Δεν ήταν 4 τα παιδιά του Πειραιά. Ήταν όμως ένα και καλό που έκανε για… τρία. Όσα και τα χτυπήματα που κατάφερε στην Άντερλεχτ, υποχρεώνοντάς την σε μια από τις πιο ταπεινωτικές ήττες στην ευρωπαϊκή ιστορία της στο «Κονστάν Βάντεν Στοκ».
Από το δεξί στ’ αριστερό, γκολ με όλους τους τρόπους, για όλα τα γούστα, με τελειώματα παγκόσμιας κλάσης – όπως εύστοχα τα απεκάλεσε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος στον τηλεοπτικό σχολιασμό του στη Δημόσια Τηλεόραση - σε ένα αποθεωτικό χατ τρικ, το τρίτο φετινό του “magic” (όπως γράφει και το επίσημο site της UEFA!) Κώστα Μήτρογλου, που εκτελούσε αχόρταγα, με τις κάννες να καπνίζουν αδιάκοπα και τη… ντουντούκα στο χέρι να φωνάζει στους γηπεδούχους: «Καλώς τα Βελγάκια…3-0»!

Σ’ αυτό το τόσο κρίσιμο για τη συνέχεια στον όμιλο παιχνίδι των Βρυξελλών, δίπλα στον μεγάλο Έλληνα γκολτζή, ο Ολυμπιακός είχε την ευτυχία να διαθέτει κι έναν σπουδαίο τερματοφύλακα, ο οποίος δεν άφηνε… κουνούπι να περάσει.
Σταματούσε πέναλτι, έκοβε τετ α τετ, απέκρουε βολίδες, ήταν σε μία μόνιμη ετοιμότητα, κλείνοντας κάθε τρύπα, ως και… υποψία κινδύνου, λες και είχε βαλθεί – τουλάχιστον μέχρι τη μία ώρα παιχνιδιού, όταν με το 2-0 ισχυροποιήθηκαν τα ερυθρόλευκα θεμέλια νίκης – να παίξει και… μόνος του τους πρωταθλητές Βελγίου. Μόνος εναντίον όλων. Σφάλισε τα ρολά κι… από δω παν’ κι άλλοι! Κρίμα που δεν προβλέπεται… δίδυμο MVP για να μη δυσκολεύεται κανείς να επιλέξει μεταξύ τερματοφύλακα και σκόρερ των Πειραιωτών.

Οι τόνοι δεν μπορεί ύστερα από ένα τέτοιο εκτός έδρας επιβλητικότατο σκορ να μην είναι διθυραμβικοί για τον Ολυμπιακό, αφού παντού και πάντα μετράει το αποτέλεσμα. Τα συγχαρητήρια και τα μπράβο ανήκουν πρώτα στους κορυφαίους πρωταγωνιστές της σκηνής, Μήτρογλου και Ρομπέρτο, στον Μίτσελ, την ομάδα. Το ζητούμενο ήταν η νίκη. Η οποία ήρθε με εμφαντικό τρόπο και υπόκωφο κρότο στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Ασφαλώς όμως και δεν παραβλέπονται τα πολλά λάθη, τα αμυντικά κενά της ελληνικής ομάδας, τη συχνή έλλειψη αλληλοκάλυψης, τα πολυάριθμα πατήματα των Βέλγων στην «ερυθρόλευκη» περιοχή, την πληθώρα φάσεων που «έφαγε» ο Ολυμπιακός, συμβάντα σπάνια για βραδιές του «Έλληνα πρέσβη» στο Champions League, στην τελευταία τουλάχιστον εξαετία, με ορόσημο εκείνο το «διπλό» στη Βρέμη, το πρώτο του στο θεσμό, που άλλαξε άρδην και την ευρωπαϊκή εικόνα και ζωή του.

Δανεική ρέντα από… ΠΑΟ

Είναι γεγονός ότι αυτή η «αραχνιασμένη» γκίνια που κατατρέχει πολλά χρόνια τους «ερυθρόλευκους» στην Ευρώπη - εν αντιθέσει με τον Παναθηναϊκό, που είτε το αποδέχονται είτε όχι οι φίλοι του, η εύνοια της τύχης ήταν συχνά με το μέρος του – κυνήγησε για αρκετά λεπτά την Άντερλεχτ. Η οποία, προφανώς και από ανικανότητα και αστοχία, ούτε από την άσπρη βούλα δεν μπόρεσε να βρει τρόπο παραβίασης της εστίας του Ρομπέρτο και στη συνέχεια πλήρωσε το μάρμαρο της σκληρής τιμωρίας από το νόμο του ποδοσφαίρου.

Όσο ο Ισπανός γκολκίπερ κρατούσε τον Ολυμπιακό ζωντανό, ο Μήτρογλου εκτελούσε κόντρα στη ροή του αγώνα (και στο 17’ και στο 56’ ) για να ακολουθήσει και το… κερασάκι στην τούρτα, στέλνοντας οριστικά για ύπνο την Άντερλεχτ.

Σημειώνω ότι τα δύο πρώτα γκολ ξεκινούν από τον Εντινγκά. Το πρώτο, κατόπιν κλεψίματος από τον άξονα στα όρια της σέντρας, για να ακολουθήσει στην εξέλιξη της φάσης η απίθανη ασίστ του Σαβιόλα και το δεύτερο με κεφαλιά-πάσα στον σκόρερ «Μήτρο-Γκολ», αναχαιτίζοντας εκ νέου επιθετική προσπάθεια των οικοδεσποτών του παιχνιδιού.
Ο Κονγκολέζος χωρίς την σούπερ εμφάνιση ήταν ο αυθεντικός κόφτης που λείπει καιρό από τη μεσαία γραμμή.
Ενώ αμέσως μετά τους Μήτρογλου, Ρομπέρτο Χιμένεθ Γκάγκο, διακρίνει κανείς στην πρώτη σειρά διακριθέντων, τον ηρωικό και αλάνθαστο (στο β’ μέρος) αρχηγό Γιάννη Μανιάτη, τον Σιόβα (αν και είχε κάποιες λανθασμένες συνεννοήσεις με τον Μανωλά), φυσικά τον Σαβιόλα, τον Βάις και τον Φουστέρ στα λεπτά που αγωνίστηκε.

Δύο ήταν οι αδύναμοι κρίκοι: Ο Μπονγκ που «έφαγε» την ντρίμπλα της… ζωής του από τον εφιάλτη του, Μπρούνο («έγερνε» το γήπεδο από την πλευρά του Καμερουνέζου μπακ!) και ο Σάμαρης ο οποίος πρέπει να είχε… ξεχαστεί σε εκείνο το… φάντασμα του εαυτού του στο 2ο ημίχρονο με την Παρί!
Πάλι τα ίδια λάθη στα κόρνερ, πάλι πέναλτι! Ε, δεν γίνονται αυτά! Απηύδησα μαζί του κι ας είμαι από τους πρώτους που τον εκθειάζω από τα καλοκαιρινά φιλικά.
Προφανώς το παιδί δεν είναι έτοιμο ψυχολογικά για τέτοια παιχνίδια. Τι να πω;