Σήμερα λέω να ξεκινήσουμε λίγο... ανάποδα. Να μεταφερθούμε ένα χρόνο πίσω, τέτοια εποχή, αρχές Οκτώβρη και να αντιπαραβάλουμε την τότε εικόνα του Παναθηναϊκού, μ' αυτή που παρακολουθούμε εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες.

Να συγκρίνουμε εκείνο το «άνευρο» πράγμα του δον Ζεσουάλδο, εκείνες τις... φιγούρες που περιφέρονταν χωρίς πλάνο στο γήπεδο κι απλώς φορούσαν τη φανέλα με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς, με την ψυχή που καταθέτει φέτος σε κάθε αγώνα μία παρέα πιτσιρικάδων (πολλοί εκ των οποίων έπεσαν ως rookies στα «βαθιά») μαζί με ένα γκρουπ πιο «ψημένων» και έμπειρων παικτών. Και να μου επιτρέψετε λοιπόν να... γουστάρω πολύ περισσότερο αυτό που βλέπουν σήμερα τα μάτια του με τα όποια λάθη του, τις αδυναμίες, τα black-out και την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης που εξακολουθεί να παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός σε σημαντικά «κομμάτια» του αγώνα.

Κανείς δεν χαίρεται, ούτε... πανηγυρίζει στον Παναθηναϊκό μετά από ήττες σαν και τη χθεσινοβραδινή (Κυριακή 6/10) στην Τούμπα. Ειδικά όταν έρχεται με τόσο «σκληρό» τρόπο, αφήνοντας τη στιφή γεύση του «...κι όμως μπορούσαμε ρε γαμώτο». Από την άλλη όμως θα πρέπει να πιστωθεί τόσο στον Γιάννη Αναστασίου, όσο και στους παίκτες του πως έχουν μπει πλέον στο σωστό μονοπάτι. Και μολονότι «χαστούκια» σαν κι αυτό της Τούμπας μπορεί να «τραυματίζουν» προσωρινά την ψυχολογία, στο τέλος της ημέρας προσφέρουν το καλύτερο δυνατό «μάθημα» για μία ομάδα που διαρκώς μαθαίνει, εξελίσσεται και «μεγαλώνει».

Δεν ξέρω που θα καταλήξει η εφετινή σεζόν για τον Παναθηναϊκό. Εκτιμώ πως σε κάθε περίπτωση θα είναι κατά πολύ καλύτερη (και) σε αποτελέσματα από το περσινό έκτρωμα. Γι' αυτό που είμαι βέβαιος ωστόσο (και συμφωνώ μέχρι κεραίας με τη βασική τοποθέτηση του Αναστασίου στη συνέντευξη Τύπου), είναι πως το μέλλον όντως ανήκει σ' αυτά τα παιδιά του Παναθηναϊκού. Γιατί όντως έδειξαν πολύ μεγάλα «κότσια» σε μία απ' τις πιο καυτές και σκληρές έδρες που θα μπορούσαν να συναντήσουν. Οι «μικροί» μεγαλώνουν με γοργούς ρυθμούς, σχηματίζουν χαρακτήρα μέσα από τα λάθη τους, γίνονται σοφότεροι, δίνουν ταυτότητα στην ομάδα και μαζί τους και ο Παναθηναϊκός γίνεται ξανά... αρσενικός.

