Το εννοώ αυτό, διότι το να βγαίνει κάποιος ο οποίος (γράφεται και) λέγεται Gay και να δηλώνει ότι «θα δεχτώ την τιμωρία μου σαν άντρας» μοιάζει όντως με ανέκδοτο...

...μόνο που, δυστυχώς για τον ίδιο, ανήκει στην κατηγορία του black humor!

Αίφνης ο Τάισον Γκέι και ο Ασάφα Πάουελ βρέθηκαν κι αυτοί στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού: δεν είναι οι πρώτοι που πιάνονται ντοπαρισμένοι και σίγουρα δεν θα είναι οι τελευταίοι, άλλωστε αυτή η υπόθεση μοιάζει με μια ανίατη ασθένεια που κατατρώγει τα σωθικά του αθλητισμού...

Τούτη η προσέγγιση δεν είναι πολύ αισιόδοξη, αλλά δεν απέχει κιόλας από την πραγματικότητα, που εμπλουτίζεται συνεχώς με νέα επεισόδια και συν τοις άλλοις δεν κάνει καμιά εξαίρεση σε ονόματα και εθνικότητες...

Κάποτε η καμπάνα χτύπησε για τον Μπεν Τζόνσον, αργότερα για τη Μάριον Τζόουνς, για τον Tιμ Μοντγκόμερι και για τον Τζάστιν Γκάτλιν, προχθές ήρθε η σειρά του Γκέι και του Πάουελ, αύριο θα πιαστεί κάποιος άλλος και η ζωή συνεχίζεται...

Μαζί με τη ζωή συνεχίζεται και η καταμέτρησις, όπως επίσης (συνεχίζεται και εκτοξεύεται στα ύψη) η καχυποψία του κόσμου για κάθε νίκη και για κάθε ρεκόρ σε κάθε άθλημα...

Το να βγει κάποιος σήμερα και (προσποιούμενος ή όντας στ' αλήθεια ανυποψίαστος) να αναρωτηθεί «κι εσύ τέκνον Βρούτε;» θα ήταν πραγματικά επίδειξη αφέλειας και άγνοιας της θλιβερής πραγματικότητας...

Στον αντίποδα μοιάζει άδικο, ισοπεδωτικό και εγκληματικό να τσουβαλιάζονται όλοι οι αθλητές και μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά...

...αλλά εκεί που καταντήσαμε, ο καθένας σε αυτόν τον μάταιο κόσμο οφείλει ανά πάσα στιγμή ν' αποδεικνύει πως δεν είναι ελέφαντας!

Οφείλει επίσης ν' αποδεικνύει πως, ακόμη και αν έχει... προβοσκίδα, δεν είναι αμερικανικός ελέφαντας: το γράφω αυτό διότι σύμφωνα με μια θεωρία οι αθλητές από τις ΗΠΑ έχουν τάχα τον τρόπο να ξεγλιστράνε από την τσιμπίδα της WADA και να παριστάνουν τις λευκές και αθώες περιστερές!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά λόγω του χρώματος του δέρματός τους οι λεγάμενοι δεν μπορούν να είναι λευκές περιστερές, αλλά μια αναδρομή στο παρελθόν αποδεικνύει περίτρανα πως δεν έχουν κιόλας το τεκμήριον της αθωότητος!

Τα μεγάλα αμερικανικά συμφέροντα (λέγεται ότι) χαντάκωσαν το 1988 τον Καναδό Μπεν Τζόνσον, για να βγει από τη μέση ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος του Καρλ Λιούις, αλλά η αμερικανική φωλιά λερώθηκε για τα καλά με την υπόθεση της Μάριον Τζόουνς.

Η Αμερικανίδα σπρίντερ γνώρισε τον απόλυτο διασυρμό που μπορεί να βιώσει ένας αθλητής: αναγκάστηκε να επιστρέψει τα πέντε ολυμπιακά μετάλλιά της, τιμωρήθηκε με αποκλεισμό δυο ετών, αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση...

