Ο Κώστας Κουκουλάς για τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού!

Σίγουρα ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού αφήνει πίκρα. Είτε γιατί πήγε στο «Ολντ Τράφορντ» έχοντας την κάβα του 2-0 από το Καραϊσκάκη, είτε γιατί από στο τελευταίο μισάωρο στρίμωξε την Μάντσεστερ στο μισό γήπεδο, είτε γιατί είδε όποια καλή του προσπάθεια να σταματά στον Δε Χέα…

Όμως η πίκρα είναι κάτι που διαρκεί λίγο. Αν και είναι ένα ματς που τελείωσε 3-0, δεν υπήρξε άνετη επικράτηση των Αγγλων. Μπορεί η ανατροπή να έγινε μόλις στο 51', όμως το ότι η Γιουνάιτεντ γύρισε μετά στο δικό της χώρο για να περιμένει τον Ολυμπιακό, σημαίνει ότι και τα όσα είχαν συμβεί στο Φάληρο πριν από τρεις εβδομάδες την είχαν ταρακουνήσει, σημαίνει όμως ότι και η ίδια γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πατά καλά στα πόδια της. Κακά τα ψέματα, αλλά η ομάδα που οδηγούσε ο Σερ συνέχιζε και δεν σταματούσε με το 3-0 στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου.

Μετά το ματς με την Παρί ΣΖ στο Παρίσι, ήμουν σίγουρος –χωρίς καν να έχει ολοκληρωθεί η φάση των ομίλων και χωρίς βέβαια να είναι γνωστός ο αντίπαλος- ότι ο Ολυμπιακός θα πουλούσε ακριβά το τομάρι του. Η Μάντσεστερ πλήρωσε πολύ για να το πάρει. Πέρασε τρεις εβδομάδες έντονης κριτικής, ο αγγλικός Τύπος έφερε πολλάκις τον Μόγιες μπροστά στην πόρτα που γράφει exit, γενικά το κλίμα δεν ήταν καλό και συνεχίζει να μην είναι παρά την πρόκριση. Μπορεί η φανέλα της να ζυγίζει δεκάδες καντάρια περισσότερα από του Ολυμπιακού, αλλά στο «Ολντ Τράφορντ» γνωρίζουν πολύ καλά, ότι πάνω κάτω την μοίρα των «ερυθρόλευκων» θα έχουν αν αύριο η κλήρωση τους φέρει μπροστά σε Μπάγερν, Μπάρτσα ή Ρεάλ: αποκλεισμό και πολύ πιθανόν με βαρύ σκορ. Αρα και αυτοί όπως και ο Ολυμπιακός (αν ήταν στη θέση τους) θα είναι ικανοποιημένοι αν τους τύχει η Ντόρτμουντ, ή η Παρί για λόγους ειδικού βάρους και μόνο και όχι αγωνιστικούς αφού οι Γάλλοι είναι σαφώς σε πολύ καλύτερη πορεία, αλλά δεν έχουν στη φανέλα τους τα γαλόνια των Αγγλων. Η πρόκριση δεν τους έφερε στα επίπεδα που ήταν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μοιάζει σαν betadine στις πληγές.

Αντίθετα με την Μάντσεστερ που συνεχίζει πληγωμένη, ο Ολυμπιακός που αποκλείστηκε απλώς μετρά γρατζουνιές, τουλάχιστον στη διπλή κόντρα του με τους Αγγλους. Μπορεί να λέει ότι έμεινε έξω για ένα γκολ, ότι το ματς στο Μάντσεστερ κρίθηκε στις λεπτομέρειες, μπορεί και να πει πολλά άλλα. Θα είναι καλό για τον Ολυμπιακό να μην πει πολλά για το χθες, αλλά να κοιτάξει το δικό του αύριο. Πλέον στο λιμάνι έχουν αποδείξει ότι (σε συνδυασμό πάντα με τις κληρώσεις του Αυγούστου) μπορούν να χτυπούν το πέρασμά τους στους «16» και αν όχι να συνεχίζουν στο Γιουρόπα. Αρα ο πήχης ανεβαίνει. Το καλοκαίρι διοίκηση και Μίτσελ είχαν πει ότι στόχος είναι οι δεκάξι. Το ότι η ομάδα βρέθηκε μια ανάσα από τους οκτώ, σημαίνει ότι πρακτικά ο στόχος καλύφθηκε και πως ο ίδιος θα πρέπει να είναι και την επόμενη σεζόν.

Ισως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αν αυτό που έμοιαζε ως γεμάτο ρόστερ στο ξεκίνημα της ευρωπαϊκής κούρσας δεν ξέμενε από λύσεις τουλάχιστον στην κορυφή της επίθεσης. Το κενό του Μήτρογλου (αν και κανείς δεν έβαζε το χέρι του στη φωτιά το πώς θα ήταν αν έμενε μετά τον τραυματισμό του) δεν καλύφθηκε. Ηρθε και το πρόβλημα με τον Ολαϊτάν για να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, αφού ο Βαλντέζ που είχε έρθει ως back up βρέθηκε με μιας στην πρώτη γραμμή και να που τελικά ο Ολυμπιακός ξεκίνησε στο «Ολντ Τράφορντ» με κορυφή τον Κάμπελ, με τον Μίτσελ να ανακατεύει πολύ την τράπουλα.

Οι «ερυθρόλευκοι» που είχαν πετύχει πέντε γκολ στα τρία παιχνίδια που είχαν δώσει εκτός έδρας στον όμιλο, στην Αγγλία δεν πέτυχαν καν αυτό το ένα που θα τους οδηγούσε στην υπέρβαση. Και ας ήταν την Τετάρτη στην ενδεκάδα οι δύο από τρεις εκτός έδρας σκόρερ, Τσόρι και Μανωλάς. Αν θυμηθούμε το ματς στο Βέλγιο, ο Μήτρογλου είχε κάνει σε τρεις δικές του τελικές τρία γκολ. Στο «Ολντ Τράφορντ» Πέρεζ, Φουστέρ, Ντομίνγκεζ (2), τέσσερις ευκαιρίες, μηδέν τέρματα. Ο Ολυμπιακός δεν αποκλείστηκε, γιατί Ρούνεϊ και Φαν Πέρσι θυμήθηκαν το βράδυ της Τετάρτης ότι παίζουν στην ίδια ομάδα και αντάλλαξαν ματιές και πάσες, αλλά γιατί πολύ απλά δεν σκόραρε ο ίδιος και ας είχε τις (πολλές) ευκαιρίες.

Πολλοί είπαν και είχαν δίκιο, ότι το πρόβλημα ήταν οι στόπερ, αφού Μαρκάνο και Μανωλάς (κυρίως) ήταν κακοί, με τον Ελληνα αμυντικό μάλιστα να διανύει αρκετές μέρες κακών εμφανίσεων αρχής γενομένης από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Δεν ήταν όμως μόνο, ή αν θέλετε κανείς δεν θα τους συζητούσε σήμερα, αν ο Πέρες που κάνει πολλά καλά στον αγώνα, είχε καλύτερη τελική προσπάθεια, ή αν ο Ντομίνγκες που στο πρώτο ματς σκόραρε με… τακουνάκι, τώρα δεν κατάφερε να νικήσει τον πεσμένο Δε Χέα, με την μπάλα στρωμένη σαν… λουκούμι στο αριστερό του πόδι.

Η Μάντσεστερ για τον Ολυμπιακό είναι το χθες. Είναι κρίμα και άδικο, αλλά η μπάλα είναι έτσι. Σε άλλα ματς παίρνεις κάτι που δεν δικαιούσαι, σε άλλα χάνεις πολλά που σου αξίζουν. Μένει όμως η εικόνα ενός Ολυμπιακού που συνολικά ήταν καλύτερος από την Μάντσεστερ. Εκανε δύο καλά ματς, πολύ καλύτερα από ότι πολλοί περίμεναν όταν η κλήρωση τον έφερνε απέναντι στους Αγγλους. Περισσότερο κρίμα είναι ότι δύσκολα στο μέλλον θα βρει μια τόσο μεγάλη ομάδα, σε τέτοια κακή αγωνιστική κατάσταση. Μπορεί να βρει μια Μπορντό, ή μια Μαρσέιγ, αλλά πόσες πιθανότητες υπάρχουν να βρεθεί ξανά στους «16» με ομάδα επιπέδου Γιουνάιτεντ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Ρεάλ ή Τσέλσι και η οποία να απέχει τόσο πολύ από τον κανονικό της εαυτό; Σχεδόν καμία πιθανότητα.

Ακόμα και έτσι όμως στον Ολυμπιακό οφείλουν να χτίσουν σε αυτόν τον αποκλεισμό. Για φέτος ο «πόλεμος» χάθηκε, αλλά τον περιμένει ένας νέος στα τέλη Αυγούστου όταν θα μαθαίνει τους αντιπάλους του για το Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου. Εχοντας πλέον ακόμα ένα μικρό γαλόνι στη στολή του και έχοντας παράλληλα χτίσει μια θετική εικόνα τα τελευταία χρόνια, είναι στο χέρι του να διατηρήσει εκεί ψηλά τον πήχη και γιατί όχι να τον περάσει. Είναι άλλωστε μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τον περάσει… Σίγουρα ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού αφήνει πίκρα. Είτε γιατί πήγε στο «Ολντ Τράφορντ» έχοντας την κάβα του 2-0 από το Καραϊσκάκη, είτε γιατί από στο τελευταίο μισάωρο στρίμωξε την Μάντσεστερ στο μισό γήπεδο, είτε γιατί είδε όποια καλή του προσπάθεια να σταματά στον Δε Χέα…

Όμως η πίκρα είναι κάτι που διαρκεί λίγο. Αν και είναι ένα ματς που τελείωσε 3-0, δεν υπήρξε άνετη επικράτηση των Αγγλων. Μπορεί η ανατροπή να έγινε μόλις στο 51', όμως το ότι η Γιουνάιτεντ γύρισε μετά στο δικό της χώρο για να περιμένει τον Ολυμπιακό, σημαίνει ότι και τα όσα είχαν συμβεί στο Φάληρο πριν από τρεις εβδομάδες την είχαν ταρακουνήσει, σημαίνει όμως ότι και η ίδια γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πατά καλά στα πόδια της. Κακά τα ψέματα, αλλά η ομάδα που οδηγούσε ο Σερ συνέχιζε και δεν σταματούσε με το 3-0 στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου.

Μετά το ματς με την Παρί ΣΖ στο Παρίσι, ήμουν σίγουρος –χωρίς καν να έχει ολοκληρωθεί η φάση των ομίλων και χωρίς βέβαια να είναι γνωστός ο αντίπαλος- ότι ο Ολυμπιακός θα πουλούσε ακριβά το τομάρι του. Η Μάντσεστερ πλήρωσε πολύ για να το πάρει. Πέρασε τρεις εβδομάδες έντονης κριτικής, ο αγγλικός Τύπος έφερε πολλάκις τον Μόγιες μπροστά στην πόρτα που γράφει exit, γενικά το κλίμα δεν ήταν καλό και συνεχίζει να μην είναι παρά την πρόκριση. Μπορεί η φανέλα της να ζυγίζει δεκάδες καντάρια περισσότερα από του Ολυμπιακού, αλλά στο «Ολντ Τράφορντ» γνωρίζουν πολύ καλά, ότι πάνω κάτω την μοίρα των «ερυθρόλευκων» θα έχουν αν αύριο η κλήρωση τους φέρει μπροστά σε Μπάγερν, Μπάρτσα ή Ρεάλ: αποκλεισμό και πολύ πιθανόν με βαρύ σκορ. Αρα και αυτοί όπως και ο Ολυμπιακός (αν ήταν στη θέση τους) θα είναι ικανοποιημένοι αν τους τύχει η Ντόρτμουντ, ή η Παρί για λόγους ειδικού βάρους και μόνο και όχι αγωνιστικούς αφού οι Γάλλοι είναι σαφώς σε πολύ καλύτερη πορεία, αλλά δεν έχουν στη φανέλα τους τα γαλόνια των Αγγλων. Η πρόκριση δεν τους έφερε στα επίπεδα που ήταν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μοιάζει σαν betadine στις πληγές.

Αντίθετα με την Μάντσεστερ που συνεχίζει πληγωμένη, ο Ολυμπιακός που αποκλείστηκε απλώς μετρά γρατζουνιές, τουλάχιστον στη διπλή κόντρα του με τους Αγγλους. Μπορεί να λέει ότι έμεινε έξω για ένα γκολ, ότι το ματς στο Μάντσεστερ κρίθηκε στις λεπτομέρειες, μπορεί και να πει πολλά άλλα. Θα είναι καλό για τον Ολυμπιακό να μην πει πολλά για το χθες, αλλά να κοιτάξει το δικό του αύριο. Πλέον στο λιμάνι έχουν αποδείξει ότι (σε συνδυασμό πάντα με τις κληρώσεις του Αυγούστου) μπορούν να χτυπούν το πέρασμά τους στους «16» και αν όχι να συνεχίζουν στο Γιουρόπα. Αρα ο πήχης ανεβαίνει. Το καλοκαίρι διοίκηση και Μίτσελ είχαν πει ότι στόχος είναι οι δεκάξι. Το ότι η ομάδα βρέθηκε μια ανάσα από τους οκτώ, σημαίνει ότι πρακτικά ο στόχος καλύφθηκε και πως ο ίδιος θα πρέπει να είναι και την επόμενη σεζόν.

