Σαφώς και δεν έχει καμία σημασία αν ο προπονητής είναι ομορφόπαιδο, αν είναι σκατόφατσα ή ένας μπουλούκος μαμάκιας με μαγουλάκια σαν τον Τρινκιέρι.

Η δουλειά του είναι ο καθρέφτης. Με ποιο βιογραφικό, λοιπόν, κάθισε στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας ο Τρινκιέρι; Ποιες είναι οι περγαμηνές του; Ποιες είναι οι εμπειρίες του στη συγκρότηση ομάδας, στη διαχείρισή της και στο κοουτσάρισμα; Τέσσερα χρόνια προπονητής ήταν πριν τον αγγίξει με το μαγικό ραβδάκι ο Βασιλακόπουλος. Από το 2009 μέχρι το 2012 στην Καντού. Πιο πριν ήταν σε πάγκους ομάδων Β' και Γ' Εθνικής.

Ποια ήταν η εμπειρία του σε μεγάλα διεθνή τουρνουά, όπως η Ευρωλίγκα; Ανύπαρκτη. Οπως έχουν πει όμως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον. Κάποιοι παράγοντες στην Ελλάδα είναι σαν κι αυτούς της ΔΟΕ. Αθάνατοι. Μόνο όταν εγκαταλείπουν αυτόν τον μάταιο κόσμο, εγκαταλείπουν και τις καρέκλες τους. Οπως ο Διαθεσόπουλος, γνωστός και ως Ντάνι ντε Βίτο στην κολύμβηση, όπως ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, γνωστός και ως σωλήνας από την εποχή που έπαιζε μπάσκετ. Τη δεκαετία του '50 στον Παναθηναϊκό. Τεράστιος σαν παράγοντας.

Πήρε το ελληνικό μπάσκετ από το χέρι και το έφτασε στη κορυφή της Ευρώπης. Γνώστης και του αθλήματος και της διοίκησής του και του παρασκηνίου στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Στέλεχος του παλιού δήθεν πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, έφτασε μέχρι το ύπατο αξίωμα, του γενικού γραμματέα Αθλητισμού. Τότε που υπήρχαν λεφτά και γέμισε όλη την Ελλάδα με γήπεδα μπάσκετ. Οπως ο Ασλανίδης επί Χούντας που έφτιαχνε κολυμβητήρια σε χωριά σε χίλια μέτρα υψόμετρο και εκατό κατοίκων που είχανε δει θάλασσα μόνο στον κινηματογράφο.

Αν όμως στην πολιτική έρχεται κάποια στιγμή για όλους μέχρι και για τον Μητσοτάκη η ώρα της απόσυρσης, στον ελληνικό αθλητισμό κάποιοι παράγοντες είναι σαν τη βασίλισσα Ελισάβετ. Μόνο όταν κλείσει διά παντός τους οφθαλμούς της θα χάσει τον θρόνο. Οπως ο Βασιλακόπουλος. Πώς να διοικήσεις, όμως, σ' αυτή την ηλικία και τι αποφάσεις να πάρεις; Μέχρι που άρχισε να παριστάνει τον Μπέο. Να κατεβαίνει στα αποδυτήρια και να μιλάει στους παίκτες. Οπως το έκανε πριν από το ματς με την Ισπανία και γνώρισε την αποθέωση από την αποκαλούμενη μασονία του μπάσκετ.

Τι να πει όμως ο Βασιλακόπουλος; Σε ποια γλώσσα να μιλήσει; Μισός αιώνας και βάλε έχει περάσει από την εποχή που έπαιζε μπάσκετ στον αγαπημένο του Παναθηναϊκό. Στη συνέχεια έγινε προπονητής επίσης στον αγαπημένο του Παναθηναϊκό, διετέλεσε και διαιτητής, ενώ έχει εργαστεί και σαν λιμενοφύλακας. Με άποψη στον αθλητισμό, δικαιώθηκε απόλυτα για τη σθεναρή αντίθεσή του στους Ολυμπιακούς του 2004.

Και να μην το ξεχνάμε αυτό, μάστορας στους χειρισμούς της διαιτησίας και σε Ελλάδα και σε Ευρώπη. Οταν βλέπεις λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο να επιλέγει τον Τρινκιέρι και να κατεβαίνει στα αποδυτήρια για να ανεβάσει την ψυχολογία των αθλητών, καταλαβαίνεις ότι έχει έρθει το τέλος. Οτι έχει έρθει η ώρα της αποχώρησης. Κάνεις όμως δεν το καταλαβαίνει όταν βρίσκεται σ' αυτή τη θέση και κανείς από τους γύρω γύρω δεν τολμάει να του το πει. Αυτά.

Το µοναδικό κακό στη Μύκονο είναι ότι έχει µόνο έξι µήνες καλοκαίρι.
-Διαµαντής Μαυρόπουλος

Τζερτζελές να γίνεται για δηµοσιογράφους και κοσµάκη

ΤΗΝ ώρα που τα δηµοσιεύµατα ανέφεραν ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαµαράς θα µεσολαβήσει για να τα βρουν οι δύο τέως φίλοι και κολλητοί Βαγγέλης Μαρινάκης και Δηµήτρης Μελισσανίδης, έφευγε η Βιοχάλκο από την Ελλάδα. Αυτή είναι η Ελλάδα: Ο κόσµος να καίγεται και το νιµού να χτενίζεται. Να φεύγει από τη χώρα βιοµηχανία που έχει το 12% των εξαγωγών και το µείζον θέµα να είναι ο φίλος του φίλου Φαήλος Κρανιδιώτης που υπογράφει τα εξώδικα του Μελισσανίδη.

Τι µας νοιάζει όµως εµάς αν τα βρούνε ή αν δεν τα βρούνε. Το αντίθετο µάλιστα. Τζερτζελές να γίνεται. Να έχουν οι δηµοσιογράφοι ν' ασχολούνται κι ο κοσµάκης να παρακολουθεί τη µητέρα των µαχών σε συνέχειες. Είπα δηµοσιογράφοι και θυµήθηκα το δηµοσίευµα ότι ο Μελισσανίδης πήρε δάνειο 400 εκατοµµύρια από την Εθνική και 200 από την Πειραιώς για να καταβάλει το τίµηµα για την αγορά του ΟΠΑΠ. Μουσαντένιο βέβαια. Τη δουλειά του όµως την έκανε. Να κάνει ντόρο δηλαδή και να κλείσουνε οι τράπεζες την κάνουλα. Επαναλαµβάνω, ωστόσο, ότι ακόµα δεν έχουµε δει τίποτα. Ακόµα είµαστε στην αρχή.

Η εκτίµηση προς το πρόσωπό του ήταν µεγάλη από πολλούς

ΗΜΕΡΑ παραγόντων σήµερα και να πούµε δύο λόγια για τον Σωτήρη Αληµίση. Κατ' αρχάς για την κηδεία του. Δύο ήταν τα σηµεία αναφοράς που προκάλεσαν εντύπωση και συζήτηση. Το πρώτο, το στεφάνι της Ιντραλότ, µε το οποίο εξέφραζε τα θερµά της συλλυπητήρια. Για όσους δεν το γνωρίζουν και για όσους ενδεχοµένως το έχουν λησµονήσει, ο Σωτήρης Αληµίσης πέρα από πρόεδρος της ΕΠΟ είχε διατελέσει και πρόεδρος του ΟΠΑΠ. Εξ ου και η συνεργασία και γνωριµία µε την Ιντραλότ. Και η εκτίµηση στο πρόσωπό του. Το δεύτερο γεγονός ήταν η απουσία του Γιάννη Παπαδάκου. Του Πειραιώτη βετεράνου παράγοντα της διαιτησίας. Ο Παπαδάκος κατέχει εδώ και πολλά χρόνια περίοπτη θέση στο βιβλίο µε τα ρεκόρ Γκίνες.

Είναι ο άνθρωπος που έχει παρακολουθήσει τις περισσότερες κηδείες στην Ελλάδα. Ακόµα κι από τον Νίκο Αναγνωστόπουλο, τον αποκαλούµενο και «φίλο του νεκρού». Δέκα ζωές να ζήσει ο Αντώνης Αντωνιάδης, τον αριθµό του Παπαδάκου στις κηδείες δεν πρόκειται να τον φτάσει. Ο οποίος Αντωνιάδης έχει πάντα δύο γραβάτες στο πορτ µπαγκάζ για να φοράει ανάλογα µε την περίσταση. Να πούµε ωστόσο και δύο λόγια για τον νεκρό.

Ο Σωτήρης Αληµίσης είχε διατελέσει πρόεδρος στην ΕΠΟ δύο φορές. Την εξαετία 1985-91, όταν κουµάντο στο ποδόσφαιρο έκανε ο Βαρδινογιάννης και στην Οµοσπονδία ο Ζουµπογιώργος. Και την τριετία 1997-2000, στο ξεκίνηµα της παράγκας, όταν κουµάντο στο ποδόσφαιρο έκανε ο Κόκκαλης και στην Οµοσπονδία ο Γκαγκάτσης. Η τεράστια επιτυχία του ήταν ότι όλοι το είχαν ξεχάσει. Ουδείς το θυµόταν ή το ανέφερε.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εχει προπονητή η ΑΕΚ;

Πηγή: Goal