Παναθηναϊκό, μία και μοναδική φορά είχα δει. Τον Αύγουστο στη Νέα Σμύρνη. Όχι τόσο απογοητευτικός, όσο θα νόμιζε κανείς αν άκουγε 3-0. Ούτε κι ο Πανιώνιος ήταν τόσο…εκπληκτικός, φυσικά. Μπήκαν εκείνο το βράδι, τα παιδιά με τα πράσινα, και επί τουλάχιστον μισό ημίχρονο τραβούσε στ’ αλήθεια την προσοχή του θεατή ότι έδειχναν, εκτός από επιθυμία και προσπάθεια, καθαρό προσανατολισμό. Ηξεραν τι ήθελαν να κάνουν, το δούλευαν για να το κάνουν, υποστήριζαν τα βασικά, καταφανώς δασκαλεμένα. Δασκαλεμένα, από κάποιον του πραγματικού ποδοσφαίρου. Όχι του παραποδοσφαίρου.

Ωσπου έφαγαν ένα γκολ και έπαθαν fadeout. Εσβησαν. Η κλιμάκωση έπειτα ήταν, κακό-χειρότερο-χείριστο. Δύο-μηδέν, αποβολή, τρία-μηδέν. Θα μπορούσε, και τέσσερα-μηδέν. Την κόκκινη κάρτα την πήρε (…ξεκούραστα) ο Μέντες Σίλβα. Μια σμίκρυνση του χαφ της ΑΖ. Μια σκιά. Τον είχα δει τότε, από κοντά σε δύο παιγνίδια Τσάμπιονς Λιγκ στο Αλκμααρ, με Αρσεναλ και Σταντάρ, και μου φαινόταν πάνθηρας. Τέσσερα χρόνια μετά, τον ξαναείδα και το πρώτο που νόμισα ήταν πως συρρικνώθηκε!

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

 

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS