Από την Κυριακή η ΑΕΚ ζει μία παράξενη πραγματικότητα. Που δεν τη χωράει, το ξέρει και θα προσπαθήσει να τη βγάλει όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα. H σκέψη της ενδεχόμενης παρουσίας της στην Σούπερ Λίγκα, μοιραία έρχεται στο μυαλό όταν αντιμετωπίζει αντιπάλους τύπου Μάνδρας, Ελευσίνας, ωστόσο με δεδομένη την τελευταία έκδοσή της στη μεγαλύτερη κατηγορία τα πράγματα είναι μάλλον αρκετά καλύτερα.

Σε περίπτωση που η ΑΕΚ είχε καταφέρει να εξασφαλίσει την παραμονή της στη Σούπερ Λιγκα της περασμένης περιόδου, οι τελευταίοι παράγοντες που στελέχωναν την ΠΑΕ θα θεωρούσαν εαυτό εθνικό ήρωα. Θα έβγαιναν φωτογραφίες παντού και θα συνέδεαν το όνομά τους με την επίτευξη του πιο δύσκολου στόχου –βάσει δυναμικότητας- στην Ιστορία του Συλλόγου.

Το όνομα του Κιθ Χάρις και του Βιντιάδη θα συνέχιζε να απασχολεί για μερικούς μήνες ακόμα ως ελπίδα μόνιμης οικονομικής αποκατάστασης της ΠΑΕ. Οι ποδοσφαιριστές –όσοι τουλάχιστον δεν είχαν φλιπάρει- θα έμεναν στην ομάδα για να συνεχίσουν να διεκδικούν τα πιο εύκολα χρήματα που τους έτυχαν στη ζωή και θα θεωρούνταν ακόμα οι απλήρωτοι ήρωες που βάσει συγκυριών κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες του Συλλόγου.

Η ΑΕΚ θα έδινε αγώνα για να μπορεί να σφραγίσει εισιτήρια, να γνωρίσει τον επόμενο Έφορο, θα τα άκουγε από τον Καρασαββίδη για την ...κακομεταχείριση των παικτών του, θα έβλεπε τον πρόεδρό της να τρέχει να προλάβει σε Εφορία και ΟΠΑΠ ενώ θα έβλεπε ακόμα και τον Φώντα Φέτση να συστήνεται ως ποδοσφαιριστής της και τους 18χρονους ποδοσφαιριστές της να κράζουν σε κοινή θέα τον προπονητή της. Με δεδομένη την παραμονή της προηγούμενης διοίκησης η ΑΕΚ, σε περίπτωση που παρέμενε στην Α' Εθνική, θα γλίτωνε μεν την κοσμοϊστορική ταλαιπωρία της Football League 2, θα είχε όμως μετατραπεί σε κάτι παραπλήσιο με τον Άρη ο οποίος αν δεν φέρει τον Σούλη και δεν μετατραπεί σε στοιχηματικό φαινόμενο για ακόμα μία φορά, θα κάνει βρουμ-βρουμ πριν την παρέλαση.

Η ΑΕΚ από το ματς της Φυλής έδειξε ότι ως Σύλλογος αντιμετωπίζει με τεράστια ωριμότητα τη δυσάρεστη συγκυρία που τη βρήκε. Μαζεύει περισσότερο κόσμο στη Φυλή σε σχέση με αυτό που μάζευε όταν είχε τον Σκόκο, τον Μπλάνκο και τον Τζιμπούρ, συζητάει για το γήπεδό της, κοιτάει μόνο μπροστά, χτίζει το μέλλον της μέσα από την πλήρη συσπείρωση, ενώ βλέπει τους παίκτες της να ρίχνουν στο καναβάτσο τους περσινούς ανταγωνιστές της (Μάνταλος-Άρης).

Βλέποντας την πορεία του Άρη, συνειδητοποιεί κανείς ότι έχει αρκετά κοινά με την περσινή της ΑΕΚ. Το άγχος για την πρώτη νίκη και το τραγικό συναίσθημα να σε ισοπεδώνουν ομάδες χωρίς κανένα ειδικό βάρος που βρέθηκαν στη Σούπερ Λιγκ μία πενταετία πίσω. Κάπως έτσι ήταν και η περσινή ΑΕΚ. Περίμενε κάθε Κυριακή μονολογώντας όλη την εβδομάδα ότι «του π... αυτή τη βδομάδα θα κερδίσω» αλλά οι τυχαίοι που βρέθηκαν στον πάγκο της έβλεπαν ως μεγαθήρια τον Σίσιτς, τον Αλβάρεζ, τον Καμπάνταη με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσει ότι ήταν ρεαλιστικά κατώτερη από τις ομάδες που ιστορικά δεν τις βλέπει καν.

Ψάχνοντας την προοπτική στον ουρανό, μέσα σε ένα ελικόπτερο που δεν ήρθε ποτέ αλλά έπρεπε να πείσει ότι υπήρχε για να μπορέσει να υπάρχει η ίδια. Και κυρίως να υπάρχουν τα πρόσωπα. Και να διαιωνίζουν το πρόβλημα της ανυπαρξίας γατζωμένοι στο άρμα του Ολυμπιακού (ψήφος Μώραλη) αλλά –ευτυχώς λόγω αντιδράσεων- με μέτρο.

Τουλάχιστον τώρα, ελπίζει σε κάτι. Και στις 2 Οκτωβρίου ξεκινάει το ουσιαστικό κομμάτι όχι απλά στο πρότζεκτ του γηπέδου, αλλά στο σημαντικότερο πρότζεκτ της Ιστορίας της. Θα υπάρχει ξανά στον χάρτη και θα ζήσει στην Α' Εθνική, όχι ως κομπάρσος, αλλά ως πρωταγωνίστρια.

ΠΗΓΗ: aekvoice.gr

Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS