Απόψε, θα ξεκινήσει σε 3+3 μέτωπα το άλλο πρωτάθλημα, το συναρπαστικό, το εξίσου θελκτικό για τους ρέκτες του μπάσκετ, το πρωτάθλημα της αποκέντρωσης, των μερακλήδων, των πόλεων που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα, των προπονητών που καταθέτουν τη δουλειά τους ως διαπιστευτήριο, διεκδικώντας τη χηρεύουσα θέση του Ομοσπονδιακού, των ταλέντων που ψάχνουν ευκαιρία για να την πιάσουν από τα μαλλιά: το πρωτάθλημα της 3ης θέσης.


Δεν ξέρω ποιος θα την κερδίσει ούτε έχει και μεγάλη σημασία. Οταν η Ελλάδα έχασε το τρίτο εισιτήριο για τους Ομίλους της Ευρωλίγκας, εξατμίστηκαν μαζί του και οι χυμοί που αναζωογονούσαν όλες τις μικρομεσαίες ομάδες. Το Eurocup δεν οιστρηλατεί κανέναν, αφήστε που πολλοί από τους διεκδικητές δεν έχουν καν δικαίωμα να παίξουν.

Αλλού θα πρέπει να αναζητήσουμε τους στόχους συλλόγων όπως ο Πανιώνιος, το Ρέθυμνο, ο Αρης, ο ΠΑΟΚ, ο Απόλλωνας, ο ΚΑΟΔ, ο Κολοσσός. Στην προσφορά αθλητικού θεάματος και ήθους. Στην αφύπνιση των τοπικών κοινωνιών, ιδίως στη χειμαζόμενη επαρχία. Στην ανάδειξη νέων Ελλήνων παικτών. Στα μικρά καθημερινά στοιχήματα, αγωνιστικά και μη. Στα πυροτεχνήματα που ενίοτε συνοδεύουν τις επισκέψεις των δύο μεγάλων. Στα ψήγματα υγείας και προόδου. Στο διαζύγιο με την καλπάζουσα παρακμή.

Ως στέλεχος της Nova που απέκτησε τα δικαιώματα των 12 ομάδων για την επόμενη τριετία, ανυπομονώ. Δεν βλέπω την ώρα να καταπιώ οδικά χιλιόμετρα και αεροπορικά μίλια. Θέλω Ρόδο, Πάτρα, Τρίκαλα, Χαλκίδα, τη Δράμα που με περιμένει απόψε, την ιδιαίτερη πατρίδα μου το Ρέθυμνο, τη Θεσσαλονίκη όπου κοιμάται εδώ και χρόνια ο σπόρος της επανεκκίνησης του ελληνικού μπάσκετ. Την Ελευσίνα και την Κηφισιά. Τη Νέα Σμύρνη που αντιστέκεται, τα Ιλίσια.

Το ομολογώ εξαρχής και αμαρτίαν ουκ έχω: σε κάθε αγώνα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, εγώ θα είμαι σιωπηρά… με τους άλλους και θα προσεύχομαι για εκπλήξεις, ανατροπές, θαυμαστικά. Δεν τρέφω βέβαια αυταπάτες. Ξέρω ότι οι περισσότεροι αγώνες των «κόκκινων» και των «πράσινων» απέναντι σε τρίτους θα τελειώνουν με διαφορές μεγαλύτερες των 20 πόντων.

Οι υπόλοιποι, όμως, θα βγάλουν αμέτρητα θρίλερ, παρατάσεις, συγκινήσεις, ακροβασίες σε τεντωμένο σχοινί. Και ωραίο θέαμα, αφού τα γήπεδά μας γέμισαν με 23χρονους «απόφοιτους» αμερικάνικων κολεγίων, ποτισμένους με αδρεναλίνη και προικισμένους με πόδια-ελατήρια.

Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τα Ελληνόπουλα, αφού οι κοινοτικοί ολοένα λιγοστεύουν: ο Παππάς με τον Γιάνκοβιτς, ο Μάντζαρης με τον Σλούκα, ο Παπαπέτρου με τον Αγραβάνη, ο Μποχωρίδης με τον Λαρεντζάκη, ο Σταμάτης και ο σχεδόν δικός μας Βεζένκοφ, μία γλυκιά συμμορία από αστέρες της μεθεπόμενης ημέρας.

Ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη, καμαρωτή βιτρίνα μίας χώρας που δεν αξίζει τέτοιες προσωπικότητες. Ο Φώτσης κι ο Μαυροκεφαλίδης που επέστρεψαν, ο Πρίντεζης με τον Περπέρογλου και τους άλλους πικραμένους του Ευρωμπάσκετ, ο Μπράμος ως τελευταίος των Ελληνοαμερικανών, ο ωσεί Ελλην Μπατίστ. Οι τίμιοι 35άρηδες σαν τον Χαραλαμπίδη, τον Ασημακόπουλο, τον Παπανικολόπουλο, τον Χατζή, οι 13 Ελληνες προπονητές. Kι ο Νίκος Γκάλης μέσω Twitter!

Μπορεί να χάσαμε τον Κώστα Παπανικολάου, μπορεί να έφυγε για το ΝΒΑ πριν περάσει την πόρτα της Α1 ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μπορεί να κρέμασε τη φανέλα ο Κώστας Τσαρτσαρής, μπορεί να εγκατέλειψαν τούτο τον μάταιο κόσμο οι Γιώργηδες, Αμερικάνος και Κολοκυθάς, αλλά αυτό που έχουμε δεν είναι καθόλου λίγο. Ας το απολαύσουμε.

Πηγή: sday.gr