Χιλιάδες «γραφικοί» φέρνουν το καρναβάλι στις κερκίδες των γηπέδων. Γράφει ο Νίκος Ασημακόπουλος.
Αυτή η εθνική ομάδα είναι πράγματι ευλογημένη από κάποιο θεό… Χωρίς να έχει παίκτες με το ταλέντο που έβρισκες σε προηγούμενες γενιές και εποχές, χωρίς δηλαδή Δομάζο, Κούδα, Δεληκάρη, Παπαϊωάννου ή από την άλλη Ζαγοράκη, Δέλλα ή ακόμη και Τσιάρτα, κατάφερε να φτάσει στο απόλυτο Μουντιάλ! Στη Βραζιλία.
Εδώ δεν χρειάζονται αναλύσεις. Αλλο να παίζεις μπάλα εκεί κάτω κι άλλο οπουδήποτε αλλού. Το ποδόσφαιρο ανάμεσα στους ανθρώπους που το έχουν κάνει θρησκεία αποκτά άλλη διάσταση και διαφορετικό νόημα. Απογειώνει σε άλλες σφαίρες κι εκείνους που το παίζουν και όσους το απολαμβάνουν από την κερκίδα. Το παιχνίδι δεν περιορίζεται στα +90 λεπτά αγώνα ούτε στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Γεμίζει μυαλά και καρδιές από το πρωί ώς το βράδυ. Αν όσοι βρεθήκαμε τότε στην Πορτογαλία ρουφήξαμε σταγόνα σταγόνα εκείνο που μας χάριζε καθημερινά η Εθνική μας και θα ’χουμε να το λέμε και στα… δισέγγονά μας, φανταστείτε τι έχουμε να μάθουμε στη Βραζιλία, εκεί όπου θα απολαμβάνουμε καθημερινά και σε μεγάλες δόσεις τον μύθο που έχει φτιάξει με μοναδική μαεστρία για περισσότερα από 100 χρόνια το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο.
Και δεν μιλάμε βέβαια για το μοναδικό στιλ ποδοσφαίρου το οποίο «είναι σαν διεθνές εμπορικό σήμα που κατατέθηκε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1958 και του 1962 και πήρε το βραβείο ευρεσιτεχνίας για όλο τον κόσμο το 1970».
Αυτό το ποδόσφαιρο «με τις έξοχες ατομικές ικανότητες να υπερισχύουν της ομαδικής τακτικής και να θεωρούν τις ντρίμπλες και τα ξεπετάγματα προτιμότερα από το στενό μαρκάρισμα και τις μακρινές σέντρες», μπερδεύοντας τον αθλητή με τον αρτίστα, πάει να εξαφανιστεί καθώς και οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές, από τότε που έμαθαν τα… κακά του επαγγελματισμού, άρχισαν να προσαρμόζονται στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, χάνοντας λίγο λίγο τη μαγεία που χάριζαν σε παλιότερες εποχές.
Εκείνο που δεν υπάρχει ακόμη είναι η συμπεριφορά του κόσμου σε κάθε παιχνίδι. Φασαριόζοι από τη φύση τους και άνθρωποι που τους αρέσει να επιδεικνύονται, οι φανατικοί της μπάλας κάνουν τα πάντα για να γίνουν κομμάτι του αγώνα και να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα σε κάθε ματς.
Με δυο λόγια, φέρνουν (όπως τους αρέσει να λένε) το καρναβάλι του Ρίο στις κερκίδες του γηπέδου κάθε φορά που έχει παιχνίδι.
Χιλιάδες «γραφικοί», για τα δικά μας δεδομένα, τύποι μαζεύονται στο γήπεδο συμμετέχοντας στο παιχνίδι και αφήνοντας ο καθένας το δικό του στίγμα.
Ο ένας επειδή δεν βλέπει ποτέ αγώνα, αλλά μόνο βρίζει έχοντας πάρει και τα σχετικά βραβεία…
Ο άλλος ως μέλος μιας μπάντας που στήνεται από νωρίς στην εξέδρα για να δίνει τον τόνο…
Ο καθένας κάτι κάνει, βοηθώντας να γίνεται η εξέδρα μέρος του θεάματος.
Θα ’χουμε να πούμε κι άλλα πολλά μέχρι να αρχίσουν οι φιέστες. Ετσι κι αλλιώς, έξι μηνάκια έμειναν…
Μόνο μην κάνουμε το λάθος και καταναλωθούμε στο αν η Εθνική μας τα πήγε καλά ή όχι, αν ο διαιτητής έδωσε το… καραμπινάτο πέναλτι ή έκλεισε τα μάτια και σ’ άλλες τέτοιες αηδίες. Από τη στιγμή που κλήρωσε και βρεθήκαμε στη Βραζιλία, ας απολαύσουμε εκείνο που θα βλέπουμε. Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε για μετά. Για το δικό μας πρωτάθλημα που θα ξανάρθει από Σεπτέμβριο να μας μελαγχολήσει και πάλι…
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις