Νομίζω ότι την άξιζε αυτή την τεράστια νίκη ο Ολυμπιακός. Και την άξιζε ως επιστέγασμα μίας σοβαρής παρουσίας του επί τρία συνεχόμενα χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ, με βαθμολογική συγκομιδή εννιά και δέκα πόντων στους ομίλους της διοργάνωσης και με μεγάλες νίκες επί των Ντόρτμουντ, Άρσεναλ, Μπενφίκα, αλλά κι αποτελέσματα εκτός έδρας, όπως το διπλό στη Μαρσέϊγ και το Χ στην Μπενφίκα.
Όμως, χθες το βράδυ ο Ολυμπιακός έφτασε στο ζενίθ με αυτό το 2-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, που αποτελεί το μεγαλύτερο θρίαμβο ελληνικής ομάδας σε φάση νοκ άουτ αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ, ξεπερνώντας κι εκείνο το πολύ μεγάλο αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού, το 1-0 επί της Μπαρτσελόνα το 2002 στα προημιτελικά της διοργάνωσης. Τεράστια κι εκείνη η επιτυχία, που δεν την μειώνει ούτε ότι εκείνη τη σεζόν η Μπάρτσα είχε τερματίσει 4η στο ισπανικό πρωτάθλημα, ούτε ότι στη συνέχεια, στα ημιτελικά, είχε αποκλειστεί εύκολα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, ούτε ότι εκείνη την εποχή γενικά η Μπάρτσα βρίσκονταν μεταξύ της 4ης και της 6ης θέσης στη βαθμολογία της Πριμέρα. Μία Μπαρτσελόνα, είναι πάντα Μπαρτσελόνα.