Όπως λέει και το κλισέ «η ομάδα θα κριθεί στα επίσημα ματς». Επίσημο ήταν το προχθεσινό ματς του Ολυμπιακού και τα πρώτα συμπεράσματα μπορούν να βγουν. Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος.
Τα οποία δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά και αν το επιχείρημα του Μίτσελ είναι «η ομάδα στη συνέχεια θα στρώσει» η ιστορία του ποδοσφαίρου έχει λιγότερα δείγματα από ομάδες που ξεκίνησαν στραβά για να στρώσουν από ομάδες που ξεκίνησαν στραβά για να μη στρώσουν ποτέ. Μερικά λοιπόν ανησυχητικά, μα πολύ ανησυχητικά στοιχεία.
Με πρώτο, που αν συνεχιστεί σε ματς του Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός θα το πληρώσει ακριβά, να είναι η κατάσταση της δεξιάς πλευράς. Το ντουέτο Σαλίνο - Μεντζανί είναι σαφής υποβάθμιση μπροστά στο Αβραάμ - Τοροσίδης που υπήρχε μέχρι πρόπερσι. Και μιλάω για πρόπερσι και όχι την εποχή που ο Τόρο ήταν σε φουλ φόρμα. Το πρόβλημα στην πλευρά είναι ότι ο Μεντζανί πάσχει από ελαφριά μανωλίτιδα και ο Σαλίνο περίεργα χούγια. Η μανωλίτιδα του Μεντζανί φάνηκε στο πρώτο ημίχρονο όταν με απίστευτη ελαφρότητα έδωσε την μπάλα στον αντίπαλο που είχε μπροστά του και έγινε το τρεχάτε ποδαράκια μου.
Τα χούγια του Σαλίνο που είναι ένα να τρέχει με την μπάλα και να φρενάρει για να σκεφτεί γιατί έτρεχε και ό,τι τον φωτίσει ο Θεός αυτόν και την μπάλα και να δίνει μια πλευρά στον αντίπαλο βασιζόμενος ότι θα τον κόψει με την ταχύτητα. Το δεύτερο, που είναι περισσότερο ανησυχητικό, εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο όταν δύο φορές έδωσε την πλευρά στον αντίπαλο πλάγιο. Και αν στο ματς με την Καλλονή ο αντίπαλος πλάγιος λεγόταν Λεοζίνιο, με καμιά Μπάγερν θα λέγεται Ρόμπεν και θα δούμε δράματα
Το δεύτερο είναι η κακή νοοτροπία του Βάις. Σε μια φάση ο Ντομίνγκεζ κάνει μια πάσα που φεύγει δύο μέτρα από εκεί που έπρεπε να πάει. Ο Βάις τον κοιτάει όπως ο βιρτουόζος βιολιστής τον θεατή που τον έπιασε βήχας. Στον Ολυμπιακό ας ελπίσουν ότι η αλλαγή που έφαγε ο Σλοβάκος στο ημίχρονο, θα του κόψει τον βήχα, γιατί τέτοιες νοοτροπίες ξεβάφουν και στην υπόλοιπη ομάδα.
Και μπράβο στον Μίτσελ που τον άλλαξε παρ όλο που ο ίδιος μπορεί να έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για το χθεσινό θέαμα. Μια ομάδα δεν μπορεί να παρουσιάζει τέτοια αδυναμία ανάπτυξης που για να επιβάλλει το παιχνίδι της να χρειαστεί ο Φετφατζίδης να κάνει τα δικά του. Επίσης δεν μπορεί να έχει για μόνο προωθημένο φορ παίκτη που αφήνει την μπάλα να περάσει την μπάλα κάτω από τα πόδια του για να πάει σε συμπαίκτη, όπως έγινε με τον Σαβιόλα.
Τέλος και σοβαρότερο, δεν μπορεί από το πρώτο ημίχρονο να υπάρχει τέτοια αμηχανία που τα στόπερ να δοκιμάζουν να κάνουν 35άρες διαγώνιες πάσες. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Μίτσελ προσλήφθηκε πέρυσι για να πάει τον Ολυμπιακό στο Europa League και να προσαρμοστεί στην ομάδα για την επόμενη σεζόν. Αν τα στημένα που παίζει ο Ολυμπιακός χρειάστηκαν επτά μήνες για να τα διδάξει ο Μίτσελ, με το που μπει το 2015 θα γίνει και το πρώτο overlap.
