σε όλα της ισορροπημένη, ακόμη και σε αυτό.

Και πως τα καταφέρνει; Όλο της το μυστικό, στην επιτυχημένη συνταγή, είναι η αξιοποίηση του ισορροπημένου ταλέντου από έναν προπονητή που δουλεύει πολύ, μεθοδικά κι επίμονα για να εξελίξει την ομάδα, στοχεύοντας μέσα από την εξέλιξη του συνόλου στην εξέλιξη των ποδοσφαιριστών. Πριν από αυτό το τουρνουά ο Κώστας Τσάνας έκανε με την ομάδα προετοιμασία κανονική, «του Χριστού και της Παναγίας», δηλαδή από αυτές που κάνουν οι σύλλογοι στο βασικό θερινό στάδιο. Δίδαξε κι εξέλιξε τους ήδη υπάρχοντες αυτοματισμούς, έδειξε τι θέλει να βλέπει στο τερέν και το επανέλαβε στις προπονήσεις ώστε να γίνει φύση των παιδιών αυτό το είδος του παιχνιδιού. Και κάπως έτσι φτάνει η Εθνική στο επίπεδο να την παρακολουθείς και να αναγνωρίζεις τον τρόπο της, το στιλ της, ακόμη και αν δεν σου βγάζει τα μάτια η ψυχαγωγία της, ακόμη και αν δεν ζηλεύεις πολλές από τις δημιουργικές αρετές της.

Πολλοί από τους παρατηρητές της εκτιμούν ότι αν είχε ένα ταλέντο επιπέδου Νίνη, Φετφατζίδη, Μήτρογλου, αυτή η ομάδα θα έφτανε μέχρι τον τελικό. Πιθανόν. Ο τελικός και η μεγαλύτερη δυνατή διάκριση όμως δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί τον μεγαλύτερο στόχο. Από τον προπονητή αυτή η θέση ζητεί να προετοιμάζει ποδοσφαιριστές για το υψηλότερο επίπεδο, το «αντρικό». Και αυτό ακριβώς κάνει ο Τσάνας. Μεγαλώνει τα παιδιά και τα εξελίσσει σε ποδοσφαιριστές κανονικούς. Γι' αυτό και η δουλειά του θα έπρεπε να έχει ήδη φωτιστεί περισσότερο.

ΠΗΓΗ: Sportday