Το τμήμα μπάσκετ της ΑΕΚ είναι το πιο αγαπημένο του Συλλόγου. Κουβαλούσε τον μύθο του '68, ξεφούσκωσε και για δεκαετίες ενώ βολόδερνε έγινε το αντικείμενο του «κιτρινόμαυρου» ρομαντισμού με τους πιστούς στο πλάι του πάντα, οι οποίοι περίμεναν να ζωντανέψει ξανά η «Βασίλισσα» που ...μαρμάρωσε για να δουν δια ζώσης εικόνες '68. Τελικά οι εικόνες τύπου '68 ήρθαν, η ΑΕΚ πήρε ξανά το πρωτάθλημα αφού πρώτα είχε πανηγυρίσει το Κύπελλο σε Πυλαία και ΟΑΚΑ ενώ η Λωζάνη έγινε για τους σύγχρονους ΑΕΚτζήδες το σημείο αναφοράς, όπως το '68 για τους παλιούς.

Περίπου δηλαδή. Γιατί ανάμεσα στα δάκρια του Τρόντζου, του Αμερικάνου και στην παρουσία της γυναίκας του Σαπόρτα που έδωσε το Κύπελλο στον Χατζή, όλοι οι νεότεροι συνειδητοποιήσαμε πως δεν θα ζήσουμε ποτέ το δικό μας '68. Μία μεγάλη –όντως- νύχτα για την ΑΕΚ και το γονάτισμα της Κίντερ –που ήταν κάτι σαν ...καταραμένη Λοκομοτίβ του μπάσκετ- απέχει αρκετά από τη νύχτα που αποτέλεσε τον απόλυτο μύθο και καρφώθηκε σαν σουβενίρ από τα καφενεία όλης της χώρας μέχρι τα γραφεία της FIBA.

Ελάχιστοι θυμούνται ποιος έκανε την περιγραφή του αγώνα με την Κίντερ στη Λωζάνη. Αν η πλειοψηφία των ΑΕΚτζήδων έχει το ματς σε κασέτα. Περισσότεροι, νομίζω, ότι θυμούνται λέξη προς λέξη την περιγραφή των τελευταίων λεπτών του Βασίλη Γεωργίου, στο ματς με τη Σλάβια που δεν έζησαν ποτέ. Ο σπορκάστερ του ματς με την Κίντερ δεν θα γίνει ποτέ Βασίλης Γεωργίου. Με την ίδια λογική που ο Νίκος Χατζής αν και έφτασε στο απόγειο της σύγχρονης «κιτρινόμαυρης» Ιστορίας, όντας ο δεύτερος αρχηγός της ΑΕΚ που σήκωσε ευρωπαϊκό τίτλο, δεν θα γίνει ποτέ, Γιώργος Αμερικάνος. Όπως και όλοι εμείς οι νεότεροι, δεν θα καταλάβουμε ποτέ το τι ακριβώς έχει συμβεί εκείνη τη νύχτα του Απρίλη του '68 στο Καλλιμάρμαρο. Μέχρι να πεθάνουμε θα μιλάμε, θα τιμάμε και θα αναφερόμαστε σε κάτι που δεν ζήσαμε και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Σε αντίθεση με τον Γιώργο Αμερικάνο, που ήταν ο πρωταγωνιστής της μεγαλύτερης νύχτας της Ιστορίας της ΑΕΚ και θα ζει για πάντα μέσα από αυτή. Θα ...αγκαλιάζει συγκινημένος και θα φιλεί τον Γεωργίου στα τελευταία δευτερόλεπτα και θα τα λέει με τον Γιώργο Μόσχο για το πρώτο φάιναλ  φορ.

Υ.Γ.1: Ο κυρ-Γιώργος ήταν ο μοναδικός μπασκετμπολίστας της ομάδας του '68 που έδινε κάθε χρόνο το «παρών» στο ραντεβού της Original στο Καλλιμάρμαρο. Κάθε 4 Απρίλη για δεκαετίες ολόκληρες. Καμιά φορά ερχόταν και ο Μήλας, τον οποίο αρκετά νέα παιδιά δεν γνώριζαν. Τον Αμερικάνο τον ήξεραν όλοι. Για έναν πολύ απλό λόγο: Γιατί και σκράπας να ήταν κανείς σχετικά με την Ιστορία της ΑΕΚ, ο Αμερικάνος είχε έναν απλουστευμένο τρόπο και αρκετή υπομονή να του μιλήσει για εκείνη τη νύχτα και να τον βάλει μέσα της.  Ίσως στην πιο παράξενη ιστορία που ένας απόλυτος σταρ μετατρέπεται σε έναν λαϊκό άνθρωπο που έχει ανάγκη να αφηγηθεί στον νεότερο τη μεγαλύτερη νύχτα της ζωής του. Και όχι μόνο της δικής του...

Το ξανά-ξανά είναι η ελάχιστη απαίτηση και ο φόρος τιμής για τη συνέχεια του δρόμου. Που κάθε 4 Απρίλη θα κλαίει -και αυτός- ακόμα πιο πολύ...

Πηγή: aekvoice.gr