Γκολ για το περιβάλλον ή κόκκινη κάρτα στην ανοησία;

Ας πάρουμε το παράδειγμα της τελευταίας μεγάλης διοργάνωσης ποδοσφαίρου που έγινε στην Ευρώπη, το EURO 2012. Όταν τα ΜΜΕ βάλθηκαν να πείσουν πως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα γήπεδα Ουκρανίας και Πολωνίας, ήταν (αυτό που χαρακτηρίζουν) «πράσινο». Ας αναλύσουμε πώς εννοούσαν αυτό το «πράσινο» και πόσο κοστίζει στο περιβάλλον. Ένα παράδειγμα: την ώρα που οικοδομούσαν γήπεδα-τερατουργήματα με τεράστιους συντελεστές δόμησης, για να στεγάσουν εμπορικά κέντρα, πρόβαλαν σαν επιτυχία ότι χρησιμοποιήθηκαν συστήματα χαμηλής κατανάλωσης LED για τον φωτισμό τους. Μία άλλη καινοτομία ήταν οι φιλικές προς το περιβάλλον φανέλες κάποιων ομάδων. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως κατασκευάστηκαν κατά 96% από ανακυκλωμένα υλικά, σε μία προσπάθεια να αναδειχθεί η ανακύκλωση απορριμμάτων. Ενώ προγραμματίστηκαν και δράσεις καθαρισμού των πάρκων από εθελοντές και υπήρξαν περιπτώσεις που μέσα σε μία μέρα απομακρύνθηκαν περισσότεροι από πέντε τόνοι σκουπιδιών. Φυσικά οι ίδιες δράσεις δεν συνεχίστηκαν μετά το τέλος της διοργάνωσης

Αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν αυτές οι ρηχές και συστημικές κινήσεις, να εκλαμβάνονται ως ενέργειες προστασίας του περιβάλλοντος; Το ανόητο πρόταγμα που επέβαλε η πιστωτική οικονομία συνδυασμένο με την αντίληψη πλασματικής αφθονίας (αμφότερα σε παγκόσμια κλίμακα), δημιούργησαν τρισεκατομμύρια τόνους σκουπιδιών (σ.σ. στην Ελλάδα εμφανίστηκαν πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70) και κατασπατάληση φυσικών πόρων. Που δεν αναπληρώνονται στο ελάχιστο από τους καταναλωτές, αλλά αντίθετα κατασπαταλούνται ακόμα περισσότεροι προκειμένου να αλλάξουν μορφή ορισμένα μόνο από τα αντικείμενα που βρίσκονται στους κάδους ανακύκλωσης. Γιατί τα περισσότερα είναι εξαρχής άχρηστα, αν και για την κατασκευή τους κατασπαταλήθηκαν άλλοι φυσικοί πόροι που επίσης δεν ανανεώθηκαν.

Ζούμε σε κοινωνίες, δυστυχώς σε παγκόσμιο επίπεδο, που οι αστικές δημοκρατίες (όσες δεν έχουν τη μορφή αστικής κυριαρχίας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα) προβάλουν το μοντέλο του καταναλωτή και όχι εκείνο του πολίτη. Αστικοποιώντας τον πλανήτη, απομυζώντας τον, δημιουργώντας το γενικευμένο μοντέλο του σύγχρονου ανθρώπου: τον ανενημέρωτο μαζάνθρωπο.

Εδώ όμως μπορεί να φανεί χρήσιμο το ποδόσφαιρο, σαν κοινωνικό εργαλείο. Είναι εφικτή η δημιουργία ενός παγκόσμιου διεκδικητικού κινήματος, που θα επιδιώξει τον πολιτιστικό, οικολογικό και διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα των οπαδών, μέσω του αθλήματος; Προκειμένου για παράδειγμα να γίνει κατανοητό, στα 100άδες εκατομμύρια ανθρώπων που ασχολούνται καθημερινά με το ποδόσφαιρο, ότι είναι… κολοκύθια τα «πράσινα» οικοδομικά υλικά όταν δημιουργείται ένα γήπεδο-τερατούργημα. Αλλά και ότι είναι χρησιμότερο να μην σπαταλήσουμε μισό βαρέλι πόσιμο νερό στο ξύρισμα, από το να πετάξουμε στον μπλε κάδο το βαζάκι του αναψυκτικού μετά το γήπεδο. Θα ήταν προτιμότερο από το να μάζευαν σκουπίδια στα πάρκα της Ουκρανίας και της Πολωνίας την άνοιξη του 2012 οι εθελοντές, να μην τα είχαν δημιουργήσει ποτέ.

ΠΗΓΗ: Othersidefootball.com