Ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, Μισέλ Πλατινί, στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να ενισχύσει το προφίλ της υποψηφιότητάς του για τη θέση του προέδρου της ΦΙΦΑ άρχισε τα πολιτικάντικα κολπάκια και κατήγγειλε δημόσια το «ληστρικό σύστημα μεταγραφών που ισχύει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και το οποίο μεταχειρίζεται τους ποδοσφαιριστές σαν κομμάτια κρέας και ευνοεί προκλητικά τις πλούσιες ομάδες».

 

Αν κοιτάξει κάποιος το ημερολόγιο, θα δει ότι γράφει 2013 και πως ο πρόεδρος -αν δεν μας δουλεύει έχει αργήσει καμιά 15αριά χρόνια στις διαπιστώσεις του. Και κάτι ακόμη που μεγαλώνει την υποκρισία του Πλατινί.

 

Το financial fair play που ο ίδιος και η ΟΥΕΦΑ διαφήμισαν ως το σχέδιο που θα έβαζε σε τάξη το χάος και την αγριότητα της μεταγραφικής αγοράς, διεύρυνε τις ανισότητες και παγίωσε τη θέση των λίγων και ισχυρών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ενώ δεν μπόρεσε να βάλει φραγμούς στη διαπλοκή ομάδων, μάνατζερ και χορηγών.

Για όλα αυτά είχαν υπάρξει προειδοποιήσεις από ανθρώπους που έβλεπαν τα τρωτά της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής βιομηχανίας, της οποίας το 63% των συλλόγων παρουσίασαν πέρυσι ζημιές, με στοιχεία της ίδιας της ΟΥΕΦΑ.

Με τέτοιο ποσοστό ζημιογόνων επιχειρήσεων, κανένας κλάδος δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει. Η φετινή καλοκαιρινή εικόνα της ευρωπαϊκής μεταγραφικής αγοράς δείχνει ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και δεν είναι το εξωφρενικό κόστος της

μεταγραφής του Μπέιλ, στη Ρεάλ, το μόνο στοιχείο που επιβεβαιώνει τη διαπίστωση.

 

Οι ομάδες στις 5 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές αγορές -στο μέσο μίας τρομερής ύφεσης- ξόδεψαν περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά, με τις ομάδες της Πρέμιερλιγκ να ξοδεύουν 719,2 εκατ. ευρώ, χρήματα που είναι περισσότερα από όσα ξόδεψαν μαζί οι ομάδες της ισπανικής λίγκας και της Μπουντεσλίγκα. Στη δεύτερη θέση βρέθηκαν οι Ιταλοί καθώς οι ομάδες της Serie A ξόδεψαν 404,9 εκατ. ακολουθούμενοι από τους Γάλλους που ξόδεψαν 382,6 εκατ. τους Ισπανούς που ξόδεψαν 372,9 εκατ. και τέλος τους Γερμανούς που ξόδεψαν 259,1 εκατ.

 

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι 3 ομάδες που ξόδεψαν τα περισσότερα στη Γαλλία είχαν το 85,5% του συνολικού μεταγραφικού τζίρου, στην Ισπανία το 70,7%, στη Γερμανία το 54,5%, στην Ιταλία το 49,4% και στην Αγγλία το 45,2%.

Να συμπληρώσω επίσης ότι οι 10 πιο δραστήριες ομάδες στις καλοκαιρινές μεταγραφές σε όλη την Ευρώπη, ξόδεψαν το 49,4% του συνολικού τζίρου στις 5 μεγάλες ποδοσφαιρικές αγορές. Από τα στοιχεία της ίδιας της ΟΥΕΦΑ προκύπτει πως το 92% των τίτλων στα εγχώρια πρωταθλήματα είναι υπόθεση των 3 ομάδων με τους περισσότερους τίτλους σε κάθε χώρα.

