Η εικόνα των Γάλλων στον ημιτελικό με τους Ισπανούς με άγγιξε. Ήταν η απεικόνιση της άρνησης στον πρόωρο θάνατο, με τρόπο που δε διδάσκεται σε κανένα σεμινάριο, ούτε καν σε προπονήσεις. Επιμένω από την πρώτη στιγμή, ότι η στιγμή που η Γαλλία κερδίζει το ματς είναι στο αντιαθλητικό φάουλ του Ντιό, του αρχηγού της Εθνικής Γαλλίας. Ακριβώς σε εκείνο το χρονικό σημείο, ενώ οι Ισπανοί είναι στο +14, οι τρικολόρ, μέχρι πρότινος soft, αφημένοι στις αμερικάνικες συνήθειές τους, όπου το θέαμα υποσκελίζει ακόμα και τη νίκη, γίνονται άντρες. Παλικάρια κανονικά. Και κερδίζουν. Από το -14 είχαν ήδη κερδίσει. Το παιχνίδι, αλλά πάνω απ' όλα τα αυτοσεβασμό τους, αυτόν που είχε υποστεί μεγάλο πλήγμα βλέποντας τους Ισπανούς στο πρώτο ημίχρονο να είναι οι πρωταγωνιστές και οι ίδιοι κομπάρσοι στην ταινία της ζωής τους.

Θέλετε να αναλύσετε τακτικά το παιχνίδι; Για δοκιμάστε! Στο δεύτερο ημίχρονο, όπως σε πολλά παρόμοια παιχνίδια, οι τακτικές πάνε στο περιθώριο και μετράει το πρόσωπο. Η αξία, η ικανότητα, το ένας εναντίον ενός σε άμυνα κι επίθεση. Και η καρδούλα που θα έχει ο ξεμαρκάριστος παίκτης για να στείλει τη μπάλα στο πλεκτό ή όχι. Ο Ορένγκα και ο Κολέ, έπαιρναν αποφάσεις μόνο για τα σχήματα που θα χρησιμοποιούσαν. Τις αλλαγές δηλαδή που θα έκαναν. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν calls. Αλλά και να υπήρχαν πήγαιναν περίπατο από την πρώτη πάσα. Διότι το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο δεν ήταν μπάσκετ, ήταν μία οδομαχία, μεταξύ ομάδων-ανθρώπων που έπαιζαν για την ίδια τη ζωή τους και την αξιοπρέπειά τους.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Μπάσκετ SPORTS