Τα αυτόγραφα έχουν την δική τους ιστορία. Γράφει η Όλγα Νικολαΐδου.
Οι αθλητές έχουν τις μεγάλες τους στιγμές, μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Εκτός γηπέδων έχουν τις πιο μικρές και καθημερινές που ωστόσο –κάποιες φορές- τους μεγαλώνουν όχι τόσο στα… μάτια μας, όσο στην καρδιά μας.
Θέλω να μοιραστώ μια μικρή ιστορία, χωρίς ενδεχομένως κανένα δημοσιογραφικό ενδιαφέρον που όμως εμένα μου έφτιαξε το κέφι, ένα στιγμιότυπο με πρωταγωνιστές άλλους κι εμένα απλό παρατηρητή. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο ότι και ως απλοί παρατηρητές έχουμε μερικές φορές την ευκαιρία να εισπράττουμε όμορφες και αληθινές ανθρώπινες επαφές κι αυτό, είναι κατά μία έννοια, ένα δώρο.
Αλλά ας περάσω στην καταγραφή των γεγονότων.
Βράδυ Σαββάτου. Επιστροφή από Θεσσαλονίκη με την πτήση των εννιά. Μια πτήση με την οποία ταξιδεύει και η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού έχοντας στις …αποσκευές της μία ακόμα νίκη επί του Άρη (88-74).
Έχουμε κατέβει από το αεροπλάνο και έχουμε επιβιβαστεί στο πούλμαν που θα μας μεταφέρει στο εσωτερικό του «Ελ. Βενιζέλος». Ο Κώστας Παπανικολάου έχει κάτι ακουστικά στο αυτί του, ενδεχομένως να ακούει μουσική, όταν τον πλησιάζει μια κοπέλα προτείνοντας του ένα χαρτί. Βγάζει τα ακουστικά και ακούει με προσοχή το αίτημα που φυσικά ήταν ένα αυτόγραφο. Με ανυπόκριτη ευγένεια και λεπτό χιούμορ, τύπου «τώρα σίγουρα από μένα το θέλεις αυτό;» γράφει την αφιέρωση. Μια ακόμη γυναίκα, μεγαλύτερης ηλικίας, δράττεται της ευκαιρίας και επίσης ζητάει αυτόγραφο για τον γιο της που σπουδάζει στο Λονδίνο. « Λονδίνο; Μήπως είναι Τσέλσι;», ρωτάει ο Παπανικολάου θέλοντας να «βάλει στο παιχνίδι», οπαδό της ομάδας που φόραγε φανέλα της αγγλικής ομάδας. Αλλά πιο πολύ θέλοντας και καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια κυριολεκτικά ωραία και «παρεϊστικη» ατμόσφαιρα, συνδέοντας άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους. «Όχι, Ολυμπιακός και θαυμαστής σου είναι», διατείνεται η μητέρα που ζητάει η προσφώνηση να είναι «Στον Κωνσταντίνο». «Ωραίο όνομα», απαντά ο φόργουορντ των «ερυθρολεύκων» που συνεχίζοντας με υποδόριο αυτοσαρκαστικό χιούμορ επισημαίνει : «Και μη νομίζετε, το σουτ αυτό που έβαλα δεν ήταν καθόλου τυχερό! Το έχω δουλέψει στην προπόνηση!»
( Ο λόγος για το …τρελό καλάθι που έβαλε στο τέλος της πρώτης περιόδου, πίσω από το κέντρο και με προσποίηση!) Η μάνα πανευτυχής μονολογεί δυνατά κι επειδή είναι ακριβώς δίπλα μου με κοιτάει : «Θα τρελαθεί ο γιος μου που θα του πάω τέτοιο πράγμα!» «Εμ βέβαια, το καλύτερο δώρο», ακούω τον εαυτό μου να λέει. Για να εισπράξω από τον Κώστα Παπανικολάου έναν αποστομωτικό, όσο και συγκινητικό, αντίλογο : «Είναι δυνατόν, πηγαίνει η μάνα να δει τον γιο της, υπάρχει σπουδαιότερο και καλύτερο δώρο από αυτό;»
Λίγη ώρα μετά, όταν πια έχω επιστρέψει σπίτι, ανοίγοντας το facebook, συνειδητοποιώ από σχετικές αναρτήσεις ότι ξημερώνει η γιορτή της μητέρας. Χαμογελάω και σκέφτομαι πόσο τυχερή ήμουν που είδα μπροστά στα μάτια μου αυτή η γιορτή να τιμάται τόσο πηγαία, τόσο αυθόρμητα και τόσο ουσιαστικά. Και πόσο τελικά μια αντικειμενικά αδιάφορη διαδικασία υπογραφής ενός αυτόγραφου από έναν μπασκετμπολίστα, μπορεί να γίνει λόγος να ζεσταθεί και να γεμίσει η ψυχή μας. Γιατί εν προκειμένω, ο Κώστας Παπανικολάου, είχε την γενναιοδωρία όχι απλά να βάλει μια υπογραφή, αλλά να υπογράψει μια στιγμή βάζοντας σε αυτήν την καρδιά του.
Και για να ολοκληρώσω αυτήν την μικρή ιστορία να πω ότι η μάνα που «πρωταγωνίστησε» στο συμβάν, έδειξε να «προσπέρασε» τα τελευταία λόγια του Τρικαλινού παίκτη αφού απάντησε «Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως αλίμονο μου αν το χάσω αυτό το χαρτί!»
Κι όμως…Ό,τι δεν είπε με τις λέξεις, το είπε με το βλέμμα της. Πόσο έλαμψε αυτό το βλέμμα!
Αχ, είναι φοβερό πόσο μπορούμε να φωτίσουμε τα μάτια και την ψυχή των συνανθρώπων μας, απλά, «κερνώντας» τους «μια καλή κουβέντα»…
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις