Ο Καλίν Κρεάνκα δεν θα είχε πρόβλημα να τον πουν και Βαγγέλη, φτάνει να βρει μια καλύτερη μοίρα από εκείνη που τον περίμενε στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Αντίθετα όμως με άλλους που πήραν ό,τι είχαν να πάρουν το 2004 και την έκαναν, ο Καλίν Κρεάνκα συνέχισε να αγωνίζεται για την Ελλάδα στο πινγκ πονγκ κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσε μέχρι σήμερα που έχει φτάσει τα 41. Ολος ο σεβασμός λοιπόν στον Καλίν, όπως και στην άλλη μορφή τον Ηλιάδη, που το 2004 δεν ήξερε να παραγγείλει σαλάτα στα ελληνικά, αλλά οκτώ χρόνια αργότερα έχει κάνει την Ελλάδα σπίτι του.

Αν πρέπει να υπάρχει σεβασμός στους αθλητές που αγωνίστηκαν εδώ στα πολλά, αλλά και στις στεγνές της, το δικαίωμα των ξένων παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα στον αθλητισμό είναι αυτονόητο. Ακόμα και αν θέλουν να φορέσουν τα χρώματα της Εθνικής της πατρίδας των γονιών τους, όπως θέλει ο Κάτσε. Πόσω μάλλον όταν επιλέγουν να αγωνιστούν με τα χρώματα της Ελλάδας.

Πριν από μερικές εβδομάδες στις Νύχτες Πρεμιέρας παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Παντελεάκη «Boxer» για τον Γιάννη Ιωαννίδη και την ελληνική πυγμαχία. Eνα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, που γίνεται εξαιρετικότερο επειδή εμφανίζομαι κι εγώ! Ανάμεσα στους πυγμάχους που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ είναι και ένας μικρόσωμος συμπαθέστατος νέος αλβανικής καταγωγής ονόματι Αλεξ Κόστας που τον προπονεί ο Ιωαννίδης. Μιλώντας στην ταινία χωρίς το παραμικρό παράπονο λέει ότι προπονείται και κάνει sparring, αλλά δεν του επιτρέπουν να παίζει στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Δηλαδή πού να παίξει; Στην Αλβανία, που όχι δεν μένει αλλά αμφιβάλλω αν έχει ποτέ επισκεφθεί; Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν γύρω στους 50 νόμους και διατάξεις που θα δικαιολογούν γιατί ο Alex Costas δεν μπορεί να παίζει πυγμαχία στην Ελλάδα. Οταν όμως εμποδίζουν έναν νέο που δεν ζητάει λεφτά, αλλά απλά να αγωνίζεται στο άθλημα που του αρέσει, είμαι σίγουρος ότι έχουμε 50 άδικους νόμους και διατάξεις. Στη Γερμανία το παλικάρι δεν θα είχε πρόβλημα να παίξει. Θέλω να προσθέσω είναι ότι αν ο Γιάννης Ανδριανός, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Κάρολος Παπούλιας, που ήταν και αθλητής του Γ.Σ. Εθνικός κάνουν κάτι για να διορθώσουν την αμαρτία θα είναι στη σωστή κατεύθυνση. Σε μια εποχή που η σύμπνοια όσων μεγαλώσαμε εδώ είναι απαραίτητη.

Φτάνει να παραμείνουμε Δυτικοευρωπαίοι. Να δείχνουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που έχει πάθει αγκύλωση να κρατάει απλωμένο το χέρι, αλλά κάνει και κάτι. Στο να δείχνουμε ότι κάνουμε κάτι είναι ανεκτίμητες οι αθλητικές διοργανώσεις ιδιωτικής διοργάνωσης. Εχουμε λοιπόν δύο. Μία στο Costa Navarino που το Σαββατοκύριακο που έληξε το 1o Bike Festival δηλαδή ένας αγώνας ποδηλάτων στη φύση στέλνει μια άλλη εικόνα στο εξωτερικό. Η δεύτερη διοργάνωση είναι το τουρνουά γκολφ γυναικών στην Κρήτη διοργανωμένο από την Grecotel με 27 χιλιάδες χρηματικά έπαθλα. Αν δεν ξεκολλήσουμε από την νοοτροπία του '80 ότι αθλητισμός είναι μόνο ο πρωταθλητισμός, δεν κάνουμε τίποτα.

Όπως δεν κάνουμε τίποτα αν οι ομοσπονδίες δεν σταματήσουν να δίνουν το 70% και το 80% των επιχορηγήσεών τους σε «λειτουργικά έξοδα». Αν κάποιος αγαπάει το άθλημά του δεν χρειάζεται πέντε υπαλλήλους γραφείου, αλλά σηκώνει μόνος του τα τηλέφωνα. Κι αν δεν μπορεί να το κάνει, χρυσούν ωρολόγιον και να έρθει ο επόμενος που μπορεί.

 

 

Αιώνιοι... εθελοντές

Σήμερα κάποιοι Έλληνες θα κατέβουν στο Φάληρο για να δουν την Εθνική να παίζει με το Λιχτενστάιν στο Καραϊσκάκη. Είναι οι απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή, των ηρώων που πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας. Είναι οι ανθρωποι που θα φυλάξουν Θερμοπύλες, που θα είναι the band of brothers στην St. Crispin's Day. Και όπως λέει και ο Ερίκος ο V, όσο λιγότεροι θα είναι, τόσο μεγαλύτερη η δόξα. Οπως των ολυμπιακών που είχαν ταξιδέψει στο Τσερνομόρετς που σήμερα μπορούν να κάνουν το πιο exclusive red club.

Μιλώντας για exclusive club, ένα από τα μεγαλύτερα η ΕΣΟΑ. Η Ενωση Συμμετασχόντων σε Ολυμπιακούς Αγώνες που περιλαμβάνει ακριβώς αυτό. Πάνω από 600 Ελληνες που έχουν συμμετάσχει κατά τον οποιονδήποτε τρόπο σε Ολυμπιακούς. Την Κυριακή λοιπόν που έγραφα ένα άρθρο για τον Βαγγέλη Οικονομάκο, μπήκα στο site της Ενωσης να πάρω κάποιες πληροφορίες. Το site με θαυμαστή αξιοπιστία ανέφερε ότι ο Βαγγέλης Οικονομάκος είχε αγωνιστεί στα 71 κιλά το 1972 στους Αγώνες του Μοντρεάλ. Τα κιλά ήταν σωστά αλλά ο τόπος λάθος, αφού οι Ολυμπιακοί του 1972 έγιναν στο Μόναχο.

Πριν γράψω κάτι έστειλα ένα mail λέγοντάς τους να το διορθώσουν. Καμία απάντηση. Ξαναμπήκα και κατάλαβα την πικρή αλήθεια. Στην πρώτη σελίδα μετά τα βαρυσήμαντα ότι η Ενωση αναγνωρίζεται από τη ΔΟΕ και ότι επίτιμος πρόεδρος της Ενωσης είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της ΕΟΕ αναφέρεται: «Η Ενωσή μας, με έγγραφα προς όλους τους αρμόδιους κρατικούς φορείς αλλά και την Οργανωτική Επιτροπή του 2004, έχει τεθεί στη διάθεση παντός υπευθύνου για κάθε βοήθεια και συμπαράσταση, που είναι δυνατόν να προσφέρουμε, ιδιαίτερα στον τομέα των Εθελοντών». Δηλαδή η πρώτη σελίδα ανανεώθηκε πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004. Σαν διαστημόπλοιο που περιφέρεται για πάντα στο κυβερνοδιάστημα η σελίδα στα ελληνικά και τα αγγλικά θα ζητάει την αξιοποίηση των μελών της στους Ολυμπιακούς του 2004. Πάντα εθελοντικά. Οπως έγιναν όλα το σωτήριο εκείνο έτος που μπήκε ένα πολύ μεγάλο λιθαράκι στο οικοδόμημα της καταστροφής της χώρας.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS