Αυτή τη φορά θα ...αυτομαστιγωθώ. Στη χρονική περίοδο που αναφέρονται οι περισσότερες «ρετρό ιστορίες» και φυσικά η νέα στήλη που μας συντροφεύει τις Πέμπτες, τα «ρετρό ακούσματα», δηλαδή κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και στις αρχές εκείνης του ΄90, ο υπογράφων τούτο το πόνημα είχε το μαχαίρι και το πεπόνι στις μουσικές επιλογές της παρέας μας. Πιο απλά, ήμουν εκείνος που είχε διπλό κασετόφωνο. Τι ήταν αυτό, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι; Ένα «εργαλείο», στο οποίο έβαζες από τη μια πλευρά μια γραμμένη κασέτα κι από την άλλη μια άγραφη, αντιγράφοντας στη δεύτερη κομμάτια από την πρώτη. Κάτι σαν το «Νέρο μπέρνινγκ Ρομ», αλλά καμία σχέση! Για να γράψεις μια 60λεπτη κασέτα χρειαζόσουν περίπου δυο ώρες δουλειάς με τα μπρος-πίσω για να επιλέξεις τα τραγούδια που ήθελες να μεταγράψεις στην κενή. Τώρα, για να γεμίσεις ένα 80λεπτο σιντί, θέλεις 2-3 λεπτά, «βαριά» δέκα με τις επιλογές.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Gazzetta.gr

Κοινωνία LIFE