Μία ομάδα που μοιάζει να είναι δεμένη, με τρομερή ατμόσφαιρα, με εξαιρετικό κλίμα μεταξύ των παικτών. Ε, αγαπητέ φίλε αναγνώστη τελικά τα φαινόμενα απατούν. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Οσο αγαπημένοι δείχνουν να είναι οι Ιταλοί μεταξύ τους, άλλο τόσο σκοτωμένοι είναι στην πραγματικότητα. Οντως, κατά τη διάρκεια των αγώνων πιστεύει κανείς ότι η Ιταλία είναι η μακράν της δεύτερης η καλύτερη ομάδα. Ολοι οι παίκτες είναι όρθιοι στον πάγκο και πανηγυρίζουν (όταν δεν παίζουν) και οι αγκαλιές δίνουν και παίρνουν.

Παρόλα αυτά, οι αντιπαλότητες είναι μεγάλες. Ειδικά από τη στιγμή που ο Πιανιτζιάνι έχει να αντιμετωπίσει περίεργους χαρακτήρες. Επί παραδείγματι, ο Μπελινέλι, είναι .μισητός προς όλους τους παίκτες. Κι αν όχι σε όλους, στους περισσότερους. Και γίνεται ακόμα πιο μισητός από τη στιγμή που ο Πιανιτζιάνι τον αφήνει στο γήπεδο να κάνει ό,τι κατεβάσει το κεφάλι του.

Ο Τζεντίλε και ο Αραντόρι ειδικά δεν θέλουν να τον βλέπουν, ενώ ο Μπελινέλι δε θέλει να βλέπει αυτούς. Και η Ιταλία είναι ένα μπάχαλο, το οποίο όμως, προς τιμήν των παικτών, δεν βγαίνει στο παρκέ. Μέχρι τώρα βέβαια, το πράγμα πάει καλά. Αν «σπάσει» κάπου, δεν αποκλείεται να φανούν οι πραγματικές σχέσεις.

Αυτό το πράγμα λοιπόν έχει διπλή ανάγνωση για την Ελληνική ομάδα αφού η Ιταλία είναι ο επόμενος αντίπαλος.

Οι Ιταλοί μπορεί να σκοτώνονται μεταξύ τους, αλλά στο γήπεδο είναι κύριοι και κάνουν ό,τι πρέπει για να κερδίσουν και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά μάλιστα.

Από την άλλη πλευρά, αν η Ελλάδα του κοντράρει από νωρίς κι επιβάλλει την κυριαρχία της, τότε αυτά τα ανοιχτά θέματα μπορεί να βγουν στην επιφάνεια. Και να τα εκμεταλλευτεί η Εθνική.