Ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος στον καθιερωμένο πλέον κυριακάτικο διάλογο μαζί σας, βάζει «θέμα» μόνο για Παναθηναϊκούς και... ευχαριστεί τον Μαρινάκη για την παραχώρηση του Μήτρογλου.
Σήμερα μόνοι μας. Για ν΄ ασχοληθούμε αποκλειστικά με τα δικά μας. Που, φυσικά, δεν είναι μόνο δικά μας, από τη στιγμή που επηρεάζουν τη συνολική πορεία του αθλήματος.
Διότι, κακά τα ψέματα, η στάση των ισχυρών, τα όσα κάνουν ή δεν κάνουν, καθορίζει άμεσα ή έμμεσα τις εξελίξεις στο χώρο που δραστηριοποιούνται. Και η ποδοσφαιρική πραγματικότητα δεν διαμορφώθηκε μόνο από τις παρεμβάσεις των αντιπάλων μας. Καθορίστηκε κι από τη στάση μας. Πολύ περισσότερο απ΄ όσο θέλουμε να παραδεχτούμε.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το πρώτο μεγάλο λάθος έγινε όταν η ΠΑΕ πέρασε στα χέρια των Βαρδινογιάννηδων και όχι των Γιαννακοπουλαίων. Βέβαια το «λάθος» προκύπτει από το αποτέλεσμα, γιατί τότε η επικράτηση του «Καπετάνιου» θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία. Και μεταξύ αυτών που την πανηγύρισαν ήμουν κι εγώ. Είχα ενθουσιαστεί μάλιστα από την πρωτοβουλία της ηγεσίας της ΠΑΕ να ξαναντύσει στα «πράσινα» τον Δομάζο.
Οι νέοι δεν ξέρετε τι σήμαινε «Δομάζος» για εμάς. Θυμάμαι μια χρονιά – την προηγούμενη του «αήττητου πρωταθλήματος» πρέπει να ήταν – είχε έρθει σε ρήξη με τη διοίκηση και δεν κατέβαινε να παίξει. Το τελευταίο ματς του πρωταθλήματος ήταν με τον Ολυμπιακό, ο τίτλος είχε ήδη κατακτηθεί, αλλά ο κόσμος ήθελε Δομάζο στο ντέρμπι. Και τον επέβαλε.
Την Τετάρτη, πριν από το ντέρμπι, ο Δομάζος έπαιζε με την Εθνική Ενόπλων – εναντίον της Τουρκίας, αν θυμάμαι καλά – στο γήπεδο της ΑΕΚ και οι εξέδρες πλημμύρισαν από οπαδούς του Παναθηναϊκού που φώναζαν ασταμάτητα το όνομα του. Το μήνυμα έφτασε εκεί που έπρεπε να φτάσει, οι διαφορές διευθετήθηκαν και την Κυριακή ο «κοντός» οδήγησε το τριφύλλι σε μια άνετη νίκη με 2-0 επί του Ολυμπιακού.
Όταν, λοιπόν, το Νοέμβριο του ΄77 η διοίκηση Μαντζεβελάκη έδιωξε από τον Παναθηναϊκό το Δομάζο (μαζί με τον Αντωνιάδη και τον Τζόρτζεβιτς) αποφάσισα να μην ξαναπάω στο γήπεδο «πριν αποκατασταθεί η συνταγματική Νομιμότητα» όπως έλεγα – δηλαδή πριν επιστρέψει ο Δομάζος. Δεν τήρησα με απόλυτη συνέπεια την απόφαση εκείνη, αλλά ήταν λίγες οι φορές που βρέθηκα στα «δημοσιογραφικά» της Λεωφόρου μέχρι τη μέρα που τον επανέφερε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης.
Αλλά τώρα δεν μιλάμε για μεμονωμένα γεγονότα που έχουμε πολλά και σπουδαία να θυμόμαστε οι Παναθηναϊκοί. Ιδιαίτερα στην Ευρώπη δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο. Γιατί δεν είναι μόνο ο τελικός του Γουέμπλεϊ ή οι πολλές και μεγάλες, εντός και εκτός, έδρας νίκες. Είναι ότι, επί Βαρδινογιάννηδων, το 1985 φτάσαμε στον ημιτελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1996 μια ανάσα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 2002 ξαναγγίξαμε τους ημιτελικούς του Champions League μέσα στη Βαρκελώνη και το 2003 παίξαμε στον προημιτελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ – επιτεύγματα που δεν ξέρω αν και πότε θα τα προσεγγίσει έστω άλλη ελληνική ομάδα.
Τώρα, όμως, επιχειρούμε τον απολογισμό της διαχείρισης του Παναθηναϊκού από την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Και κατά τη γνώμη μου ο απολογισμός δεν είναι θετικός. Γιατί, κοντά στ΄ άλλα, ο «απολογισμός» περιλαμβάνει και τη σύγκριση αυτού που παραλαμβάνεις με αυτό που παραδίδεις. Και ο απολογισμός είναι πληρέστερος όταν συνοδεύεται και από την αντίστοιχη σύγκριση των πεπραγμένων του αντιπάλου σου.
Ξεκινώντας απ΄ αυτή τη βάση ο τελικός απολογισμός της 30χρονης διαχείρισης του Παναθηναϊκού από την οικογένεια Βαρδινογιάννη είναι αρνητικός. Και για να μην πολυλογούμε, άφησαν τον Παναθηναϊκό τόσο αγωνιστικά όσο και οικονομικά σε άθλια κατάσταση. Η ευθύνη δεν είναι αποκλειστικά δική τους αλλά είναι βασικά δική τους.
Όταν ανέλαβαν τον Παναθηναϊκό η Λεωφόρος ήταν το καλύτερο – ακόμη – γήπεδο σ΄ όλη τη χώρα, αλλά σήμερα ο άστεγος τότε Ολυμπιακός διαθέτει το μακράν καλύτερο γήπεδο ενώ η Λεωφόρος είναι σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη στην οποία βρισκόταν στη δεκαετία του ΄70. Κι αν επιχειρηθεί και μια σύγκριση των ρόστερ των δύο ομάδων, εκεί τα συμπεράσματα είναι απογοητευτικά. Και δεν είναι μόνο αυτά τα αρνητικά του. Είναι και τα χρέη που κυνηγούν την ομάδα, είναι ότι εξαιτίας τους δεν πήρε πέρυσι την άδεια να παίξει στην Ευρώπη, είναι ότι μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο πολλοί πιθανολογούσαν ότι ο Παναθηναϊκός θα είχε.
Ποιος φταίει για τα χρέη δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Το βέβαιο είναι ότι ως την περίοδο της «πολυμετοχικότητας» ο Παναθηναϊκός ήταν συνεπέστατος στις υποχρεώσεις του. Από ένα σημείο και μετά τα πράγματα μπερδεύτηκαν, αλληλοκατηγορίες εκτοξεύτηκαν και ο Αλαφούζος βρέθηκε και μ΄ αυτόν το σταυρό στην πλάτη. Αλλά η παρτίδα για τους Βαρδινογιάννηδες είχε παιχτεί και είχε χαθεί πολύ νωρίτερα. Και ο λόγος ήταν απλός: σε καμία περίοδο της παρουσίας τους στον Παναθηναϊκό και πολύ περισσότερο από το 1996 και μετά οι ιδιοκτήτες της ΠΑΕ δεν «λειτούργησαν» και ως οπαδοί.
Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και κάτι ακόμη: εκεί που κυρίως απέτυχαν οι Βαρδινογιάννηδες ήταν που δεν κατάφεραν να «πολεμήσουν» τη διαχρονική μανία του Παναθηναϊκού να «τρώει» τα παιδιά του. Από κάποια στιγμή και μετά το φαινόμενο προσέλαβε «κανιβαλικές» διαστάσεις. Την άλλη Κυριακή θα τα πούμε και αναλυτικότερα.
Υ.Γ: Ως αφόρητα ειλικρινής Παναθηναϊκός (κι ας πιστεύουν ό,τι θέλουν οι φίλοι μου οι Ολυμπιακοί) οφείλω να ευχαριστήσω τον Μαρινάκη και τους συνεργάτες του που με απάλλαξαν από τον μπελά που λέγεται Μήτρογλου. Οι ευχαριστίες διπλασιάζονται λόγω και της φανατικής προσήλωσης μου στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις