Πριν από το 2011 τα ύποπτα ματς για τα οποία ειδοποιούσε η UEFA ήταν δεκάδες και στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν είναι δύο ή τρία κι ανήκουν στην κατώτερη κατηγορία της κλίμακας. Το συμπέρασμα είναι ότι η δίωξη φόβισε τους σωστούς ανθρώπους, που δεν είναι και λίγο, αλλά από ό,τι φαίνεται στη δίκη του Ψωμιάδη ό,τι έγινε πριν από το 2011 είναι  δύσκολο να τιμωρηθεί.

Ο κύριος λόγος είναι η κακή επιλογή των μαρτύρων. Από τον Πιλάβιο μέχρι τους δημοσιογράφους και τους διαιτητές που έχουν κληθεί να καταθέσουν, κανένας δεν είχε από πρώτο χέρι πληροφόρηση για τα στησίματα. Ολοι είχαν ακούσει για στημένα ματς, αλλά επίσης όλοι ό,τι ακούσανε ήταν από δεύτερο ή τρίτο χέρι. Και ο ένας από τον άλλον. Επειδή λοιπόν είναι δικαστήριο όλοι λένε ότι δεν έχουν ακούσει τίποτα και η δίκη είναι ένα φεστιβάλ του «δεν ξέρω». Με τη βοήθεια βέβαια των ασχέτων που προετοίμασαν τη δίκη.

Παράδειγμα η κλήση του Βασίλη Τεροβίτσα. Ενας αρχιδιαιτητής είναι χρήσιμος για να ορίζει διαιτητές βολικούς για την ομάδα που πρέπει, αλλά εντελώς άχρηστος για να στήνει ματς. Διαιτητές έπαιζαν ρόλο στο στοίχημα την εποχή που οι εταιρείες δεχόντουσαν πονταρίσματα για λεπτά καθυστέρησης, αλλά πρώτον το στοίχημα ήταν λιμό, δηλαδή δεν υπήρξε εταιρεία να παίρνει χιλιάρικα για τα λεπτά της καθυστέρησης κι όποιος το έκανε κονόμαγε για την πάρτη του. Κατά τα άλλα τι να τον κάνουν τον διαιτητή δύο ομάδες που θέλουν να στήσουν ένα ματς; Οι ανακριτές όμως δεν το κατάλαβαν κι έστειλαν στη δίκη του Big Mac για μάρτυρα τον Βασίλη Τεροβίτσα. Ο οποίος είτε θα έπρεπε να λέει ότι άκουσε από δεύτερο χέρι για στημένα ματς και να μπλέξει ανθρώπους που είχε ιδιωτικές και εν πολλοίς καφενειακές συζητήσεις ή να κάνει αυτό που έκανε. Να πλακώσει τα «δεν ξέρω». Πράγμα που έκανε. Πολλές φορές μάλιστα δίκαια. Αφού στην ερώτηση της προέδρου «Τι ξέρετε για τις σχέσεις Ψωμιάδη-Ραβιόγλου;» το πιθανότερο είναι ότι ούτε ήξερε, ούτε τον ενδιέφερε.

Για να υπάρξει αποτέλεσμα στις δίκες έπρεπε να κληθούν άνθρωποι που να έχουν μπλεχτεί στο στήσιμο των ματς. Παράγοντες, ποδοσφαιριστές και προπονητές. Και οι τρεις αφού και προπονητές έχουν μπλεχτεί σε στησίματα, όταν πήραν εντολές από παράγοντες να βάλουν συγκεκριμένους παίκτες ή να βάλουν τα δεύτερα ώστε να δέσει η μόντα. Επίσης το επόμενο δικαστήριο πρέπει να ξεμπλέξει ότι άλλα τα τηλέφωνα για τους διαιτητές που θα σφυρίξουν κι άλλα τα τηλέφωνα που μιλάνε για στησίματα για το στοίχημα. Μπορεί αυτός που μιλάει για τον διαιτητή, επειδή ξέρει ότι θα αβαντάρει τη μία ομάδα, να την παίξει. Αλλά άλλο να ξέρει κατά πού θα πέσουν τα σπόρια και να το ρισκάρει κι άλλο να έχει στήσει το ματς με τον άλλο παράγοντα που δεν ρισκάρει τίποτα.