Στα θετικά ο Φετφατζίδης, που αν δεν έμπαινε το ματς θα πήγαινε το ίδιο κοιμισμένα, το φιλότιμο του Κάμπελ, που όταν κατάλαβε ότι οι ενέργειες δεν του έπιαναν, έκανε μερικά «Αμανατίδης» κυνηγώντας μπαλιές που πήγαιναν άουτ και κερδίζοντας δύο κόρνερ και το τελείωμα στο γκολ του Μανιάτη. Τέλος, ο Ρομπέρτο δεν έκανε καμία απόκρουση στο ματς, αλλά η εκρηκτικότητα στην έξοδο τράβηξε το μάτι του Λεοζίνιο, κάνοντάς τον να χάσει τη μόνη ευκαιρία της Καλλονής στο ματς.
Οι τίμιοι
Journeymen
Για 30 χρόνια στην Ελλάδα ο παίκτης μέχρι τα 25 ήταν ταλέντο και μετά τα 28 βετεράνος. Στα 3 χρόνια που μεσολαβούσαν προλάβαινε να πάρει δύο εκατομμύρια ευρώ από την ομάδα του, ένα από την ΕΠΟ, να πάει τρεις φορές στη Μύκονο και να πηδήξει όσες μοντέλες του αναλογούσαν. Όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα η άτιμη η Μέρκελ με το μνημόνιο άλλαξε τα πάντα.
Για να βγάλει δύο εκατομμύρια σημερινός μέσος ποδοσφαιριστής θα πρέπει να ξεκινήσει να παίζει από τα 18 να ελπίζει ότι θα συνεχίσει μέχρι τα 35. Επίσης να μην του τύχουν ομάδες που θα μπουν στο 44 ή στο 99 ή σε κάποιο από τα διαβολικά άρθρα που έχει εφεύρει ο ελληνικός νόμος, για να σκέφτονται οι παίκτες πώς γίνεται να έχουν υπογράψει συμβόλαιο με ΠΑΕ και να ψάχνουν να πληρωθούν από φρόζεν γιαουρτάδικο.
Χωρίς να το καταλάβουμε περάσαμε στον αστερισμό του Κανακούδη. Τον αστερισμό του journeyman ποδοσφαιριστή, που ξέρεις ότι υπάρχει αλλά δεν θυμάσαι σε ποια ομάδα παίζει εφέτος. Στον αστερισμό που Θεός της Παλαιάς Διαθήκης του ήταν ο Σακελλαρίου που μέτραγες τις ομάδες που δεν είχε παίξει από αυτές που έπαιξε και ο Ζαχαρόπουλος που όπως ο Χριστός μοιάζει να ήταν πάντα 30 τόσο. Στην εποχή που κάθε μέρα ανοίγω την εφημερίδα και περιμένω να διαβάσω ότι ο Καλά γύρισε στην Παναχαϊκή και ο Ολισαντέμπε θα δοκιμάσει να ξεκινήσει μια νέα καριέρα.
Πειράζει; «Τίποτα δεν πειράζει, εκτός από τα φασόλια στη φυλακή» όπως μου έλεγε και ο φίλος μου ο Στέλιος, που κάτι ήξερε αφού είχε τη συνήθεια να δανείζεται μηχανές. Από τον δρόμο όμως και χωρίς να έχει ρωτήσει τον ιδιοκτήτη. Και ειλικρινά καθόλου δεν με πειράζει να βλέπω τους συμπαθείς journeymen να πηγαίνουν από ομάδα σε ομάδα, προσπαθώντας να βγάλουν τίμια το ψωμί τους. Και στο φινάλε ανάμεσα στους κακομαθημένους άσους των δύο περασμένων δεκαετιών που δεν σταματάγανε να λένε «δεν έχω τίποτα να αποδείξω» επειδή παίξανε τρεις καλές σεζόν, οι σημερινοί που πρέπει να κερδίζουν το ψωμί τους κάθε αγωνιστική μου είναι συμπαθέστεροι. Μπορεί ποτέ να μην άκουσαν ή να μην ακούσουν τον ύμνο του Τσουλού και να δουν το σεντόνι να κουνιέται, αλλά το «Fanfare for the Common Man» του Aaron Copeland γράφτηκε για αυτούς.
Πηγή: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις