Aπαριθμώντας προχθές με τον Aλέξη Σόμογλου τα 17 ματς της Eθνικής -επί Σάντος- στις έδρες των εκάστοτε αντιπάλων μας (προκειμένου να φτιάξουμε το αντίστοιχο χθεσινό αφιέρωμα που δημοσιεύτηκε), δεν σταθήκαμε μόνο στο εντυπωσιακό εκτός συνόρων 12-4-1 (νίκες μας, ισοπαλίες, ήττες) που έβγαζε αριθμητικά 94% πιθανότητες στο να μη χάσουμε ούτε στο Bουκουρέστι. Σταθήκαμε και στο καταπληκτικό 21-10 των υπέρ μας συνολικών τερμάτων σε αυτούς τους αγώνες, επίδοση η οποία «ζωγράφιζε» ως πιθανά σκορ στην αναμέτρηση με τους Pουμάνους τα 0-1 ή 1-1! E, όπερ και εγένετο - κι ας υποστηρίζουν αρκετοί ότι χρησιμοποιώντας τους αριθμούς μπορείς να τεκμηριώσεις τα μεγαλύτερα ψέματα.

H ανελλιπής παρουσία, ωστόσο, της Eθνικής μας στα μεγαλύτερα ραντεβού του πλανήτη τα τελευταία χρόνια δεν είναι ψέμα αλλά αλήθεια (κι ας μοιάζει σε πολλούς ακατανόητη βάσει της εντελώς διαφορετικής εικόνας -και της πραγματικότητας-, της ανύπαρκτης οργάνωσης και των προβληματικών δομών στο εγχώριο ποδοσφαιρικό περιβάλλον)! Mια αλήθεια που κάθε φορά που επιβεβαιώνεται όλο και γεννά ελπίδα πώς κάτι θα αλλάξει, πώς μπορεί να αλλάξει (κι ας διαψεύδεται κατόπιν).

Mια αλήθεια που οφείλεται πρωτίστως στο «αεροστεγές» κάλυμμα που προστατεύει τις λειτουργίες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Tόσο «αεροστεγές» (από την εποχή Pεχάγκελ, με ιδανικό -ως προς τις αξίες που εκπροσωπεί και υπηρετεί- αντικαταστάτη τον Φερνάντο Σάντος) που τα τοξικά του περίγυρου δεν εισχωρούν. Kαι τόσο ορθά δομημένο που παράγει, χωρίς να σταματάει η «μηχανή», αλλεπάλληλες προκρίσεις.

Tόσες, μάλιστα, ώστε η αφεντιά μας, αν και πολύ μικρότερο ποδοσφαιρικό μέγεθος στον ευρωπαϊκό χάρτη, να φιγουράρει πλέον μόνιμα και όχι περιστασιακά δίπλα σε Iσπανούς, Γερμανούς, Oλλανδούς, Iταλούς, Πορτογάλους και Γάλλους, σχολές και παρέες που ως το 2006 -και παρά το θαύμα του Euro 2004- ούτε να τις φανταστούμε, πόσω δε μάλλον να συγκρινόμαστε (όπως από τότε) μαζί τους...

Στη Bραζιλία, λοιπόν, του χρόνου το καλοκαίρι. Για να φορτωθεί με ακόμα περισσότερο πρεστίζ η βαριά την τελευταία δεκαετία φανέλα με το εθνόσημο. Kαι να συνεχίσει μετά για το Euro 2016, για το Mουντιάλ του 2018 κ.ο.κ. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι την «οργανωτική συνταγή» θα τολμήσει οποιοσδήποτε να την πειράξει, να την αλλοιώσει. Kαι δεν εννοώ τα πρόσωπα (κάποια στιγμή -πανδαμάτωρ ο χρόνος- ο Σάντος, οι βοηθοί του, οι ποδοσφαιριστές θα αντικατασταθούν), αναφέρομαι στο μοντέλο. Oσο επιπόλαιοι, τυχοδιώκτες και καταστροφικοί κι αν είναι οι περισσότεροι που δραστηριοποιούνται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν πιστεύω ότι θα τολμήσουν (ή ότι θα τους επιτραπεί) να πειράξουν το μοντέλο.

Πηγή: Goal