Μοιάζει με καρφί στην καρδιά το «διπλό» των Βόσνιων στη Σλοβακία. Έχω την εντύπωση όμως ότι αυτό το αποτέλεσμα, με την εξέλιξη που επέφερε στον όμιλό μας, δύο στροφές πριν από το φίνις των προκριματικών του Mundial, ισοδυναμεί και με απόδοση δικαιοσύνης.

Βλέποντας την Εθνική μας στα δύο αυτά σερί παιχνίδια της, από την Παρασκευή στο Λιχτενστάιν και σήμερα στο Καραϊσκάκη να είναι ένας πραγματικός «ψυχοβγάλτης», για να… σκοτώσει τα «θηρία» που είχε απέναντί της (λες και έπαιζε με καμιά Ισπανία, Ολλανδία, Γερμανία!) και αναλογιζόμενοι ότι στις μεταξύ μας «προσωπικές κόντρες» με τη Βοσνία δεν νικήσαμε (χάσαμε εκεί, ισοπαλία στο Φάληρο), προφανώς τότε, συμπεραίνουμε ότι ο καλύτερος του γκρουπ θα εξασφαλίσει απευθείας την παρουσία του στο ποδοσφαιρικό πάρτι του Ρίο το ερχόμενο καλοκαίρι.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η Βοσνία έχοντας κάνει μια θριαμβευτική ανατροπή σε βάρος της Σλοβακίας, κράτησε τα κλειδιά της κορυφής και δεν προβλέπεται να τα αφήσει να της πέσουν από τα χέρια ούτε με… ελληνικό θαύμα. Αν οι αντίπαλοί μας στο δρόμο για τα τελικά, πάνε στη Λιθουανία και δεν κερδίσουν ή «αυτοκτονήσουν», 4 μέρες νωρίτερα από το επιμύθιο του προγράμματος με το Λιχτενστάιν σε βοσνιακό έδαφος, ε, τότε θα είναι άξιοι της τύχης τους.

Όμως αυτά δεν γίνονται, δεν προβλέπονται δηλαδή, γι’ αυτό και καλό θα είναι να προσαρμοστούμε με την ιδέα των μπαράζ. Που σε τελική ανάλυση, αυτά μας αξίζουν, όπως κύλησε το πράμα.
Θερίζουμε ότι σπείραμε και μεταξύ αυτών και την ατολμία θέλετε, την αμυντικογενή ποδοσφαιρική φιλοσοφία του Σάντος ίσως; Ωστόσο δεν είναι η στιγμή για σκληρή κριτική και απόδοση ευθυνών – οι οποίες σαφώς και δεν αφορούν μόνο τον ομοσπονδιακό προπονητή, για να μην τον ρίξουμε στην πυρά τον άνθρωπο! – καθώς η δεύτερη θέση – που προφανώς και είναι εξασφαλισμένη πια – δεν θεωρείται αποτυχία σε καμιά περίπτωση.

Πρέσβης... κινήματος «Ολυμπιακού μίσους»

Μόνο τη δόξα; Τη ματαιοδοξία, αν κρίνει κανείς από την συμπεριφορά της εν λόγω διασημότητας – θα έλεγα ποδοσφαιριστή, αλλά είναι… πρώην και δεν λογίζεται πια ως ενεργό αγωνιστικό στοιχείο – αυτή είναι, που ουδείς την μίσησε και ορισμένοι, μάλιστα, την έχουν κάνει «φυλακτό» τους!

Είναι κρίμα πραγματικά, σκέτη απογοήτευση, είναι η κατάρρευση ενός ειδώλου των γηπέδων, ύστερα από μια μακρά παρουσία και διακρίσεων σ’ αυτά, έτσι όπως έχει φτάσει να… κυλιέται. Στο τόσο φτηνό επίπεδο του Πάμπλο Γκαρσία.

Ο οποίος για να μη χάσει…. λέπι από τη δημοτικότητά του και να εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αφού δεν παίζει μπάλα, έχει βρει τον τρόπο να… κάνει εντύπωση. Πουλάει άκρατο λαϊκισμό και να ‘σου… πρωτοσέλιδος. Σερβίρει στον κοσμάκη εκείνα που θέλει να ακούει και, τοιουτοτρόπως, συντηρεί μια παροιμιώδη λατρεία προς το πρόσωπό του. Ο Ουρουγουανός είναι το «παιδί του λαού» της Τούμπας. Ή άλλως, είναι ο… Νίκος Ξανθόπουλος.

Εκείνη η γλυκιά μορφή του πεζοδρομίου, της λαϊκής τάξης και της φτωχολογιάς, ο ήρωας του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, η απόλυτη έκφραση της κλάψας. Η Μάρθα Βούρτση σε… αρσενική έκδοση.

Στην τελευταία του συνέντευξη στα «Σπορ του Βορρά», ο Γκαρσία μας είπε πάλι ότι: «Χάριζαν πρωταθλήματα στον Ολυμπιακό». Έτσι αστήρικτα, μηδενισμός, κατηγορίες γενικές και αόριστες. Ξεστομίζουμε ότι να ‘ναι και… όποιον πάρει ο χάρος! Δώστε προσοχή: Λίγο πιο πριν, μια πρόταση νωρίτερα, έχει παραδεχθεί ότι: «Πρέπει να δουλέψουμε πάρα πολύ, πρέπει να βελτιωθούμε πολύ, γιατί στη ζωή και στο ποδόσφαιρο εύκολο δεν είναι τίποτα. Για αυτό ο Ολυμπιακός κάθε χρόνο παίρνει τα πρωταθλήματα»!..

Τρέμετε… Καράογλου και Τζιτζικώστα. Ποιος Παναγιώτης Ψωμιάδης; Τούτος εδώ θα κλέψει τη δόξα όλων όταν σταματήσει τη μπάλα. Και επίσημα στα 36 του. Γιατί ανεπίσημα, έχει… σκουριάσει. Είναι ο δεύτερος χρόνος που έχει αφήσει τη δράση πίσω του.

Από τώρα τον έχουν ανακηρύξει βουλευτή, περιφερειάρχη, υπουργό Μακεδονίας-Θράκης, μα πρωτίστως, πρεσβευτή μίσους εναντίον του Ολυμπιακού!

Λυπάμαι και ακριβολογώ, όταν ένας διάσημος διεθνής ποδοσφαιριστής σαν τον Πάμπλο Γκαρσία, χαφ-άρα κάποτε, γίνεται τόσο προκλητικός, αλλά περισσότερο τόσο «τσίπης»!