Ισως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αν αυτό που έμοιαζε ως γεμάτο ρόστερ στο ξεκίνημα της ευρωπαϊκής κούρσας δεν ξέμενε από λύσεις τουλάχιστον στην κορυφή της επίθεσης. Το κενό του Μήτρογλου (αν και κανείς δεν έβαζε το χέρι του στη φωτιά το πώς θα ήταν αν έμενε μετά τον τραυματισμό του) δεν καλύφθηκε. Ηρθε και το πρόβλημα με τον Ολαϊτάν για να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, αφού ο Βαλντέζ που είχε έρθει ως back up βρέθηκε με μιας στην πρώτη γραμμή και να που τελικά ο Ολυμπιακός ξεκίνησε στο «Ολντ Τράφορντ» με κορυφή τον Κάμπελ, με τον Μίτσελ να ανακατεύει πολύ την τράπουλα.

Οι «ερυθρόλευκοι» που είχαν πετύχει πέντε γκολ στα τρία παιχνίδια που είχαν δώσει εκτός έδρας στον όμιλο, στην Αγγλία δεν πέτυχαν καν αυτό το ένα που θα τους οδηγούσε στην υπέρβαση. Και ας ήταν την Τετάρτη στην ενδεκάδα οι δύο από τρεις εκτός έδρας σκόρερ, Τσόρι και Μανωλάς. Αν θυμηθούμε το ματς στο Βέλγιο, ο Μήτρογλου είχε κάνει σε τρεις δικές του τελικές τρία γκολ. Στο «Ολντ Τράφορντ» Πέρεζ, Φουστέρ, Ντομίνγκεζ (2), τέσσερις ευκαιρίες, μηδέν τέρματα. Ο Ολυμπιακός δεν αποκλείστηκε, γιατί Ρούνεϊ και Φαν Πέρσι θυμήθηκαν το βράδυ της Τετάρτης ότι παίζουν στην ίδια ομάδα και αντάλλαξαν ματιές και πάσες, αλλά γιατί πολύ απλά δεν σκόραρε ο ίδιος και ας είχε τις (πολλές) ευκαιρίες.

Πολλοί είπαν και είχαν δίκιο, ότι το πρόβλημα ήταν οι στόπερ, αφού Μαρκάνο και Μανωλάς (κυρίως) ήταν κακοί, με τον Ελληνα αμυντικό μάλιστα να διανύει αρκετές μέρες κακών εμφανίσεων αρχής γενομένης από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Δεν ήταν όμως μόνο, ή αν θέλετε κανείς δεν θα τους συζητούσε σήμερα, αν ο Πέρες που κάνει πολλά καλά στον αγώνα, είχε καλύτερη τελική προσπάθεια, ή αν ο Ντομίνγκες που στο πρώτο ματς σκόραρε με… τακουνάκι, τώρα δεν κατάφερε να νικήσει τον πεσμένο Δε Χέα, με την μπάλα στρωμένη σαν… λουκούμι στο αριστερό του πόδι.

Η Μάντσεστερ για τον Ολυμπιακό είναι το χθες. Είναι κρίμα και άδικο, αλλά η μπάλα είναι έτσι. Σε άλλα ματς παίρνεις κάτι που δεν δικαιούσαι, σε άλλα χάνεις πολλά που σου αξίζουν. Μένει όμως η εικόνα ενός Ολυμπιακού που συνολικά ήταν καλύτερος από την Μάντσεστερ. Εκανε δύο καλά ματς, πολύ καλύτερα από ότι πολλοί περίμεναν όταν η κλήρωση τον έφερνε απέναντι στους Αγγλους. Περισσότερο κρίμα είναι ότι δύσκολα στο μέλλον θα βρει μια τόσο μεγάλη ομάδα, σε τέτοια κακή αγωνιστική κατάσταση. Μπορεί να βρει μια Μπορντό, ή μια Μαρσέιγ, αλλά πόσες πιθανότητες υπάρχουν να βρεθεί ξανά στους «16» με ομάδα επιπέδου Γιουνάιτεντ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Ρεάλ ή Τσέλσι και η οποία να απέχει τόσο πολύ από τον κανονικό της εαυτό; Σχεδόν καμία πιθανότητα.

Ακόμα και έτσι όμως στον Ολυμπιακό οφείλουν να χτίσουν σε αυτόν τον αποκλεισμό. Για φέτος ο «πόλεμος» χάθηκε, αλλά τον περιμένει ένας νέος στα τέλη Αυγούστου όταν θα μαθαίνει τους αντιπάλους του για το Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου. Εχοντας πλέον ακόμα ένα μικρό γαλόνι στη στολή του και έχοντας παράλληλα χτίσει μια θετική εικόνα τα τελευταία χρόνια, είναι στο χέρι του να διατηρήσει εκεί ψηλά τον πήχη και γιατί όχι να τον περάσει. Είναι άλλωστε μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τον περάσει…

Πηγή: Sentragoal.gr