Ούτε για θρήνους και οδυρμούς ήταν η Πανάθα, αφού στάθηκε μια χαρά στην Τούμπα, έχασε πέναλτι και ευκαιρίες. Ούτε για πανηγυρισμούς, αφού να είσαι Παναθηναϊκός και να πανηγυρίζεις σε ήττα είναι απόδειξη ότι χαμήλωσες τον πήχη. Αξιοπρεπής ενδιάμεση εμφάνιση και θα φανεί προς τα πού πάει η κατάσταση μετά το επόμενο ματς με τον Εργοτέλη, που ο Παναθηναϊκός πρέπει να δείξει ότι όταν χρειάζεται, παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει.

 

Για το πέναλτι που έχασε ο Μπεργκ, όλοι έχουν χάσει πέναλτι. Το μόνο λάθος που μπορεί να του καταλογιστεί είναι ότι όταν βλέπει ότι η εκτέλεση καθυστερεί, δεν φεύγει από τη βούλα να κάνει μερικά βήματα και να ξελαμπικάρει. Αγχωμένος από το «περίμενε» τραβάει ένα σουτ των 97 χιλιομέτρων στη γωνία. Για να σκοτώσει τον πεθαμένο. Αφού αν το σουτ πάει γωνία, δεν χρειάζεται να είναι τόσο δυνατό και αν δεν πάει η δύναμη δεν θα σώσει την κατάσταση.

 

Μα τους χίλιους δίκαιους αγώνες, η ιστορία με τον συνδικαλιστή της «Σωτηρίας» που ζήτησε 50 χιλιάρικα από τη διευθύντρια του νοσοκομείου για να μην κάνει απεργία μόνο στην Αμερική των teamsters του Jimmy Hoffa μπορούσε να συμβεί. Ο εκπρόσωπος των φορτηγατζήδων, που ήταν και μέλος της μαφίας, πήγαινε στον ιδιοκτήτη της επιχείρησης και έλεγε «αν δεν θέλεις να κάνουμε απεργία και να βάλεις τα προϊόντα σου εκεί που δεν λάμπει ο ήλιος, ξηγήσου». Ο ιδιοκτήτης ξηγιόταν με τα λεφτά να πηγαίνουν στα ταμεία της μαφίας. Θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε αν ολόκληρη η 50ούρα θα κατέληγε στην τσέπη του γίγαντα του συνδικαλισμού ή θα μοίραζε και σε άλλους.

 

Μια που μιλάμε για χρηματισμό διάβαζα το βιογραφικό του Ακη Τσοχατζόπουλου. Το διάβαζα για να δω πότε έχει γεννηθεί. Γεννήθηκε το 1939 και αν σήμερα φάει 10-20 χρόνια πέντε να κάτσει στη φυλακή στην ηλικία που είναι μετράνε πάρα πολύ, για να λέει ο κόσμος «στα μαλακά έπεσε». Οσο για το βιογραφικό, πρέπει να είναι τόσο αληθινό όσο και οι πληροφορίες για την αθλητική δραστηριότητα του Ακη. «Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του υπήρξε καλαθοσφαιριστής, αγωνιζόμενος για δύο χρόνια (1953 και 1954) στον ΠΑΟΚ στη θέση "3" (Σμολ φόργουορντ)», αναφέρεται στο βιογραφικό. Αν αφαιρέσεις ότι το '53 ο Ακης ήταν 14, ότι τα φόργουορντς ονομαζόντουσαν τότε Ελ και ότι διαχωρισμός στα Ελ ανάμεσα σε πάουερ και σμολ δεν υπήρχε, τα υπόλοιπα είναι απόλυτα ακριβή.

Επίσης διάβαζα την κατάθεση ενός προστατευόμενου μάρτυρα για τη Χ.Α. που ανάμεσα στα άλλα είπε: «Ηταν συνηθισμένο από την οργάνωση να γίνεται τατουάζ στο ένα χέρι το σύμβολο των SS, η νεκροκεφαλή δηλαδή Tottenkotf και στο άλλο χέρι η σβάστικα σε διάφορες παραλλαγές». Πρέπει να είναι η βαλκανική εκδοχή των τατουάζ που πράγματι είχαν τα SS που δεν ήταν όμως Tottenkopf και γραφικότητες, αλλά η ομάδα αίματος του κάθε στρατιώτη. Το τατουάζ ήταν του 1 εκ. και γινόταν στο μέσα μέρος του μπράτσου από τον γιατρό της μονάδας. Μετά τον πόλεμο το τατουάζ ήταν ένδειξη και συνήθως απόδειξη συμμετοχής στα SS και επέφερε άμεση εκτέλεση. Οπως γράφεται στο «Black Edelweiss» στρατιώτες των SS προσπάθησαν να εξαφανίσουν το τατουάζ καίγοντάς το με τσιγάρο, αλλά η ύπαρξη καψίματος ή ουλής στο μέσα μέρος του μπράτσου θεωρείτο απόδειξη ενοχής.

 

«Γεια σου ρε Αμερικάνε»

 

Ο Γιώργος Αμερικάνος που πέθανε χθες ήταν ο μεγαλύτερος Ελληνας μπασκετμπολίστας της δεκαετίας του '60. Είχε το καλύτερο μακράν μπάσιμο, σε σημείο όταν κάποιος δεύτερος μπασκετμπολίστας προσπαθούσε να κάνει μπάσιμο και τα μπουρδούκλωνε, να του λένε κοροϊδευτικά: «Γεια σου, ρε Αμερικάνε». Αθλητικά ο Γιώργος Αμερικάνος όπως κι όλη η δεκαετία του '60 είναι η γέφυρα ανάμεσα στο μοντέρνο μπάσκετ που φέρανε οι «Ελληνες» (στην πραγματικότητα Αμερικανοί στη δεκαετία του '70) και το μπάσκετ της δεκαετίας του '50. Στο οποίο οι μπασκετμπολίστες παίζανε και βόλεϊ, δεν υπήρχε το jump shoot κι οι μεγαλύτερες αναμετρήσεις ήταν με τις ομάδες των Αμερικανών ναυτών από τα αεροπλανοφόρα που οι ελληνικές έβγαιναν μονίμως χαμένες. Το '60 ήταν μια ενδιάμεση εποχή που τα ματς γινόντουσαν ακόμα σε ανοιχτά γήπεδα, αλλά που υπήρχε και το κλειστό του Κολλεγίου, για να διηγούνται όσοι το είχαν πατήσει πώς είναι να παίζεις σε παρκέ. Οπου οι ψίθυροι ότι υπάρχουν παίκτες στην Αμερική που καρφώνουν στο καλάθι αποδεικνύονταν πραγματικοί με τον ερχομό του Τρόντζου στην Ελλάδα. Τα '60 ήταν μια εποχή που η Ελλάδα όλη προσπαθούσε να ξεκολλήσει από τον εμφύλιο, τα Βαλκάνια και το κακό της το ριζικό. Μια εποχή που το σώβρακο του Ρωσσίδη και του Νεστορίδη έδινε τη θέση του στο σατέν σορτσάκι του Αμερικάνου και του Κολοκυθά.

 

Ο Νίκος Γκάλης στο fb ανήρτησε μήνυμα: «Από σήμερα το ελληνικό μπάσκετ είναι φτωχότερο. Καλό ταξίδι, Γιώργο Αμερικάνε». Αξιοσημείωτο, αφού ο Γκάλης δεν έχει δει τον Αμερικάνο να παίζει και δεν είναι άτομο που ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις. Φυσικό όμως για έναν αθλητή που μεγάλωσε στην Αμερική κι έμαθε να σέβεται την ιστορία του αθλήματος που τον ανέδειξε. Από την Αμερική απέχουμε έτη φωτός. Ο Αμερικανός οπαδός ξέρει την πραγματική ιστορία της ομάδας του και τους μεγάλους παίκτες του παρελθόντος. Ο Ελληνας με την ανάγκη του υπανάπτυκτου για μύθους ξέρει πότε ιδρύθηκε η ομάδα του, κάνα-δυο μεγάλες νίκες απέναντι στον πιο μισητό αντίπαλό της και ένα κάρο παραμύθια που του πλάσαραν για ιστορία οι εφημερίδες. Προσθέστε σε αυτό και τις συνεχείς καταστροφές σε αθλητικό οπτικό υλικό και είμαστε μια χώρα με άθλια καταγραμμένη αθλητική ιστορία. Μπορεί να διορθωθεί, αλλά όσο περνάει ο χρόνος και οι άνθρωποι χάνονται γίνεται και πιο δύσκολο.

 

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague ΠΑΟΚ SPORTS