Μία ομάδα με καρδιά, με παίκτες που αντιδρούν, βγάζουν τσαμπουκά στο γήπεδο, δεν τα παρατάνε και δουλεύουν ολοένα και περισσότερο στο μυαλό τους τη φιλοσοφία του team spirit και όχι της ατομικής προβολής. Νομίζω πως όλοι οι παίκτες του «τριφυλλιού» συνειδητοποίησαν το βράδυ της Κυριακής πως μπορούν να δουν στα μάτια τον κάθε αντίπαλο. Οσο «πλούσιος» κι αν είναι, όσο ποιοτικό ρόστερ κι αν έχει... Και κατάλαβαν πως έχουν την δυνατότητα, μέσα από τη δουλειά τους, να γεφυρώσουν μέρα με τη μέρα την απόσταση από την κορυφή, για να ξαναγίνουν μετά από ένα χρόνο διεκδικητές. Αρκεί βεβαίως άπαντες (απ' τη διοίκηση, τον τεχνικό διευθυντή μέχρι το τεχνικό τιμ και τους παίκτες) να αντέξουν την πίεση και να μείνουν πιστοί στο πλάνο της δημιουργίας. Ακόμη και αν έρθουν πολύ πιο δύσκολες «στραβές» στο μέλλον...

Υ.Γ.: Είναι κρίμα να αδικεί έτσι τον εαυτό του ο Καπίνο. Δεν έχει ευθύνη για τα δύο γκολ που δέχθηκε στην Τούμπα, αλλά η κακή εικόνα του, ειδικά στο πρώτο μέρος δημιουργούσε μεγάλη ανασφάλεια στα μετόπισθεν. Αντίθετα στο β' μέρος ήταν εκείνος που κράτησε στα δύο τετ-α-τετ που έβγαλε «ζωντανό» τον Παναθηναϊκό, για να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω στο φινάλε. Επιβάλλεται λοιπόν να μπαίνει πολύ πιο συγκεντρωμένος στο ματς κι αυτό είναι ένα ζητούμενο στο οποίο θα πρέπει να βρουν λύσεις τις επόμενες εβδομάδες ο Γιάννης Αναστασίου και οι συνεργάτες του. Πιέζοντας τον ακόμη περισσότερο στις προπονήσεις, για να μην αγκιστρωθεί στο μυαλό του η λογική του εφησυχασμού και της «σίγουρης» θέσης στην ενδεκάδα.

Υ.Γ.1: Η «τρύπα» στα 20-25 μέτρα του άξονα από τον αμυντικό χαφ μέχρι τους στόπερ ήταν η μεγαλύτερη «πληγή» του Παναθηναϊκού στην Τούμπα. Και μολονότι ο Μέντες δεν ήταν τόσο αρνητικός όσο σε άλλα παιχνίδια, ο ΠΑΟΚ βρήκε τον τρόπο ποντάροντας και στην απειρία του Ρισβάνη να «χτυπήσει» εκεί τους «πράσινους», με το «τριγωνάκι» Νίνη, Αθανασιάδη, Σαλπιγγίδη. Ειδικά ο Σαλπιγγίδης που έμπαινε σφήνα διαρκώς ανάμεσα στα στόπερ, οδηγούσε τον μικρό πάνω στον Σίλντενφελντ, με αποτέλεσμα να προκαλείται ανισορροπία στο κέντρο της άμυνας του «τριφυλλιού». Ετσι κέρδισε το πέναλτι (που όσο μεγάλη αδυναμία κι αν έχω στον «Σάλπι», να μου επιτρέψει να πω πως η πτώση του μετά το κράτημα ήταν λίγο... ηλεκτρική), έτσι δημιούργησε κι όλα σχεδόν τα «ρήγματά» του ο ΠΑΟΚ στον Παναθηναϊκό. Συν βεβαίως τα πάμπολλα αβίαστα «πράσινα» λάθη από τη μέση και πίσω...

Υ.Γ.2: Μεγάλη... μαγκιά από τους Βίτορ και Χακόμπο να πάνε και να πανηγυρίζουν ουρλιάζοντας στο πρόσωπο του Μπεργκ λίγα δευτερόλεπτα μετά το χαμένο πέναλτι του Σουηδού. Μαγκιά... κλανιά, αλλά όπως έχουμε ξαναπεί η μπάλα πάντοτε έχει τον τρόπο της για να... επιστρέφει τις αλαζονικές συμπεριφορές.

Πηγή: Sentragoal.gr

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague ΠΑΟΚ SPORTS