Με το φτωχό μου το μυαλό ...λέω εγώ

Καταλαβαίνω τη δυσκολία να κάτσει κάποιος ήσυχος και να διαβάσει το εξασέλιδο πόνημα του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ που έστειλε στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αξίζει όμως τον κόπο. Πρώτον γιατί δεν αρχίζει τα ξενέρωτα «ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει στην ιδιωτική του ζωή». Όχι, ρε γκέουλες και γκέισες. Όχι, γιατί υπάρχει κι επιστημονική βάση. Τζάμπα δηλαδή τα έλεγε ο Σίγκμουντ Φρόιντ, που τα βιβλία του πωλούνται στα καλύτερα καροτσάκια, ότι όσοι κουνάνε την αχλαδιά είναι μυστήριοι και δεν πρέπει να μπαίνουμε σε ασανσέρ μόνοι μας; Κι αν μπούμε και πει αυτός «στον πέμπτο», δεν πρέπει να είμαστε κορόιδα και να σκύψουμε να πατήσουμε το κουμπί.

 

Το μάτι του Φρόιντ κόβει περισσότερο από του Αλέφαντα. Πρώτα σου τον ζωγραφίζει. Πώς θα έλεγε ο Αλέφας «Ψηλός, γρήγορος να σου γεμίσει την περιοχή»; «Υπάρχουν κατηγορίες ανθρωπίνων υπάρξεων πού η ζωή τους παρεκκλίνει από την συνηθισμένη σεξουαλική ζωή κατά τον πιο κτυπητό τρόπο… Σ’ αυτούς μονάχα το δικό τους φύλο προκαλεί πόθο. Τα πρόσωπα αυτά παραιτούνται από κάθε συμμετοχή στην αναπαραγωγή». Και μετά τους καρφώνει. «Οι άνθρωποι αυτοί λέγονται ομοφυλόφιλοι… Ανήκουν εκείνοι πού παραιτήθηκαν από την ένωση σεξουαλικών οργάνων ή μέρη του σώματος… ξεπερνώντας τις ανατομικές δυσκολίες και κατανικώντας τη σχετική αποστροφή…». Βέβαια τα λέει λίγο μπλεγμένα αφού ακούγεται σαν γκέουλες και γιόγκι να είναι το ίδιο πράγμα και να προσπαθούν να ξύσουν με το πόδι τους το αυτί τους, αλλά μια γενική ιδέα τη δίνει. Άμα ο άλλος σου πει «λέγομαι ομοφυλόφιλος», του απαντάς: «Δηλαδή παραιτήθηκες από την ένωση σεξουαλικών οργάνων ή μερών του σώματος;» και ανάλογα με την απάντηση πράττεις. Άμα σου πει όμως: «Όχι, χρυσέ μου. Δεν το έχω δοκιμάσει, αλλά αν θέλεις να το δοκιμάσουμε μαζί» μην κάνεις ότι δεν κατάλαβες. Σεραφείμ έφα.

 

Εκεί όμως που τον χάρηκα τον ιεράρχη είναι ότι την έχωσε και στα μουτζά. Ξηγήθηκε Τζέζαρε Λομπρόζο: «ο αρρενοθήλυς κέκτηται τον δυναμισμόν του άρρενος και την μοχθηρία του θήλεως, δεν έχει ουδεμία ηθικήν αναστολήν και ουδέν μεταφυσικόν ιδεώδες». Το οποίο για να το μεταφράσω στα ελληνικά, πάει να πει ότι ο γκέουλας έχει τον τσαμπουκά του αρσενικού και τη μοχθηρία του θηλυκού και τα κάνει όλα. Και αφοδεύστε για τα υπόλοιπα. Και εγώ, και εσείς, και ο Σεραφείμ πάνω από όλους το ξέρουμε πως ξηγιούνται οι ντινγκιντάνγκες.

 

Η μεγάλη κουβέντα είναι «η μοχθηρία του θήλεως». Πόσοι είχαν τα «κοχόνες» να το πούνε; Πέντε ρεμπέτες που πεθάνανε και ο Σεραφείμ. Από πίσω (figuratively) το λέμε όλοι. «Έτσι και είναι τρεις γκόμενες σε ένα δωμάτιο δεν τολμάει να φύγει καμία γιατί θα τη θάψουνε οι άλλες δύο», αλλά μπροστά τους κότες τρίλυρες. «Έλα μωρό μου τώρα. Μην ξεσυνερίζεσαι τον παπά. Τι να ξέρει από γυναίκες;». Δηλαδή κι εσείς ξέρατε τον Κολοκοτρώνη; Ανοίξατε όμως ένα βιβλίο και μάθατε πέντε πράγματα για να μην τον λέτε «Κώστα» σαν τον Παναγιώταρο. Έτσι κι ο μητροπολίτης. Πήγε και πήρε πέντε βιβλία. Λίγο παλιά θα μου πείτε, αφού του Λομπρόζο είναι του 1909, λίγο μυστήρια αφού έγραφε ότι οι εγκληματίες αναγνωρίζονται από το σχήμα του κεφαλιού τους, αλλά βιβλία τέλος πάντων. Τα διαβάζεις και μπορείς να μιλήσεις με τον Βενιζέλο. Όχι να τον καταλάβεις. Μην το παρακάνουμε. Αλλά να του πεις πέντε σταράτες κουβέντες που θα καταλάβει αυτός.

 

No Ρομπέρτο, no party

 

Σε ματς που τελειώνουν 3-1 τον τελευταίο που θυμούνται είναι τον τερματοφύλακα. Πριν η απόδοση του Ρομπέρτο θαφτεί κάτω από τους ύμνους για τα δύο γκολ του Σαβιόλα και την πρόκριση του Ολυμπιακού στους «16» να πω ότι αν δεν υπήρχε Ρομπέρτο κάτω από τα δοκάρια δεν θα υπήρχε πρόκριση. Δύο φορές μετά το 2-1 και τις δύο φορές σε δύσκολα σουτ του Ζιλέτ ο Ρομπέρτο απέκρουσε. Το πρώτο από τα πέντε μέτρα και το δεύτερο από τα 18-20 σε ένα σουτ που αν μετρηθεί θα ξεπερνάει τα 130 χιλ.

 

Ο παίκτης που κάλυψε τη θέση του και κάνα δύο άλλων στο παιχνίδι ήταν ο Κώστας Μανωλάς. Είναι πιο γρήγορος από κάθε Έλληνα αμυντικό, από τους περισσότερους που παίζουν στην Ευρώπη και δεν θεωρεί ότι τα λάθη των συμπαικτών του αφορούν αυτούς και μόνο. Στη φάση που a cat named Salino αποφασίζει να πουλήσει την μπάλα στο κέντρο και καταλήγει στο τρίτο γκολ προλαβαίνει να κόψει την ευθεία στον Πραέτ και νικήθηκε μόνο από την εξαιρετική πάσα στον Κλιεστάν.

 

Ο ρυθμός του ματς άλλαξε μετά την είσοδο του Βάις. Αυτό το παιδί μοιάζει σαν να τραβάει το σνομπάρισμα. Όταν ο Μίτσελ τού δίνει τη φανέλα του βασικού, κάνει κάθε είδος σαχλαμάρα. Όταν πρέπει να μπει για να την ξανακερδίσει, κρατάει τη θέση του, κάνει τα μπασίματα που μπορεί και ψάχνει τον συμπαίκτη για την τελική φάση.

 

Ένα σκαλοπάτι πιο κάτω ο Κάμπελ. Έπαιξε πολύ καλά στο πρώτο τέταρτο, ακόμα καλύτερα στα τελευταία 30 λεπτά κι αν υπήρχε φορ να αξιοποιήσει τις κινήσεις του θα έδειχνε ακόμα πιο πολύ. Ο Σαβιόλα δεν κάνει το μεγάλο ματς. Κάνει όμως τη μεγάλη κίνηση στο δεύτερο γκολ. Όταν από το τζούφιο σουτ του Φουστέρ γυρίζει την μπάλα στο γάμα, με το πόδι να κινείται στη φορά της μπάλας. Κίνηση πολύ πιο δύσκολη από ό,τι όταν η μπάλα κοντράρει.

 

Ο Μίτσελ ως συνήθως από τον πάγκο έκανε ένα θαρραλέο κοουτσάρισμα. Όταν πίστεψε ότι για να πάρει αποτέλεσμα χρειάζεται να αντικαταστήσει τον Σαβιόλα ούτε που το σκέφτηκε. Και δικαιώθηκε αφού ο Τσόρι ηρέμησε το παιχνίδι.

 

Τα πέναλτι ήταν. Ούτε αυστηρά, ούτε επιεική, αλλά από αυτά που περισσότερο αδικία είναι να μη δοθούν από το αντίστροφο. Λόγω της απώλειας των δύο, περισσότερο η αποβολή του Κουγιατέ παρά τα πέναλτι αποδείχθηκαν καθοριστικά για την πρόκριση του Ολυμπιακού.

Πηγή: SportDay