Oποτε μυρίζει άνοιξη και αρχίζει η βάσανος των υπολογισμών, το πολυτιμότερο εφόδιο του δημοσιογράφου, αυτού που καλύπτει το μπάσκετ τουλάχιστον, είναι ένα παντελόνι με ευρύχωρη πίσω τσέπη, αρκετά σφιχτή για να κρατάει 1-2 φύλλα χαρτί, αλλά και βαθιά για να φιλοξενεί ένα στυλό χωρίς να εγκυμονεί κίνδυνο ατυχήματος με χυμένη μελάνη.
Εάν ήμουν κοριτσάκι, θα έλεγα ότι πρέπει να δείχνει και ωραίο τον πισινό, αλλά αυτό είναι άλλης παπαδιάς ευαγγέλιο. Ο Μάρτιος δεν είναι εποχή για να αγγίζει κανείς τη θηλυκή του πλευρά.
Η κωλότσεπη-κομπιούτερ, λοιπόν. Πού νομίζετε ότι φιλοτεχνούνται τα σενάρια, σε iPhone ή σε tablet; Όχι. Με όλον τον σεβασμό στα επιτεύγματα της τεχνολογίας, η υπόθεση σηκώνει χαρτί, μολύβι, για τους μεθοδικούς και γομολάστιχα. Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις στη διάρκεια του μεταμεσονύκτιου δείπνου της Πέμπτης, συλλάβαμε εαυτούς, με τον Δημήτρη Καρύδα, να ανασύρουμε από την τσέπη το χιλιομουντζουρωμένο χαρτί και να μελετάμε πιθανότητες, μεταξύ τυρού και αχλαδιού.