...και σαν να μην έφταναν αυτοί οι εξευτελισμοί, καταδικάστηκε κιόλας σε φυλάκιση έξι μηνών για ψευδείς καταθέσεις!

Δυο συμπατριώτες, συνάδελφοι ως σπρίντερ και ομόλογοί της ως ολυμπιονίκες είχαν την ίδια κακή τύχη: ο χρυσός ολυμπιονίκης της Αθήνας στα 100μ. και κάτοχος πέντε ολυμπιακών μεταλλίων Τζάστιν Γκάτλιν και ο πρώην κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 100μ. και χρυσός ολυμπιονίκης του 2000 στα 4Χ100μ. Τιμ Μοντγκόμερι πιάστηκαν επίσης ντοπαρισμένοι, τιμωρήθηκαν και είδαν τα μετάλλια και τα ρεκόρ τους να εξαφανίζονται από τον χάρτη...

Σε τέτοιες περιπτώσεις, βεβαίως, ισχύει το γνωστό διαχρονικό ερώτημα, όπως ακριβώς ετέθη στο (ελληνικό) Ειδικό Δικαστήριο τις μέρες του «Βρώμικου '89»...

Ενοχος ή βλαξ;

Οι περισσότεροι -για να μην πω- σχεδόν όλοι οι «συλληφθέντες» αποδίδουν την ενοχή τους στη βλακεία: όπως είχε δηλώσει ο Γκάτλιν στις 29 Ιουλίου του 2006, οπότε έμαθε τα καθέκαστα από την USADA, «δεν μπορώ να εξηγήσω αυτά τα αποτελέσματα διότι δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ εν γνώσει μου οποιουδήποτε απαγορευμένη ουσία ούτε εξουσιοδότησα ποτέ κάποιον άλλον να διαχειριστεί μια τέτοια ουσία για λογαριασμό μου»!

Σε αντίθεση με τον Γκάτλιν και (οφείλω να το σημειώσω, με κίνδυνο να παρεξηγηθώ) σε πείσμα του επωνύμου του, ο Γκέι αποδείχτηκε παλικάρι: βγήκε με δάκρυα στα μάτια και παραδέχτηκε την ενοχή του, τονίζοντας ότι «δεν υπάρχει κανένα σαμποτάζ, απλώς εμπιστεύθηκα ανθρώπους που με απογοήτευσαν»!

Το ποιοι είναι αυτοί ο Γκέι επιφυλάχθηκε να το πει εν ευθέτω χρόνω: «Ξέρω τι ακριβώς έγινε, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω τώρα» εξήγησε, διευκρινίζοντας ότι «θα δεχτώ την τιμωρία μου σαν άντρας και το μόνο που θέλω είναι να ξανατρέξω».

Ο τριαντάχρονος Τάισον Γκέι αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου το 2007 στην Οσάκα και κατέχει το ρεκόρ των ΗΠΑ στα 100 μέτρα με 9.69, που είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, πίσω από το 9.58 του Γιουσέιν Μπολτ, τον οποίον φιλοδοξούσε να νικήσει τον Αύγουστο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μόσχας, αλλά τζίφος!

Στον ίδιο τζίφο καταλήγουν και οι πόθοι του Τζαμαϊκανού Ασάφα Πάουελ, που διετέλεσε δυο φορές ρέκορντμαν κόσμου στα 100 μέτρα με 9.77 (επίδοση την οποία είχε σημειώσει στις 14 Ιουνίου του 2005 στην Αθήνα καταρρίπτοντας το 9.78 του Μοντγκόμερι) και με 9.74.

Βαδίζοντας στα παλιά χνάρια του Γκάτλιν, ο Πάουελ είπε ότι «δεν γνωρίζω και δεν έλαβα από πρόθεση καμιά παράνομη ουσία» και κατόπιν όλων αυτών μόνο ο Γκέι απέδειξε ότι, αν και λέγεται «αδερφή», είναι παλικάρι!

Πηγή: Goal
 

Στίβος Άλλα Σπόρ SPORTS