Εκτός απροόπτου φυσικά. Ελπίζω ότι τα κουφέτα από τον πρόσφατο γάμο του (καλορίζικος!) θα τον βοηθήσουν να ξαναβρεί γρήγορα τη δύναμη και το χαμόγελό του.

Ο Μίλος Τεόντοσιτς δίνει μάχη με τον χρόνο για να προλάβει το μεγάλο ραντεβού του Σεπτεμβρίου, μολονότι η αρχική -και η δεύτερη, πιο πρόσφατη- ετυμηγορία των γιατρών ήταν απογοητευτική για όσους ονειρεύονται επιστροφή της Εθνικής Σερβίας στην κορυφογραμμή. Το χθεσινό ρεπορτάζ πολλαπλασίασε τις πιθανότητες συμμετοχής του.
Ο Μπουρούσης και ο Τεόντοσιτς θα μπορούσαν θαυμάσια να πηδήξουν από το σκάφος. Προέρχονται από κοπιαστική χρονιά και έχουν μπροστά τους απαιτητικό χειμώνα, με τα χρώματα ομάδων που φιλοδοξούν να αποκαθηλώσουν τον Ολυμπιακό από τον θρόνο της Ευρωλίγκας. Οι πρόσφατοι τραυματισμοί, διόλου ασήμαντοι, προσφέρουν άλλοθι που δεν σηκώνει αμφισβητήσεις. Ωστόσο, αποφάσισαν αμφότεροι να το παλέψουν. Ουδείς θα τους ζητούσε εξηγήσεις εάν ζητούσαν εξαίρεση για λόγους ιατρικούς. Η υγεία είναι πάνω απ' όλα. Πάνω και από το εθνόσημο.

Οι διακοπές, όμως;

Οπως θα έχετε πια αντιληφθεί, δυσκολεύομαι να χωνέψω τη στάση παικτών όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Στα 30 του κιόλας, ο αρχηγός του «τριφυλλιού» Παναθηναϊκού αποφάσισε να αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα, ώστε να αφοσιωθεί στην καριέρα του στον Παναθηναϊκό και να την παρατείνει όσο γίνεται περισσότερο, δίχως εκπτώσεις στον δείκτη ποιότητας. Μου φαίνεται δύσπεπτο και ακατανόητο, αφού η Εθνική μας ομάδα είναι το ύστατο αποκούμπι όχι μόνο για το μπάσκετ μας, αλλά και για το «ευ ζην» του Ελληνα φιλάθλου. Οποιος έχει το χάρισμα να μοιράζει στον κοσμάκη χαμόγελα, πολύ απλά οφείλει να το πράττει.

Ο Διαμαντίδης μπορεί να κερδίζει ικμάδες ενέργειας με την αποχή του από τις διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων, αλλά υποσκάπτει την ίδια την υστεροφημία του. Από το 2010 και δώθε, δεν είναι ο Διαμαντίδης του ελληνικού μπάσκετ, αλλά ο Διαμαντίδης του Παναθηναϊκού. Ο Διαμαντίδης, δηλαδή, που ντε φάκτο αφιερώνει τον ιδρώτα του σε εκείνους που κάποτε ευχήθηκαν, με γιγάντιο πανό, να σαπίσουν τα κόκαλά του!
Ή μήπως Οχι; Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αυτοί είναι που νοιάζονται για τα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και των άλλων πολύχρωμων συλλόγων. Εκτός πια και αν ο Διαμαντίδης πιστεύει ότι οι «πράσινοι» φανατικοί είναι ανώτερη φυλή από τους «κόκκινους» ή τους «κίτρινους» ή τους «μαυρόασπρους», οπότε είναι πιο αφελής απ' όσο πίστευα...

Στο δικό μου το τεφτέρι, προτεραιότητα στους επαίνους έχουν ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Φώτσης, ο Μπουρούσης, αυτοί που κάθε χρόνο αφήνουν οικογένειες και μωρά παιδιά για να φορέσουν -δίχως σοβαρό οικονομικό αντίκρυσμα και με προφανή κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας- τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Και ας μη σώσουν να κατακτήσουν το Πρωτάθλημα της ελληνικής Α1 ή την Ευρωλίγκα.
Το παρΑσημο που θα κερδίσουν όταν ακούσουν το «μπράβο» από τους λίγους γνήσιους φιλάθλους που απέμειναν στην ταλαίπωρη χώρα είναι σημαντικότερο από οποιαδήποτε «κούπα» του χειμώνα.

ΠΗΓΗ: SportDay
 

Μπάσκετ SPORTS