 

Τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, λοιπόν, αγοράζουν εκείνοι που έχουν τα περισσότερα και οι υπόλοιποι διαλέγουν χαμηλότερης ποιότητας παίκτες, με αποτέλεσμα να μη σημειώνουν επιτυχίες, να μην κερδίζουν δημοτικότητα, χορηγούς και χρήματα. Κάποιες φορές, μάλιστα, ορισμένοι μικροί σύλλογοι που έχουν ανάγκη τα χρήματα, αναγκάζονται να δεχτούν λιγότερα χρήματα από όσα ζητούν για έναν ποδοσφαιριστή τους, αποδεχόμενοι σαν αντάλλαγμα ένα ποσοστό από μία μελλοντική μεταπώληση.

 

 

 

Ο «μπαμπούλας» της κλειστής λίγκας

 

Η εικόνα της ανισότητας που προκύπτει από τα στοιχεία δεν είναι καινούργια, αλλά οι καταγγελίες του Πλατινί και οι «δραματικές» επικλήσεις του για την αναγκαιότητα να τεθεί ένας φραγμός με την αλλαγή όσων ισχύουν έως τώρα, κρύβουν έναν μεγάλο φόβο της ΟΥΕΦΑ. Αυτός ο φόβος ονομάζεται «κλειστή λίγκα». Καθώς τα πολλά χρήματα συγκεντρώνονται σε έναν όμιλο 14-18 ομάδων, που έχουν κάνει τις διακρίσεις -και τα πριμ- δική τους υπόθεση, ενώ μεγαλώνουν γοργά την απόστασή τους από όλες τις υπόλοιπες και όσο περνά ο καιρός δυστροπούν με τους κάθε λογής περιορισμούς, είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούν στη δημιουργία μίας κλειστής λίγκας.

Φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχνά κάποιος ότι ήδη έχει κατατεθεί προσφυγή στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο κατά του ffp και αν το δικαστήριο θεωρήσει ότι παραβιάζονται κάποιες βασικές κοινοτικές αρχές, όπως η ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων, θα το απορρίψει και αμφιβάλλω αν η ΟΥΕΦΑ θα έχει απάντηση. Εν κατακλείδι: Αν ο πρόεδρος Μισέλ ανησυχούσε τόσο πολύ γι' αυτή την κρεατομηχανή των μεταγραφών (που είχε αφήσει περισσότερους από 8.000 Αφρικανούς από 17-23 ετών, θύματα ενός απάνθρωπου δουλεμπορίου κάποιων «μάνατζερ» που τους έπαιρναν χρήματα υποσχόμενοι θέση σε μία γαλλική ομάδα και τους παρατούσαν στην τύχη τους), θα είχε παρουσιάσει κάποιες προτάσεις εδώ και καιρό.

 

 

Ας πούμε, για να περιοριστούν τα υπερβολικά κόστη των μεταγραφών, θα μπορούσε η αξία καμίας μεταγραφής να μην ξεπερνούσε το 70% των απολαβών ενός ποδοσφαιριστή στη διάρκεια του συμβολαίου που θα υπέγραφε, με την ομάδα που θα τον αποκτούσε. Ή θα μπορούσε να υιοθετηθεί κάτι ανάλογο με τον «φόρο» πολυτελείας που υπάρχει στο ΝΒΑ με κάποιες προσαρμογές για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ακόμη και το υποτιθέμενο πλαίσιο προστασίας στις μεταγραφές ποδοσφαιριστών νεαρής ηλικίας έχει αποδειχθεί ανεπαρκές, ενώ αποτελεσματικό θα μπορούσε να αποδειχθεί ένα είδος πριμοδότησης για τις ομάδες που χρησιμοποιούν ποδοσφαιριστές που προέρχονται από τα φυτώριά τους.

 

 

Υπάρχει μία πραγματικότητα που όσο γρηγορότερα την αποδεχτεί η ΟΥΕΦΑ, τόσο αποτελεσματικότερα θα μπορέσει να προστατέψει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αν θεωρήσουμε ότι θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Να «απελευθερώσει» τους πλούσιους συλλόγους που δεν μπορεί να ελέγξει, γιατί το ενδεχόμενο σκάσιμο μίας «ποδοσφαιρικής φούσκας» ή κάποια σοβαρή ανατάραξη στην αγορά των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, ίσως και να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Αλλά τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια...n' est-ce pas, Michel?

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS