Η αλήθεια είναι ότι το είχε πει και μάλιστα αμέσως μετά την ανακοίνωση της διάγνωσης των γιατρών των Lakers. Προτού προλάβει να στεγνώσει η φανέλα του και με δάκρυα στα μάτια:

 

«Είμαι πολύ εκνευρισμένος και στεναχωρημένος. Σκέφτομαι από σήμερα το... βουνό που πρέπει να ανέβω. Μιλάμε για μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας μου, το να επιστρέψω. Ακούω ήδη τις κακοπροαίρετες φωνές που λένε ότι δεν πρόκειται να επιστρέψω και να είμαι ο ίδιος με πριν. Είναι κάτι που με πεισμώνει από τώρα και από σήμερα.» Σε ερώτηση μάλιστα για το αν αυτό ήταν το τελευταίο ματς της καριέρας του, βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να κάνει χιούμορ, λέγοντας: «Σοβαρά τώρα; Σοβαρά; Πιστεύω πως πρέπει να κάνεις συχνότερα αυτή την ερώτηση από δω και πέρα.»


Από τότε, πέρασαν περίπου 8 μήνες και η μέρα της επιβεβαίωσης, της δικαίωσης και της επιστροφής έφτασε. Στις 8/12/13 ο Kobe πάτησε το πόδι του στο παρκέ του Staples Center σε επίσημο αγώνα.

Κατά την παρουσίαση των ομάδων, όταν έφτασε η σειρά του, από τα μεγάφωνα ακουγόταν ένα κομμάτι από το επίσημο soundtrack του Star Wars και όταν έκανε τα καθιερωμένα High-Five με τους συμπαίκτες του, το πανδαιμόνιο που επικράτησε στις εξέδρες δεν περιγράφεται με λόγια.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Την ώρα του τζάμπολ η νευρικότητα, το άγχος και η ανυπομονησία του δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Ο σχολιαστής μάλιστα ακούγεται να λέει ότι στην συνομιλία που είχαν πριν το ματς τον είδε τόσο αγχωμένο όσο δεν ήταν στην πρώτη του σεζόν ως rookie στο NBA.

Πολλές φορές η ζωή γράφει διάφορα σενάρια που δεν μπορούν να γράψουν οι μεγαλύτεροι σεναριογράφοι στον κόσμο, ακόμα και αν μπορούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Στη φάση του τραυματισμού του, είχε κερδίσει φάουλ και είχε δικαίωμα για δύο ελεύθερες βολές. Κουτσαίνοντας, επέστρεψε στο παρκέ, ευστόχησε και στις δύο, έδωσε τη νίκη στην ομάδα του και έφυγε αμέσως για τα αποδυτήρια.
«Και αν δεν σηκωνόταν ποτέ, θα ήταν ήρωας.

Και αν δεν ξαναέμπαινε στο παρκέ, θα είχε μία θέση στο Hall of Fame.

Και αν αστοχούσε σε αυτές τις βολές δεν θα άλλαζε κάτι στην καριέρα του.

Και αν δεν ξαναέπαιζε ποτέ, θα ήταν έναν ζωντανός θρύλος.

Αλλά δεν θα ήταν ο Kobe Bryant.»

Είναι τα λόγια που ντύνουν το διαφημιστικό σποτάκι της εταιρίας που τον ντύνει στο παρκέ και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει σε κάτι. Ποιο είναι όμως το σενάριο της ζωής για το οποίο ξεκίνησα να λέω όλα τα παραπάνω;

Το παιχνίδι με τους Τορόντο Ράπτορς, εξελίχθηκε έτσι ώστε ο πρώτος του πόντος να μπει από ελεύθερη βολή. Ακριβώς όπως έφυγε, έτσι επέστρεψε. Με μία διαφορά. Φορτισμένος από το άγχος και με διάφορες (κακές) αναμνήσεις να περνάνε από το μυαλό του εκείνη τη στιγμή, αστόχησε στην πρώτη. Δεν μπορούσε όμως να χάσει και την δεύτερη ευκαιρία.

Ακολούθησε και το πρώτο δίποντο. Το πρώτο τρίποντο μπορεί να μην ήρθε στο πρώτο του ματς, αλλά και μόνο που επέστρεψε στα 35 του μετά από τέτοιο τραυματισμό αποτελεί άθλο. Όχι τόσο σωματικό, αλλά πρωτίστως ψυχολογικό.

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, πιθανότατα δεν θα είχε μπει καν στη διαδικασία να σκεφτεί ότι μπορεί να επιστρέψει. Δεδομένης και της ηλικίας του. Ο Kobe όμως, όχι μόνο το σκέφτηκε, αλλά τα κατάφερε και επέστρεψε. Αλλιώς δεν θα ήταν ο Kobe.

ΠΗΓΗ: 3pointmagazine.gr

Μπάσκετ SPORTS