Σφουγγαρίζοντας Αποτυχίες

Είναι τόσο πολύ απότομες οι εναλλαγές της απόδοσής του, που χθες διάβασα ένα ωραίο: «αν η Ρεάλ» έγραψε ένας Αγγλος στο Twitter «δώσει αυτά τα λεφτά, το 30% πρέπει να τα πάρουν τα βρετανικά ΜΜΕ που ασχολούνται μαζί του μόνο όταν παίζει καλά κι έτσι κρατάνε ψηλά την τιμή του»!

Tο παράδοξο με τον Μπέιλ δεν είναι ότι έχει τα πάνω του και τα κάτω του από παιχνίδι σε παιχνίδι: παίκτες με αυτό το χαρακτηριστικό υπήρξαν πολλοί - η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι γεμάτη από γκολτζήδες που σκοράρουν μόνο εντός έδρας π.χ. ή από σκληρούς που αποδίδουν καλά μόνο όταν η ομάδα τους πιέζεται ή από παίκτες που για να διακριθούν χρειάζονται χώρους για να τρέχουν στις αντεπιθέσεις. Ο Μπέιλ δεν έχει τέτοια προβλήματα: απλά εναλλάσσει περιόδους στις οποίες κάνει πράγματα τρομερά και διαστήματα αγωνιστικής εξαφάνισης που δεν κρατάνε και λίγο! Είναι ένας ποδοσφαιριστής χωρίς μέσο όρο απόδοσης: ή σε αφήνει άφωνο ή τον ψάχνεις! Για αυτό και μόνο είναι δύσκολο να πεις ότι αξίζει τα λεφτά που η Ρεάλ προσφέρει.

Σίριαλ

Γιατί τα δίνει η Ρεάλ; Γιατί προφανώς έτσι όπως είναι διοικητικά δομημένη πρέπει κάθε καλοκαίρι να προσφέρει στους οπαδούς της έναν καινούργιο σταρ, ο οποίος μάλιστα να είναι και δύσκολο να αποκτηθεί. Νομίζω ότι πιο πολύ και από τον Μπέιλ η Ρεάλ «πουλάει» στους οπαδούς της τη δυσκολία της απόκτησής του. «Στήνει» ένα μεταγραφικό σίριαλ, με διάφορα περιπετειώδη κεφάλαια, για να μπορέσει να πουλήσει το φινάλε του, ως εξωφρενική επιτυχία. Αυτή η επιτυχία φέρνει διαρκείας εισιτήρια, αλλά κυρίως είναι ένα «σφουγγάρι» που σβήνει οτιδήποτε έχει προηγηθεί: τα τελευταία χρόνια είναι δεδομένο πως έπειτα από κάθε αποτυχημένη της σεζόν η «Βασίλισσα» θα ξοδέψει πολλά για να κάνει δικό της ένα μεταγραφικό απόκτημα από αυτά που μοιάζει δύσκολο να αποκτηθούν. Ετσι οι ευρωπαϊκές αποτυχίες έφεραν στη Μαδρίτη τον Ρονάλντο και τον Κακά και η απώλεια του πρωταθλήματος τον Μουρίνιο (τον οποίο απέκτησε μετά το σχετικό μπρα ντε φερ με την Ιντερ): όχι τυχαία πέρυσι ήταν η μόνη χρονιά που η Ρεάλ στο μεταγραφικό της παζάρι δεν έκανε τρέλες. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος έφερε μια σχετική ηρεμία – μπορεί ο Μόντριτς π.χ. να ακριβοπληρώθηκε, όμως τα χρήματα που δόθηκαν δεν συγκρίνονται με τις τρέλες που έγιναν για τον Ρονάλντο, τον Κακά και τώρα τον Μπέιλ.

Ερώτηση

Η σωστή ερώτηση δεν είναι γιατί δίνει τα λεφτά η Ρεάλ, αφού κάθε φορά που θέλει να ξεχαστούν οι αποτυχίες της αυτό κάνει, αλλά γιατί τα δίνει ειδικά για τον Μπέιλ. Σε αυτό δίνω μια διπλή απάντηση. Η πρώτη είναι ότι αγωνιστικά μπορεί να πεις ότι τον χρειάζεται: κανένας από τους παίκτες της που παίζουν στο πλάι δεν έχει τα στοιχεία του άσου της Τότεναμ. Ομως κυρίως νομίζω ότι συμβαίνει κάτι άλλο: ο Πέρεθ και οι άνθρωποι της Ρεάλ επιδιώκουν να κάνουν ένα κόλπο που θα επιτρέψει γενικά στην Ισπανία να δείξει στους Αγγλους ότι δεν έχει γίνει τσιφλίκι τους. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά τα τρία τελευταία χρόνια οι σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ αντιμετωπίζουν την Ισπανία ως χώρα που είναι απαραίτητο να επισκεφτούν για να κάνουν τα ψώνια τους. Παίρνουν από τις ισπανικές ομάδες όχι μόνο διεθνείς Ισπανούς (από τον Μάτα, τον Σίλβα και τον Τόρες μέχρι τον Σολδάδο), αλλά και ξένους που παίζουν στην Πριμέρα (Αγκουέρο, Τουρέ κ.λπ.) και ακόμα και προπονητές: ο τελευταίος ήταν ο Πελεγκρίνι που πήρε η Σίτι. Η απόκτηση του Μπέιλ από τη Ρεάλ (δηλαδή η αγορά ίσως του καλύτερου Βρετανού που παίζει στην Πρέμιερ Λιγκ) είναι μια ευκαιρία για ρεβάνς. Η Ισπανία μπορεί να έχει κρίση και να πουλάει, έχει όμως ακόμα γόητρο, χάρη στη «Βασίλισσά» της.

Παράδοξο

Φυσικά, αν η μεταγραφή γίνει, το κόλπο το έχει κάνει η Τότεναμ. Χωρίς να έχει κερδίσει τίποτα το σημαντικό, ώστε να μεγαλώσει την τιμή των παικτών της διά της επιτυχίας, η ομάδα του Λονδίνου πάει να πάρει 120 εκατ. ευρώ για ένα αριστερό χαφ. Θα είναι ένα παράδοξο η ακριβότερη μεταγραφή του καιρού μας να μην είναι ούτε ένας γκολτζής, ούτε ένα «δεκάρι», ούτε ένας ΜVP Tσάμπιονς Λιγκ ή Μουντιάλ, αλλά ένας ακραίος χαφ χωρίς σοβαρό τίτλο στο βιογραφικό του. Αλλά αυτές οι παραδοξότητες είναι η ιστορία της Ρεάλ….

Πηγή: sday.gr