Μερικά χρόνια πριν δεν μπορούσα καν να κρατήσω τα δάκρυα από το πρόσωπό μου όταν ο Μιχάλης Παυλής μας εξιστορούσε, εκεί στον Μπακαλγιάννη στην ταβέρνα στην Νέα Φιλαδέλφεια (στο στέκι μας που κάποιοι αργότερα κατηγορούσαν εντός ΑΕΚ αλλά μόλις το γνώρισαν άλλαξαν άποψη), την επιθυμία του να επιστρέψει ξανά στη μεγάλη του αγάπη. Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν: Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί το οποίο η ομάδα της καρδιάς του το πέταξε στους πέντε δρόμους (κυριολεκτικά) στη χειρότερη περίοδο της ζωής του και μόλις είχε γίνει γνωστό το πρόβλημα υγείας του να σκέφτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο και να βάζει πάνω από το μίσος του και την πίκρα του για όσα του έκαναν την αγάπη του για την ΑΕΚ;