Ενα στοιχείο υπάρχει για να φανεί ότι ένα ματς είναι στημένο. Παίζεται σαν στημένο. Ετσι τα εντοπίζει κι η UEFA. Οταν συμβαίνουν απίθανα πράγματα, ανατροπές στα τελευταία λεπτά, 2 στο ημίχρονο 1 τελικό παίζονται σαν σίγουρα, η UEFA στέλνει το μήνυμα στην Ελλάδα να ερευνήσει.  Από εκεί και πέρα τι θα βγει, εξαρτάται από τις ικανότητες αυτών που το ψάχνουν. Στη συγκεκριμένη περιπτωση δεν σκίσανε κιόλας... Τα hard core στοιχεία για τη δίκη του Ψωμιάδη μπορούν να προκύψουν από τις κινήσεις των λογαριασμών των τριών μπουκ, Ζαβαντία, Δημόπουλου και Καρακούλια, από τις τηλεφωνικές συνομιλίες ή αν κάτι νέο προκύψει και εκεί τελειώνουν.

 

 

 

Οχι άλλες συστάσεις

Ηταν το δεύτερο ημίχρονο του ματς του Αρη με τον Λεβαδειακό. Κάπου κοντά στο κέντρο του γηπέδου ο Βαγγέλης Μάντζιος είδε έναν παίκτη του Αρη να του κολλάει μούρη, μούρη. Το μόνο που βρήκε να πει κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με την παλάμη ήταν «Ποιος είσαι εσύ;». Μπορεί να είναι κι ο τελευταίος παίκτης που το ρωτάει. Ο Ηλίας Σταυρόπουλος δεν έχει λόγο πια να συστήνεται. Σε ένα πρωτάθλημα που το τελευταίο πράγμα που του λείπει είναι τα νέα πρόσωπα, ο Σταυρόπουλος είναι ο τσαμπουκάς με το παιδικό πρόσωπο. Και τον τσαμπουκά δεν τον έχει μόνο για του Χαριλάου, ούτε για τους μικρούς. Το ίδιο άνετα τσαμπουκαλεύτηκε στη Νέα Σμύρνη με τον Αραβίδη. Κι όταν παίξει  ο Αρης με τον ΠΑΟΚ σε περίπτωση που μπει στο γήπεδο ο Πάμπλο Γκαρσία, ο Μιλίνκοβιτς έχει την έτοιμη λύση. Σταυρόπουλος κι ο Γκαρσία θ’ αλλάξει πλευρά.

Ο Σταυρόπουλος δηλώνει 18 χρονών, αλλά σύμφωνα με στελέχη της Εθνικής Ψευτών είναι 14, αλλά δηλώνει μεγαλύτερος για να τον βάζουν να  παίξει. Αντίθετα, μια άλλη μορφή που έλαμψε στις δύο πρώτες αγωνιστικές, αλλά μετά τον έφαγε ο πάγκος, είναι 31 -αφρικανικών- χρόνων. Ο Στιβ Γκοχουρί, ο στόπερ της Ξάνθης, ο παίκτης που μπορούσε να αποκρούσει την μπάλα κι όχι μόνο να την στείλει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, αλλά και σε άλλες διαστάσεις, σταμάτησε να σκορπίζει τη χαρά. Στους λάτρεις του ελεύθερου ποδοσφαίρου αλλά κυρίως στους αντιπάλους κυνηγούς που απέναντί του μπορούσαν να μπουν Μπαϊράμι και να βγουν Μήτρογλου. Καταλαβαίνω ότι είναι πάρα πολύ να ζητήσει κάποιος από τον Μάουρερ να βάζει τον Γκοχουρί για να γίνεται τζέρτζελο, αλλά αν γίνεται, σε κάποιο ματς Κυπέλλου ας τον βάλει. Εστω στο 90', έστω για λίγο, αλλά για μας τους πιστούς γκοχουρικούς κι αυτό θα φτάνει.

Του «Κάρπετ» του μοιάζει για Πάπα Μπούμπα Ντιόπ. Εμένα για Ζουέλα. Καταλήξαμε όμως ότι με λίγο λιγότερη μπάλα φέρνει στον Σαρ του ΟΦΗ. Ο Μπίκι ή Μπικί ή Μπίκεϊ του Παναιτωλικού έχει αυτό το μοιραίο και μεγαλειώδες που μόνο οι μαύροι αμυντικοί έχουν. Την αγέρωχη γαλήνη που κάποια στιγμή θα γυρίσει σε οργή. Και τότε ένας αντίπαλος θα ψάχνει να βρει το πόδι του ή ο Μπαρμπαρούσης το μουστάκι. Long live the gracious black lord André Stéphane Amougou Bikey, που μαζί με τα άλλα νέα πρόσωπα κάνουν το εφετινό πρωτάθλημα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων χρόνων.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS