Θα μπορούσε δηλαδή να κάνει κάτι διαφορετικό; Θα μπορούσε να ξηγηθεί στο αλλιώς; Να την κάνει για καμιά Βραζιλία και να τον ψάχνουνε και να μην τον βρίσκουνε; Δύσκολο. Αδύνατον.
Ούτε για Παλαιοκώστα (φωτό) τον κόβεις τον Αντζελο, ούτε για Μαζιώτη. Να την κάνει λος πούλος δηλαδή και να περάσει στην παρανομία. Του κολεγίου είναι. Οσο για τις δέκα μέρες, λογικό είναι. Οταν ξέρεις ότι θα μπεις, χωρίς να ξέρεις το πότε θα βγεις, πρέπει να κάνεις τα κουμάντα σου. Οι επόμενες «δέκα μέρες» μπορεί να είναι και σε δέκα χρόνια.
Κατά τα άλλα, συνεχίστηκε η έπαρση που λέγαμε και χθες. Η δήλωση του Φιλιππίδη δηλαδή, ότι έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα από το 1999! Κι ότι τα λεφτά που έχει στην άκρη είναι κοντά στο ένα εικοσάρικο εκατομμύρια Γιούρο! Υπάρχει μια παράλειψη όμως: Με ποια δουλειά έβγαλε αυτά τα λεφτά και σ' αυτή την ηλικία μάλιστα; Ποιες ήταν οι μπίζνες που έκανε; Και μία απορία.
Γενικής φύσεως και όχι ειδικής: Ποιος λέει, δηλαδή, ότι αυτός που έχει λεφτά, αυτός που είναι φορτωμένος είναι και υπεράνω υποψίας; Ο φτωχός τι να κλέψει; Ενα καρβέλι ψωμί σαν τον Γιάννη Αγιάννη; Ο Ρέστης που παρεπιδημούσε στον Κορυδαλλό, ο Λαυρεντιάδης που ακόμα είναι μέσα είχανε και έχουνε πολλά λεφτά σαν τον Φιλιππίδη.
Περισσότερα μάλιστα. Από πού κι ως πού, λοιπόν, ο τίτλος του πλουσίου συνιστά τεκμήριο αθωότητας; Στην απλή και βλακώδη λογική ότι δεν έχει ανάγκη να κλέψει; Ισα ίσα που συμβαίνει το αντίθετο: Οσο πιο πολλά λεφτά έχουνε αυτοί οι τύποι, τόσο παραπάνω θέλουνε. Υπάρχει το παράδειγμα του Τσοχατζόπουλου.
Ο Φιλιππίδης πάντως, για να τα λέμε όλα, έχει δώσει δείγματα ανωτερότητας σχετικά με το χρήμα. Οταν είχε διατελέσει στην Εμπορική Τράπεζα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, λύθηκε η συνεργασία επί Παναγιώτη Πουλή κι ο Φιλιππίδης με βάση το συμβόλαιό του, δικαιούνταν αποζημίωσης. Και υψηλής μάλιστα. Από την τράπεζα ωστόσο σε μια σχετική συνάντηση, του έγινε η εξής πρόταση: Αγγελε, λέμε να χωρίσουμε συναινετικά. Ξεχνάμε εμείς όσα έγιναν στη θητεία σου, ξεχνάς κι εσύ την αποζημίωση. Κι ο Φιλιππίδης δέχτηκε να φύγει, χωρίς να πάρει ούτε μία δραχμή.
Ξεφύγαμε όμως. Διαβάζοντας το πόρισμα της Παπανδρέου, ένα είναι το συμπέρασμα που βγάζεις: Οτι «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Μιλάμε για τέρατα και σημεία. Αυτός ο Γριβέας παίρνει το 2009 δάνειο 17 εκατομμύρια Γιούρο για «ίδια κεφάλαια».
Με εγγύηση κάτι ακίνητα τριών εκατομμυρίων που ήταν ήδη δεσμευμένα! Και τι κάνει τα λεφτά; Πάει και αγοράζει τρεις δικές του κυπριακές εταιρείες, βγάζει τα λεφτά στην Αγγλία και δεν πληρώνει από δόσεις ούτε σέντσι. Με την πρώτη δόση μάλιστα των 500.000 ευρώ να προσδιορίζεται για το 2011.
Σε δάνειο 100 εκατομμυρίων του Λαυρεντιάδη, έχει μπει όρος να μην έχει το δικαίωμα το Ταμιευτήριο να παρακολουθεί πού πάνε τα λεφτά! Μιλάμε για ένα συνολικό ποσό που φτάνει κοντά στα πεντακόσια εκατομμύρια. Λεφτά που είχαν δοθεί αέρα πατέρα, κάνανε φτερά και ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
Λες και όλοι αυτοί που κάνανε αυτές τις δανειακές συμβάσεις, θέλανε σώνει και καλά να γνωρίσουνε από πρώτο χέρι τις συνθήκες διαβίωσης του σωφρονιστικού καταστήματος, που ακούει στο όνομα Κορυδαλλός. Για τέτοιες χοντράδες μιλάμε. Αυτά.
Ο άντρας είναι αυτός που πρέπει να βγάλει δουλειά, να κουραστεί
ΠΩΣ τη βγάζει κάποιος που δεν έχει δουλειά και είναι ρέστος; Η ψυχή του το ξέρει. Και δεν μιλάμε για έναν και δύο. Υπερβαίνουν κατά πολύ το ένα εκατομμύριο οι άνεργοι στην Ελλάδα. Που τη βγάζουνε με χαρτζιλίκι από τη μαμά και τον μπαμπά αν είναι νέοι. Που ψάχνουνε για δανεικά.
Γιατί δουλειά όσο και να ψάχνεις δεν βρίσκεις με τίποτα. Είναι γνωστό όμως ότι πενία τέχνας κατεργάζεται. Αφού δεν βρίσκεις δουλειά ούτε για γκαρσόνι, θα ψάξεις για κάτι άλλο. Για οτιδήποτε άλλο. Σ' αυτό το «οτιδήποτε», λοιπόν, συμπεριλαμβάνεται και το πορνό.
Με την ελληνική παραγωγή να είναι τα τελευταία χρόνια στις δόξες της. Στη συγκεκριμένη εταιρεία, λοιπόν, τα βιογραφικά που αποστέλλονται από νεαρούς και νεαρές σε ετήσια βάση ξεπερνάνε τις 2.500. Δουλειά είναι κι αυτή. Και σχετικά καλοπληρωμένη μάλιστα.
Στο ένα μ' ενάμισι χιλιάρικο είναι η αμοιβή για κάθε ταινία. Αναλόγως βέβαια με τα προσόντα. Και επί τη ευκαιρία να υπενθυμίσουμε ότι οι άντρες αμείβονται καλύτερα από τις γυναίκες. Για τη γυναίκα είναι εύκολο: Να ανοίξει δηλαδή τα πόδια. Ο άντρας, αντίθετα, πρέπει να βγάλει δουλειά. Να κουραστεί.
Πρωταθλητές Ευρώπης να ζητουν συγγνώμη λες και είναι παιδάκια του δημοτικού
ΥΠΑΡΧΕΙ η παροιμία που λέει ότι από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Κατανοητό. Ταυτόχρονα όμως με τη χρήση, υπάρχει και η κατάχρηση. Οπως και η σκοπιμότητα. Και δεν μιλάμε για τα μικρά παιδιά που θα πούνε εύκολα τη «συγγνώμη» στη μάνα τους για να γλιτώσουνε την τιμωρία. Λέμε για δύο μέτρα άντρες. Στην κυριολεξία μάλιστα.
Μυρίζει τον κρίνο ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ από την Αρμάνι. Συντριβή, με το σκορ να είναι στο 81-51. Φάτσα κάρτα, πρωτοσέλιδη δήλωση του Μάντζαρη: «Ζητάμε συγγνώμη από τον κόσμο μας». Κι αυτή η δουλειά πάει σκοινί κορδόνι: Χάνει ο Αρης από τον Απόλλωνα στο «Βικελίδης». Πρώτη δουλειά του Σούλη Παπαδόπουλου να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο. Χάνει ο Παναθηναϊκός από τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο. Συγγνώμη από τον κόσμο.
Για αθλητισμό μιλάμε. Δεν αλλάζει επειδή είναι επαγγελματικός. Για ποδόσφαιρο. Για μπάσκετ. Μέσα στα αποτελέσματα υπάρχει και η ήττα. Οπως και η συντριβή. Οπως ο Ολυμπιακός ρίχνει τριάντα πόντους, μία φορά μπορεί να φάει αυτός. Από πού κι ως πού πρέπει να ζητήσουνε συγγνώμη οι παίκτες; Επίτηδες το κάνανε; Επίτηδες χάσανε; Επίτηδες σουτάρανε έξω από το καλάθι και βάλανε μόλις 51 πόντους;
Οπως ο Αρης πήγε και κέρδισε σε Νέα Σμύρνη και Βέροια, έτσι έχασε στο «Βικελίδης». Μπάλα είναι. Από πού προκύπτει η υποχρέωση ότι όποιος χάνει στην Ελλάδα πρέπει να ζητάει συγγνώμη από τον κόσμο; Για τριτοκοσμικά καραγκιοζιλίκια μιλάμε. Επαγγελματίες υψηλού επιπέδου, πρωταθλητές Ευρώπης στην προκειμένη περίπτωση, να ζητάνε συγγνώμη λες και είναι παιδάκια του δημοτικού σχολείου.
Ερώτηση: Kαι ποιος ξέρει ότι παίρνει τηλέφωνο από την Αμερική και δεν παίρνει από το σπίτι του;
* Nερομπίστολο κι όχι κουμπούρι είχε στην κωλότσεπη ο Κομπότης στην πίτα του Λεβαδειακού. Για να παίξει με τα παιδιά. -Observer
Πηγή: Goal