Ο Νικ και ο (άλλος) Νικ...

Αλλος έχει το όνομα κι άλλος τη χάρη, λέει μια παλιά ελληνική παροιμία, που με έβαλε χθες σε σκέψεις, διότι στην προκειμένη περίπτωση (τυγχάνει να) έχουν κι οι δυο το ίδιο όνομα, γεννήθηκαν στην ίδια χώρα και παίζουν στην ίδια θέση...

Και οι δύο λέγονται Νικ, και οι δύο γεννήθηκαν στις ΗΠΑ, και οι δυο είναι γκαρντ απλώς, όπως λέει μια άλλη παροιμία, δεν γίνεται μικροί μεγάλοι να κάθονται στο ίδιο καφενείο!

Σπεύδω εκ προοιμίου να διευκρινίσω ότι η εθνική ομάδα μπάσκετ ουδέποτε υπήρξε, δεν έγινε τώρα και προφανώς δεν κινδυνεύει να καταντήσει στο μέλλον καφενείο με την έννοια που είθισται να δίνουμε σε αυτήν την έκφραση...

Δεν μπορεί επίσης να γίνεται κέντρο διερχομένων και κυρίως (επι)κέντρο διαπραγματεύσεων, γι' αυτό άλλωστε ο Αντρέα Τρινκιέρι το ξέκοψε προχθές το βράδυ στον Νικ Καλάθη, τον οποίον, απ' ό,τι έμαθα, προσγείωσε στην πραγματικότητα με τον πιο παραστατικό τρόπο...

«Οταν ο Σπανούλης είναι απίκο στις 22 Ιουλίου, εσύ δεν μπορείς να έρθεις μια εβδομάδα αργότερα»! Και προκειμένου να έρθει μια εβδομάδα αργότερα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ο Καλάθης δεν θα έρθει καθόλου!

Για να συνδέσω αφενός τους Νικόλαους και αφετέρου τις εποχές, στην ιστορία της εθνικής ομάδας το να έρχεται ένας παίκτης αργότερα απέβαινε πάντοτε ένα πρόβλημα, κυρίως όταν αυτός ήταν ο Γκάλης!

Το 1988 ο «γκάνγκστερ» καθυστέρησε να ενταχθεί στην Εθνική εν όψει του προολυμπιακού τουρνουά, λόγω της περίφημης κόντρα του με την ΕΟΚ με αντικείμενο την υπεσχημένη Mercedes και, ως γνωστόν, (καθότι οι παροιμίες έχουν την τιμητική τους στο σημερινό θέμα), μην τάξεις του άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι!

Του Γκάλη του είχαν τάξει εκείνο το αυτοκίνητο με ατέλεια, η υπόθεση χρονοτρίβησε αρκετά και κόστισε στην εθνική ομάδα μια συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η οποία άργησε κατά οκτώ χρόνια!

Αυτό που δεν συνέβη το 1988 εκπληρώθηκε ως απωθημένο το 1996 και μάλιστα υπήρξε το κύκνειο άσμα του Γιαννάκη, αλλά τότε ο Γκάλης, ως άλλος Κιγκινάτος, είχε αποτραβηχτεί από τα μπασκετικά εγκόσμια!

Για να μην ξεμακρύνω από την υπόθεση (του 1988) εντέλει η υπόθεση ρυθμίστηκε, ο Γκάλης εντάχθηκε καθυστερημένα στην εθνική ομάδα, επειδή είχε μείνει πίσω στην προετοιμασία, ο Πολίτης τον έβαλε να παίξει πλέι μέικερ...

... και μετά από τέσσερις μήνες , όταν πλέον είχε αποχωρήσει από την τεχνική ηγεσία (σε μια συνέντευξη του προς την αφεντιά μου στο «Τρίποντο») παραδέχθηκε ότι »αυτό ήταν το πιο μεγάλο λάθος της καριέρας μου!»

Δεν εννοούσε ως λάθος το ότι έβαλε τον Νικ να παίξει πλέι μέικερ, αλλά ότι τον έβαλε γενικώς να παίξει!

Εχοντας ενσωματωθεί αργά στην ομάδα, ο Νικ ψαχνόταν στα πρώτα ματς κι όταν βρήκε τον ρυθμό του δυστυχώς για την εθνική το πουλάκι είχε πετάξει...

Τότε ο άλλος Νικ ήταν ακόμη ένα απλό έμβρυο: ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού και νυν της Λοκομοτίβ Κούμπαν γεννήθηκε επτά μήνες μετά το προολυμπιακό τουρνουά του Σερτόγκενμπος και του Ρότερνταμ και προφανώς δεν έχει ακούσει ποτέ γι' αυτήν την υπόθεση που κλόνισε την εθνική ομάδα...

... αλλά τη θυμάται καλά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, με τον οποίον κάναμε την κουβέντα της χθες το πρωί στο ραδιόφωνο του Sentra 103,3!

Φταίω εγώ, διότι ξανασκάλισα τα διατρέξαντα εκείνης της εποχής και ο (φανερά ενοχλημένος από την άρνηση του Κουφού κι από τη ασυνεννοησία με τον Καλάθη) πρόεδρος της ΕΟΚ, είπε το αυτονόητο...

«Ο Γκάλης ήταν Γκάλης και δεν είμαστε όλοι Γκάληδες»!

Με την ίδια λογική, ο Γκάλης ήταν Γκάλης και δεν είμαστε (ούτε μπορούμε να γίνουμε) όλοι Σπανούληδες, Φώτσηδες, Ζήσηδες, για να περιορίσω την αναφορά μου στους τρεις αρχαιότερους σε θητεία και κορυφαίους σε συμμετοχές παίκτες της εθνικής ομάδας των ανδρών.

Ο αρχηγός Φώτσης έχει 159 συμμετοχές, ο Ζήσης 131 και ο Σπανούλης 116 και όσο να' ναι σε τέτοιες περιπτώσεις και σε όλα τα σπορ, η επετηρίδα μετράει πολύ!

Εκτός από την επετηρίδα μετράει πολύ και το modus operandi, που έλεγαν και οι (Λατίνοι) πρόγονοι του Τρινκιέρι: κοινώς ο τρόπος συμπεριφοράς, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση έσκαψε τον λάκκο του Καλάθη!

Επί είκοσι μέρες τον έψαχναν «per mare, per terram», o προπονητής και οι συνεργάτες του, στην αναζήτησή του επιστρατεύτηκαν ακόμη και συμπαίκτες του, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση!

Εντέλει, μέσω της υπηρεσίας του... Ερυθρού Σταυρού ο αγνοούμενος ανευρέθη μόλις προχθές το βράδυ: τηλεφώνησε ο ίδιος στον Τρινκιέρι και του ζήτησε αντί για τις 22 Ιουλίου να ενταχθεί στην εθνική ομάδα στις 28, αλλά εισέπραξε ένα πολύ εμφατικό «thanks but no thanks»...

και όπως είπε χθες ο Βασιλακόπουλος «με τη συμπεριφορά του θέτει μαθηματικά εαυτόν εκτός εθνικής ομάδας»!

Είχε προηγηθεί αποβραδίς μια (ανώνυμη, αλλά... φωτογραφική) ανακοίνωση της ΕΟΚ και κατόπιν όλων αυτών καθίσταται προφανές πώς άλλος έχει το όνομα και άλλος είχε παλιά τη χάρη!

Πηγή: Goal