Αν το ποδόσφαιρο ήταν τρέξιμο, τότε τελικός Παγκόσμιου Κυπέλλου θα έπρεπε να είναι Κένυα-Αιθιοπία, πράγμα όχι τόσο πιθανό σε όσο μέλλον μπορεί κανείς ν’ ατενίσει. Εξίσου απίθανο επίσης, στο ίδιο αυτό μέλλον, είναι να δει κανείς νικητές Μουντιάλ τους πύραυλους Τζαμαϊκανούς. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο. Όχι τρέξιμο. Τρεξίματα. Ποιοτικά, εξειδικευμένα, έξυπνα.

Ο (κόουτς της Ιταλίας) Πραντέλι, μάλλον τρομαγμένος απ’ την εμπειρία της βραζιλιάνικης υγρασίας πέρυσι στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, προ μηνών είπε ότι στο Μουντιάλ θα χρειαστεί «είκοσι τρεις αθλητές». Λησμόνησε να συμπληρώσει, είκοσι τρεις αθλητές…με μυαλό για το ποδόσφαιρο. Προφανώς, ναι, το ποδόσφαιρο είναι και fitness. Οι μεγάλες διοργανώσεις του καλοκαιριού, γενικώς, είναι 50% fitness.

Αλλά πάλι, στην εποχή μας, δύσκολα σε ομάδα που παίζει Μουντιάλ, σε «ομάδα αιχμής» ενός Μουντιάλ, θα βρεθεί επιτελείο να μη ξέρει πώς να το κάνει. Ν’ αναζωογονήσει και να φέρει διεθνείς ποδοσφαιριστές, ανεξαρτήτως συνθηκών στο τουρνουά, την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη φόρμα. Αν ο καλός Πραντέλι ανατρέξει πώς τα έβγαλε πέρα στο ανελέητο αμερικανικό λιοπύρι η Ιταλία του Σάκι πριν 20 χρόνια, θα ηρεμήσει.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr
 

Ποδόσφαιρο SPORTS